Od autora: Ciąg dalszy rozmowy o problemie gotowości przyszłych pierwszoklasistów do szkoły. Obserwacje i refleksje psychologa szkolnego Kontynuujmy rozmowę o problemie gotowości przyszłych pierwszoklasistów do nauki w szkole. Początek https://www.b17.ru/article/80403/Gotowość intelektualna oznacza, że ​​​​w wieku 6-7 lat dziecko musi opanować pewien zestaw pojęć i najprostsze operacje logicznego myślenia. Rozmowę zazwyczaj zaczynam od poznania dziecka. Proszę go o podanie nazwiska, imienia, adresu, patronimiki i pełnych imion rodziców. To tu najczęściej widoczna jest rola rodziców w jego rozwoju. Czasami dziecko, które z łatwością radzi sobie z innymi zadaniami, nie jest w stanie odpowiedzieć na te proste pytania. Na przykład ma trudności z podaniem nazwiska ojca i nie zna daty jego urodzin. Dzieci mówią: „Mama mi nie mówiła”. Wydawałoby się, że to nic skomplikowanego. Ale, niestety... Ale trzeba po prostu komunikować się z dzieckiem, nie zrywami, ale stale, dzień po dniu, rozmawiać z nim o otaczającym go świecie. To od rodziców dziecko powinno dowiedzieć się, dlaczego nosi takie nazwisko, skąd pochodzi jego patronimika i kim są jego dziadkowie. Ważne jest, aby nie tylko uczyć dziecko, aby automatycznie nauczyło się imion swojej matki i ojca. Konieczne jest, aby zrozumiał i rozróżnił, gdzie jest nazwisko i gdzie jest patronimika. Od rodziców dziecko powinno dowiedzieć się o porach roku, nazwach miesięcy, dniach tygodnia itp. Wcale nie trzeba sadzić dziecka przy stole i zmuszać go do zapamiętania tych informacji. Wystarczy porozmawiać z nim na spacerze, w komunikacji miejskiej czy podczas wspólnych zabaw. Taka komunikacja poszerza horyzonty dziecka, wzmacnia kontakt z dzieckiem i rozwija mowę. Jednak najważniejszym wyznacznikiem ogólnego rozwoju przedszkolaka jest rozwój mowy. Ważne jest nauczenie dziecka umiejętności samoobsługi (nauczanie samodzielnego ubierania się i rozbierania, wiązania sznurowadeł, zasad higieny). Szczególną uwagę należy zwrócić na to, jeśli dziecko nie uczęszczało do przedszkola. W szkole będzie musiał samodzielnie przebierać się na zajęcia wychowania fizycznego i choreografii. Niestety, często można zobaczyć zdjęcie, gdy po lekcji wychowania fizycznego większość dzieci założyła już mundurek szkolny, a część ich kolegów na początku lekcji nadal chodzi bez spodni (dosłownie). minuty nie wystarczą im na samodzielne przebranie się. Dużo daje do myślenia obserwacja rodziców podczas rozmowy z dzieckiem. Co do zasady rodzice są obecni na przesłuchaniu, ale nie powinni ingerować w ten proces. Zwykle odsyłam je „na kanapę”, aby dziecko mogło wykazać się niezależnością. Świetnie jest, gdy mama i tata przychodzą z dzieckiem, uważnie obserwują, w skupieniu słuchają informacji o wynikach rozmowy, rekomendacjach. Częściej ktoś przychodzi sam. Są mamy, które od razu przechodzą do myślenia o swoich sprawach lub zanurzają się w smartfonie. Wygląda na to, że nie przejmują się zbytnio tym, co się dzieje. Musieliśmy zostać zaproszeni na rozmowę kwalifikacyjną, więc przyjechaliśmy. Jest typ odwrotny. Próbują usiąść bliżej, pędząc całym ciałem w stronę dziecka. Ważne jest, aby kontrolowali ten proces. Nie umknie im ani jedno słowo. To jest jak naciągnięta struna. Jeśli dziecko nie odpowie od razu na pytanie psychologa i zamyśli się, to jest po prostu katastrofa. Matki zaczynają podpowiadać, wyjaśniać, usprawiedliwiać (on to wie) i zachęcać go do pamiętania. Staram się ograniczać ich aktywność gestem, jednak nie zawsze to pomaga. Ten styl rodzicielski jest natychmiast widoczny w zachowaniu dziecka. Ciągle spogląda wstecz na matkę, szukając jej aprobaty lub pozwolenia; jeśli nie może odpowiedzieć od razu, szybko się gubi, milczy, a czasem się wycofuje. Takie dzieci są niepewne siebie, mówią cicho i boją się popełniać błędy. I to już jest powód do niepokoju. Po rozmowie zdecydowanie komunikuję się z rodzicami. Z takimi mamami rozmawiam o prawie dziecka do popełniania błędów, o konieczności wyrobienia w sobie właściwej postawy wobec błędów i niepowodzeń. Popełnianie błędów w procesie uczenia się jest czymś normalnym, nie strasznym i nie wstydliwym. Dziecko nie powinno"