Od autora: Czym właściwie hipnoza nie jest Chciałbym powiedzieć kilka słów o tych tajemniczych i spektakularnych zjawiskach hipnotycznych, które czasami obserwujemy podczas publicznych występów hipnotyzerów Widziałem hipnozę przede wszystkim w telewizji. Często pierwszą rzeczą, która przychodzi na myśl, gdy słyszy się słowo „hipnoza”, jest to, że człowiek pod wpływem hipnotyzera staje się istotą o słabej woli, którą można zmusić do zrobienia czegokolwiek, powrotu do dzieciństwa, wykazania całkowitego bezruchu, niekontrolowanego ruchy kończyn, halucynacje i tak dalej. Kiedy się budzi, z reguły nie pamięta niczego o tym, co zrobił w stanie transu. Wygląda imponująco i zabawnie. Publiczność jest zadowolona, ​​publiczność klaska. Od razu stawiamy kropkę nad „i”: takie pokazy nie mają więcej wspólnego ze współczesną hipnozą terapeutyczną, niż „reality show” z poważnymi filmami dokumentalnymi. W praktyce klinicznej takich ćwiczeń praktycznie nie ma wartościowe i interesujące jedynie jako eksperymenty. Ludzi przyciągają efekty zewnętrzne i pretensjonalne zachowanie. Tymczasem prawdziwej pracy terapeutycznej nie mogą towarzyszyć żadne oczywiste objawy zewnętrzne: wszystko, co najważniejsze, dzieje się w umyśle pacjenta. Poświęcenie 15 minut na opowiadanie metaforycznej historii może pomóc osobie pozbyć się bólu. I można zaszczepić w człowieku regresję wieku na 15 minut, żeby zobaczyć, jak zabawnie będzie wymawiał słowa jak dziecko i bawił się wyimaginowaną zabawką. Często panuje przekonanie, że do terapii niezbędny jest głęboki trans. To jest źle. Tak, głęboki trans pozwala zademonstrować ciekawe zjawiska. Tak, bardzo mała liczba osób może wejść w głęboki somnambuliczny trans, w którym takie sztuczki są możliwe. Ale prawdziwa praca może nastąpić (i najczęściej przebiega całkiem pomyślnie) na powierzchniowym lub środkowym poziomie transu, kiedy osoba słyszy wszystko, wszystko rozumie i wszystko kontroluje. Ktoś może sprzeciwić się temu, że na powierzchni trans ma tę samą naturę i wartość jak zwykła wyobraźnia. To złudzenie. Badania z wykorzystaniem nowoczesnych metod neuroobrazowania wykazały, że funkcjonowanie hipnotyczne różni się od zwykłej wyobraźni na poziomie funkcjonowania mózgu (szczegóły w dziale Neurofizjologia). Udowodniono, że każdy może wejść w stan hipnozy. Obserwacje kliniczne potwierdzają, że do efektywnej pracy wcale nie jest konieczne osiągnięcie stanu prymitywnej hipnozy. Każda osoba ma swój własny preferowany poziom transu, na którym może efektywnie działać. Trzeba tylko znaleźć podejście do konkretnej osoby. Po prostu niektórzy „eksperci” nie zadają sobie trudu zbadania problemu. Dlatego nie jest to kwestia stosowania technik bezpośrednich lub pośrednich. Hipnoza Ericksonowska to nie tylko technika sugestii, to sposób mądrej interakcji, która prowadzi do zmiany, a tej interakcji nie należy budować na uległości, ale przede wszystkim na szacunku do jednostki, na dobrym zrozumieniu współczesnego świata. pomysłów na temat pracy mózgu i zdolności terapeuty do odczuwania pacjenta i dostosowywania się do niego. I wtedy staje się nie Hipnotyzerem, nie Mistrzem, ale przewodnikiem, czasami towarzyszem, czasami tylko komentatorem w doświadczeniu tego, że pacjent żyje na ścieżce wyzdrowienia.