Prima Aprilisowa tradycja przyjaznej manipulacji i przyjaznego oszustwa, dość popularna w czasach sowieckich, we współczesnym społeczeństwie nie jest aż tak zagubiona lub na wpół zapomniana, ale znacznie mniej popularna. Prawdopodobnie także dlatego, że manipulacja i oszustwo stały się niezawodną i integralną częścią ludzkiej komunikacji w ogóle: co to za „1 kwietnia”, jeśli wprowadzanie w błąd i oszukiwanie bliźniego nie jest już corocznym świętem, ale trudną codziennością. Dlatego , zdanie „Wujku, całe plecy masz białe!”, wypowiedziane w prima aprilisowy poranek, od dawna nie może zaimponować osobie, która w ten wiosenny dzień i przez pozostałe 364 dni w roku słyszy inne dowcipy i praktyczne żarty z każdej strony: jak propozycja wzięcia pożyczki na korzystnych warunkach, albo pisanie o swoich problemach parlamentarzystom... Nie wierzy w to, że nie ma białych pleców A jednak mu się wydaje wierzy w powodzenie pozostałych dwóch wyżej wymienionych wydarzeń i bardzo szczerze także ta osoba wierzy w swoją zdolność do założenia rodziny. Mimo że od trzech dekad ma przed oczami nieubłagane statystyki, według których w Federacji Rosyjskiej na 10 małżeństw przypada 7 rozwodów, ma konkretną pewność, że na pewno znajdzie się w tych szczęśliwych trzydziestu procentach. .. Wygra na loterii, że tak powiem, ta osoba także w siebie wierzy: co również nieco zaskakuje zawodowego psychologa, a nawet powoduje ciężkie westchnienie zawodowego psychiatry. Człowiek ten wierzy, że jego „ja”, jego tzw. „osobowość”, to ta sama rzeczywistość, co na przykład jego własna ręka czy noga. Dlatego właśnie to „ja” czyni głównym znaczeniem swojego życia i czasami chroni to „ja” jeszcze ostrożniej niż ramię czy noga. Bardziej prawdopodobne jest, że straci rękę lub zostanie bez nogi, niż choćby najmniejsze zadrapanie swojego „ja”: zniesie zniewagę, upokorzenie, okaże cierpliwość, pokorę, wyrzeknie się dumy, zazdrości lub zemsty. Jest jego „ja”, służy swojemu Ego i podlewa od rana do wieczora jak kwiat w doniczce, a wszystko, co dzieje się wokół niego, natychmiast przechodzi przez pryzmat osobistego egoizmu: sprawdza, czy jego własne „ja” już istnieje. cierpiał, czy też w przyszłości będzie cierpiało jego własne „ja”... I stary psychiatra (który oczywiście nie widział osobiście Billy'ego Milligana z jego 24 pełnoprawnymi osobowościami, na przemian zastępującymi się nawzajem i całkowicie realnymi obiema dla samego pacjenta i otaczających go lekarzy), ale widząc już dość wszystkich w swojej karierze zawodowej, ze współczuciem zadaje naszemu współczesnemu bohaterowi pytanie: „No cóż, przyjacielu, jak się dzisiaj czujemy?…”. Uwaga: "My." Nie „Jak się czujesz?”, ale „Jak się czujemy?”. Starzec bowiem, w przeciwieństwie do pacjenta, doskonale rozumie, że jedynym sposobem na przywrócenie choremu rozumu jest zabranie go, przynajmniej na jakiś czas. , poza granicami własnego „ja” tym niewinnym, na pierwszy rzut oka słowem „my”… Zadbaj o to, aby pacjent potrafił spojrzeć na swoje „ja” oczami psychiatry wiedzieć, jak spojrzeć na siebie z zewnątrz, w zasadzie prędzej czy później będzie po prostu zmuszony oddać to „ja” na badania w szpitalu psychiatrycznym… A żeby spojrzeć na swoje „ja” z zewnątrz, trzeba, choć na krótki czas, zwiększyć liczbę tych „ja” z jednego do dwóch, prawda?.. Zadanie, którego nie mam jeszcze odwagi spojrzeć z zewnątrz na kogoś, kto patrzy siebie: żeby nie rozwalić mózgu czytelnika, a zwłaszcza czytelniczki, właśnie w tym akapicie. Krótko mówiąc, pacjent wierzy w swoje „ja”. On też wierzy np. w Boga. Co więcej, szczególnie charakterystyczne jest to, że 99% pacjentów wierzących w Boga nie ufa Bogu. Jak to się mieści w jednej głowie, autor tych wersów nie jest jeszcze gotowy powiedzieć: jest jeszcze psychologiem, a nie psychiatrą... Ale faktem pozostaje: pacjent wierzy w obecność Boga, ale mimo to ufa Boga do kontrolowania własnego życia, okazuje się, że zasadniczo nie jestem gotowy. Uniemożliwia mu to -…