Od autora: po raz pierwszy została opublikowana na moim blogu Sesja psychoterapeutyczna, która odbyła się pewnego dnia, była wspaniałą okazją do rozmowy na ten temat. Na moją terapię przyszedł pacjent. Ogólnie rzecz biorąc, ostatnio mam przeważającą większość kobiet. Pacjent ten choruje na padaczkę, chorobę neurologiczną, z którą ludzie zwykle nie zgłaszają się do psychoterapeuty. Problemem była jednak nie tyle choroba, co rozpacz, w jakiej znajdowała się kobieta. Wyczerpywały ją skargi na uczucie strachu (zwłaszcza gdy musiała być sama), kołatanie serca, niepokój, uderzenia gorąca w gardle, zawroty głowy, niepewność chodu, niepokój, szczególnie o dziecko, osłabienie rąk. Nawiasem mówiąc, jej padaczka postępuje bardzo korzystnie. Starannie dobrana przez epileptologa terapia spełniła swoje zadanie i od kilku lat nie ma żadnych napadów. Ale sama diagnoza okazała się poważnym urazem dla pacjenta. Wpływ miały też doświadczenia z dzieciństwa – uczyłam się w tej samej klasie z dziewczyną chorą na epilepsję z częstymi napadami, która była wyrzutkiem szkolnym, z drugiej strony – obawa, że ​​w mózgu nastąpią nieodwracalne i straszne zmiany, które sprawią, że ją „głupcem”. A w społeczeństwie wpojono postawę wobec chorych psychicznie w duchu Puszkina: „Nie daj Boże zwariować, lepiej mieć laskę i torbę…” Po kilku spotkaniach klient podzielił się ważnym odkryciem. Zanim jako dorosła osoba zachorowała na epilepsję, jako nastolatka była pacjentką psychoterapeuty z nerwicą spowodowaną nieszczęśliwą miłością. I w tym momencie, gdy postawiono diagnozę „padaczki”, pacjentka przypomniała sobie, że powiedziała sobie: „Byłoby lepiej, gdyby wszystko było jak z tą nerwicą, przynajmniej byłoby jasne, dlaczego to wszystko się stało i można było być wyleczonym." Jak to mówią, bądź uważna na modlitwę... Wkrótce poczuła znane już objawy nerwicowe - strach przed samotnością i niepokój, uczucie chłodu w dłoniach, śpiączkę w gardle, kołatanie serca, trudności z zasypianiem, niestabilność chodu i zawroty głowy. Nerwica przyćmiła diagnozę padaczki, która była dla pacjentki straszna, z czym nie mogła się pogodzić. Potem oczywiście po kilku latach znudziły jej się te objawy i zaczęła szukać pomocy, obawiając się, że mogą mieć one również związek z padaczką. Stan pacjenta obecnie się poprawia. To przede wszystkim jej zasługa, rzadko widziałam tak sumiennego pacjenta – wszystkie prace domowe są odrobione, zawsze przychodzi terminowo, a jeśli ktoś jest gotowy do końca walczyć o swoje zdrowie, to mu się to uda. Bo nie mogę już żyć z nerwicą, która kiedyś pomagała...