Od autora: Jeżeli Wy, drodzy czytelnicy, macie jakieś pytania lub opinie na ten temat, odpowiem w komentarzach. Nasza pamięć wspaniale utrwala dla nas ważne momenty z dzieciństwa. Niektórzy z moich klientów „pamiętali” siebie jeszcze zanim ukończyli rok, zanim nauczyli się mówić. Inni nie pamiętali siebie jeszcze przed szkołą. W pierwszym przypadku nie jest tak istotne, czy wspominany epizod wydarzył się naprawdę, czy też jest to tylko przeczucie; może ktoś bliski opowiedział tej osobie o swoim dzieciństwie. Ważne jest, aby tu i teraz człowiek przedstawiał właśnie ten obraz z dzieciństwa jako swoje pierwsze wspomnienie z dzieciństwa. W drugim przypadku istnieje duże prawdopodobieństwo wystąpienia trudnych doświadczeń w dzieciństwie, być może traumy psychicznej, o których „zapomina się” w celu utrzymania stabilnej egzystencji danej osoby. Wyjątkowość metody analizy wspomnień polega na tym, że niezależnie od tego, jakie są najwcześniejsze wspomnienia z dzieciństwa, zawsze powiedzą nam o aktualnym stanie człowieka, jego postawach życiowych i stylu życia. O tym, jak rozumieć znaczenie własnych wspomnień czy jak pracować z klientem tą metodą, pisałam już w poprzednim artykule. https://www.b17.ru/article/childhood_memory/ Teraz chcę porozmawiać o prawdziwym przypadku z mojej praktyki, ilustrującym cechy tej metody. Jednym z pamiętnych dla mnie przypadków był przypadek pacjenta na oddziale psychoterapeutycznym kliniki nerwic, w której pracowałem. Młody mężczyzna leczy się na depresję i niepokoi go również objaw „uczucie kości w gardle”. Po diagnostyce różnicowej zastosowano metodę analizy wspomnień z wczesnego dzieciństwa według A. Adlera. „Rodzice powiedzieli mojemu bratu i mnie: „Kto z was szybciej nauczy się czytać, zabierzemy go ze sobą do Moskwy”. Dla mnie, pięciolatka, Moskwa była czymś bardzo interesującym i bardzo chciałam pojechać. I ja!! nauczyłem się czytać. Pierwszy. A rodzice zabrali brata.” Po przeanalizowaniu tekstu pamiętnika według schematu zaproponowanego przez Adlera i opisanego przez E. Sidorenko (szczegółowo w moim artykule https://www.b17.ru/article/childhood_memory) Ujawniła się formuła stylu życia autora pamiętnika: „Życie jest niesprawiedliwością „Im więcej wysiłku włożysz w osiągnięcie celu, tym jest on gorszy; nie ten, który się stara, osiąga więcej, ale ten, który to osiąga nic i tylko cierpi.” Młody mężczyzna, lat 27, ma brata bliźniaka, którego rodzice „bardziej kochają”, on w dzieciństwie często chorował i w rodzinie rozwinęła się tradycja „wszystko dla młodszego brata”. Rodzice zawsze wspierali brata emocjonalnie i finansowo, z absolutną biernością, otrzymał wszystko, o czym marzył – zawód, mieszkanie, dobrobyt, a starszy sam pokonywał trudności, sam się uczył, pracował, kupił dom Kryzys nastąpił po długim okresie stresu w pracy i gdy nie można było zdobyć dziewczyny, którą kochał. Pojawiła się „przeszkoda” – „zadławił się ościem ryby”, nie mógł jeść ani iść do pracy, i tak było długo badany przez chirurga. W rzeczywistości pacjent „próbował” wdrożyć stereotyp behawioralny, który obserwował u swojego brata od dzieciństwa. Przypadek ten moim zdaniem dobrze ilustruje koncepcję Adlera i w późniejszej pracy psychoterapeutycznej to świadomość i reorientacja formuły stylu życia okazała się skuteczna.