W ostatni wtorek „rozwiązaliśmy” problemy, z którymi spotykamy się w relacjach szef-podwładny. Ekspertem była Veronika Merkulova, psycholog kliniczny w Centrum Praktycznej Psychologii i Psychoterapii Vershina. Trzeba zrozumieć, że relacja szef-podwładny to ta sama relacja interpersonalna. Dlatego, żeby szukać podejścia do szefa czy podwładnego, trzeba szukać przede wszystkim podejścia do człowieka. I nie ma tu uniwersalnej rady. Spójrzmy na sytuacje. „Szef wymaga ode mnie zbyt wiele. Praca w godzinach nadliczbowych i w weekendy jest normalna i mi to nie odpowiada. Na początku warto szczerze odpowiedzieć na pytanie: „Co ja tu robię?”. Możesz nawet sporządzić listę zawierającą szczegółowe informacje o wszystkich działaniach i osiągnięciach, jeśli takie istnieją. Następnie musisz zdecydować, co obejmuje praca oprócz obowiązków służbowych, są to zarówno relacje, jak i atmosfera. Najprawdopodobniej nie jesteś zadowolony z całej pracy, w przeciwnym razie po co byś ją podejmował, ale tylko z niektórymi jej elementami. Tę wstępną analizę należy przeprowadzić tak, aby w trakcie rozmowy z kierownictwem nie rozpoczynać, być może nawet bezkrytycznie, całego procesu pracy. I z tym zrozumieniem idź do szefa i wyjaśnij, że mi to odpowiada, ale tak nie jest. A potem spójrz na sytuację. Najważniejsze, żeby nie zniżać się do oskarżeń, ale jasno wyjaśnić swoje stanowisko, swoją wizję dzieła. Sytuacja druga. „Szef uważa, że ​​mogę więcej, ale i tak pracuję zbyt ciężko”. Najpierw przeanalizuj swój dzień pracy. Zdarza się też, że człowiek pracuje długo, ciężko i naprawdę się męczy, ale efektów jest naprawdę niewiele. Warto pomyśleć o bardziej racjonalnym wykorzystaniu czasu. Jeśli analiza osobista wykaże, że rzeczywiście istnieją rezultaty, wówczas rozsądne jest wyjaśnienie tego pracodawcy. Aby obiektywnie ocenić sytuację, pracodawca musi porównać swoje obserwacje z argumentacją pracownika, aby wspólnie zdecydować, co można z tym zrobić. Sytuacja trzecia. „Zapoznałem się z moim szefem i to daje mi powód do relaksu”. Lepiej przewidzieć taką sytuację. Niewiele osób potrafi połączyć przyjaźń z pracą. Dlatego dla osobistego komfortu obu stron lepiej zachować dystans. Niektórym udaje się dogadać, że przyjaźnią się tylko poza pracą, ale takie przypadki są naprawdę nieliczne. Jeśli dystans zniknie i zamieni się w romans, to przyjrzyj się swoim potrzebom. Jeśli chcesz pracować, pracuj; jeśli chcesz kochać, kochaj. Życie jest twoje. Sytuacja czwarta. „Wiem o sobie coś, co może nie spodobać się mojemu szefowi, mam ci to powiedzieć, czy ukryć?” Oto konkretny przykład. Osoba wie na pewno, że jest leniwa, a to lenistwo zakłóca proces pracy. Następnie, aby się zrealizować, musi nad sobą popracować. Jeśli dana osoba wie, że poradzi sobie z pracą w stu procentach, ale tylko pod warunkiem, że nie dotrze na miejsce o 9, jak wszyscy inni, ale o 10, jeśli jest taka możliwość, możesz po prostu zgodzić się na przesunięcie pracy godziny pracy tak, aby pracownik czuł się komfortowo, a powrót od niego lepszy. Sytuacja piąta. „Chcę wystąpić o podwyżkę wynagrodzeń”. Jest mało prawdopodobne, że Twój szef będzie współpracował, jeśli przyjdziesz i powiesz, że wziąłeś pożyczkę i teraz potrzebujesz więcej pieniędzy. Twoim zadaniem jest udowodnić, że Twoja praca jest warta tyle, ile chcesz za nią otrzymać. Konieczne jest przedstawienie swoich osiągnięć, porozmawianie o wysiłkach, które wkładamy teraz io tych, które jesteś jeszcze gotowy włożyć w pracę, aby osiągnąć jeszcze lepsze rezultaty. Na koniec tej rozmowy możesz poruszyć kwestię zachęt materialnych. Sytuacja szósta. Pracownik potrzebuje dodatkowej motywacji. Co powinien zrobić pracodawca? Sposobów jest kilka i dla każdego pracownika mogą one być inne. Pierwsza, najprostsza, jest materialna. Drugim jest oferowanie ciekawych zadań, możliwość nauczenia się czegoś nowego i zdobycia cennego doświadczenia. Trzecim jest utrzymanie osobistego znaczenia pracownika.