Bardzo częstą przyczyną strachu jest zastraszanie dziecka. We współczesnej literaturze psychologicznej wiele napisano na temat niebezpieczeństw związanych z zastraszaniem dzieci w celach edukacyjnych, dlatego niewiele osób robi to świadomie. Jednak nieostrożnie rzucone zdanie, szczególnie w czasie, gdy stabilność psychiczna dziecka jest osłabiona przez przeziębienie lub przepracowanie, może prowadzić do powstania ogniska patologicznego pobudzenia w korze mózgowej dziecka. Ten stan nazywa się nerwicą strachu. Chociaż nawet teraz często słyszę: „Jeśli się skrzywisz, twoja twarz pozostanie taka”, „Jeśli nie będziesz posłuszny, dam to temu facetowi”, „Jeśli nie założysz kapelusza, zachoruję” i wiele innych, o których wielu zapewne słyszało, ale nie zawsze przywiązywało do tego wagę. Dziecko zwykle ufa rodzicom, ma pewność, że są po jego stronie i odbiera takie wypowiedzi bez świadomego zrozumienia. Zdarza się, że ogrom wrażeń, masa informacji otrzymanych w ciągu dnia zagłuszają ten „bolesny punkt”. Ale on nie znika. A w nocy, kiedy nie ma napływu informacji, ten punkt przenosi podniecenie na inne części mózgu. Potem pojawiają się nocne lęki i koszmary. Występują trudności z zasypianiem. Im bardziej osłabiony jest układ nerwowy dziecka, tym mniej intensywny bodziec może wywołać nerwicę lękową. Losowe sugestie łatwo przekazać w stanie szoku. W przyszłości przekonywanie i przekonywanie rodziców dziecka, że ​​jest bezpieczne i nie ma powodu się bać, nie przynosi żadnych rezultatów. Ze swej natury stany lunatykowania są bliskie lękom neurotycznym. Takie warunki przerażają krewnych i wyraźnie nie są już uważane za fanaberie. Najważniejsze jest, aby odrzucić „ludowe” środki i przekonanie, że „to samo zniknie”. Jedynym rozsądnym lekarstwem jest wizyta u psychoterapeuty. Należy pamiętać, że stany lunatykowania mogą mieć nie tylko charakter neurotyczny. W niektórych przypadkach są konsekwencją organicznych chorób mózgu. Wtedy możesz potrzebować pomocy psychiatry lub neurologa.