Od autorki: Jak pomóc dziecku uczyć się lepiej i skuteczniej? Jak pomóc dziecku pokochać naukę? Jak nauczyć się z nim przyjaźnić na temat nauki? Dzieci są zdolne. Wszystko. Niech to zostanie przyjęte przez nas, rodziców, jako aksjomat – bez dowodów. Każde dziecko, nawet z poważnymi wadami wrodzonymi czy zaburzeniami rozwojowymi (czy to zespół Downa, czy autyzm, czy porażenie mózgowe) jest zdolne! Po prostu poziom i standard zachowania, jakiego Ty i ja oczekujemy od dziecka, będzie inny. Od niektórych będziemy oczekiwać piątki w szkole, od innych nauczymy się nowego materiału lub rozwiniemy zdolności twórcze. Wszystko zależy od nas i naszego nastawienia. Od tego zależy sukces dziecka. Często jednak stawiamy sobie (a potem dziecku) poprzeczkę zbyt wysoko. Oczekujemy od niego z reguły czegoś więcej, tego, co społeczeństwo narzuca jako „powinno”, „potrzebuje” czy „doskonałe”. Okazuje się, że pierwszym etapem na drodze do zdrowej motywacji dziecka do nauki jest nasza realna ocena jego motywacji zdolności. Często usłyszysz od rodziców: „Och, wiem - uczy się doskonale!” A jaki jest tutaj klucz? Czy jest to pragnienie rodziców, aby ich dziecko miało piękne oceny w swoim dzienniczku, czy też abstrakcyjne wyobrażenie o jakości edukacji dziecka? Należy trzeźwo ocenić możliwości dziecka. W tym celu niezbędny jest drugi etap zdrowej motywacji do nauki – określenie przedmiotów, które są dziecku „dane” i „nie dane”. Dla wielu rodziców nie jest jasne, dlaczego matematyka może być łatwa, ale rosyjski może być kiepski. Ale pomyśl przynajmniej o sobie i swoich codziennych umiejętnościach. Dla Ciebie też coś jest łatwe, a w niektórych sprawach jesteś zupełnie niekompetentny. W związku z tym ustalamy, w czym dziecku się udaje, a w czym nie. Na trzecim etapie wystarczy, że my, rodzice, ocenimy sukcesy dziecka powierzone mu tematy. Na przykład dziecko może rozwiązywać problemy matematyczne. „Jestem dumny, że potrafisz sam poradzić sobie z tymi przykładami!” lub „Jestem szczerze zaskoczony, że rozwiązujesz tak trudne problemy bez niczyjej pomocy! Pozwól, że cię za to pocałuję!” Dlaczego musisz to robić? W ten sposób podnosimy samoocenę dziecka (a dziecko z niską samooceną w zasadzie nie może się dobrze uczyć - nie wierzy w siebie i swoje możliwości), a także „harmonizujemy” relację między nami a dzieckiem ( dziecko czuje się ważne dla swojego najbliższego otoczenia) i przygotowuje go do zajęć bardziej skomplikowanych. I tu następuje najtrudniejsza część. Jak motywować do tych przedmiotów, z którymi dziecko nie radzi sobie na początku? Jeśli dziecko radziło sobie w domu z wieloma innymi przedmiotami, daj mu możliwość odpoczynku. Potraktuj je orzechami i suszonymi owocami, zalej szklanką dobrego, bogatego kompotu. Możesz też dać dziecku świeże owoce, na które jest sezon. Pozwól dziecku na poważną przerwę między lekcjami. Być może zauważysz, że dziecko zasypia. Pod żadnym pozorem nie budź go przez co najmniej pół godziny! W tym czasie ciało odpocznie i będzie gotowe do poradzenia sobie z trudniejszym zadaniem. Bądźcie gotowi na wspólną pracę nad trudniejszymi lekcjami. Ale ważne jest, aby zrozumieć, że jesteś asystentem, a nie środkiem do rozwiązania problemu lub napisania eseju. Jesteś w pobliżu. Najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić dla swojego dziecka, jest umożliwienie mu przeczytania i zrozumienia problemu. Aby zainteresować dziecko, zapytaj go, jak dobrze zrozumiał powierzone mu zadanie. Następnie zapytaj, co według dziecka jest trudne w tym zadaniu. Wspólnie rozwiążcie zawiłości. Wyjaśnij dziecku, jak rozwiązywać przykłady, jakiej struktury używać do pisania esejów, jaką zasadę należy stosować w języku rosyjskim lub jakie czasy należy stosować w języku angielskim. Wspólnie przepracujcie trudności. Nie zapomnij pochwalić swojego dziecka! „Moim zdaniem teraz radzisz sobie znacznie lepiej niż wcześniej!” „Myślę, że wspólnie udało nam się to zrozumieć i teraz takie ćwiczenia stały się dla ciebie łatwe. Czy nadal potrzebujesz mojej pomocy?”, „Jak szybko zrozumiałeś zasadę wykonania zadania! Niesamowity! Jestem z Ciebie dumny! (W!