Problemy naszych dzieci. Kolejność urodzenia ma znaczenie Opinia o pewnym związku charakteru z kolejnością urodzenia można znaleźć nawet w rosyjskich podaniach ludowych. Powszechnie uważa się, że starsze dzieci wyrastają na poważne i odpowiedzialne, średnie na spokojne i rozsądne, a młodsze na towarzyskie i nieprzewidywalne. Czy rzeczywiście tak jest? Absolutnie wszystko może mieć wpływ na kształtowanie się charakteru dziecka; kolejność urodzenia również odgrywa tu znaczącą rolę. Nie należy jednak przeceniać roli stażu pracy w rodzinie, ponieważ ogromne znaczenie ma tutaj styl postawy rodziców wobec dzieci. Niektórzy skupiają się bardziej na różnicach wiekowych dzieci, inni mniej. Kto zatem ma więcej szczęścia – najstarszy, średni czy najmłodszy? Na to pytanie nie da się jednoznacznie odpowiedzieć, każdy ma swoje wady i zalety. Nawet Alfred Adler, słynny austriacki psycholog, psychiatra i myśliciel, uważał kolejność urodzenia za istotny czynnik powstawania problemów życiowych. Znaczenie kolejności urodzenia wiąże się z bardzo wczesnym kształtowaniem podstawowych postaw osobowości. Najstarsze dziecko w rodzinie ma wyraźne poczucie odpowiedzialności. W pierwszych latach życia doświadczył miłości i troski rodziców, co przyczynia się do pewnej stabilności emocjonalnej. Pierworodnego od najmłodszych lat uczy się odpowiedzialności, pomagając rodzicom zwłaszcza w opiece nad młodszymi braćmi i siostrami. Rodzice ufają najstarszemu dziecku bardziej niż innym dzieciom i pozwalają mu planować sprawy rodzinne. Dlatego najstarsze dziecko jest skłonne do porządku, kocha stabilność i jest skłonne do konserwatyzmu. Drugie dziecko jest zupełnie inne. Przychodząc na świat spotyka rywala. W niemowlęctwie i dzieciństwie staje twarzą w twarz z odnoszącym sukcesy konkurentem, który nieustannie go zostawia. Drugie dziecko znajduje się w upokorzonej sytuacji, co zmusza je do szukania nowych zajęć, które pozwolą mu się wyróżnić. W rezultacie kształtują się ambicje i umiejętność konkurowania w trudnych warunkach, a także tendencja do rewolucjonizowania istniejących okoliczności. Dzieci średnie nie mają łatwo, bo nie są ani najmłodsze, ani najstarsze – muszą znaleźć swoje miejsce. Co więcej, często muszą pełnić rolę pośrednika pomiędzy starszym i młodszym dzieckiem, tj. rozwiązywać konflikty i wygładzać ostre krawędzie. Ale średnie dzieci, jako najmłodsze, miały mnóstwo czasu, aby cieszyć się uwagą rodziców. I nie musieli być najstarsi; nie wywiera się na nich ostrej presji w postaci oczekiwań rodziców. Można powiedzieć, że średnie dziecko wybiera, jakie życie chce prowadzić, widząc przed sobą dwa przykłady - starsze i młodsze. Zazwyczaj taka sytuacja rodzinna pomaga przeciętnemu człowiekowi rozwinąć dobre umiejętności komunikacyjne. Wielu z nich, będąc dorosłymi, potrafi dobrze negocjować. Najmłodsze dziecko ma szczególną pozycję w rodzinie. Już jako dziecko otoczony miłością rodziców i starszych dzieci. Tworzy to przychylną postawę i oczekiwanie powszechnej miłości własnej. Niebezpieczeństwo polega na tym, że ostatnie dziecko może polegać nie tylko na miłości, ale także na ciągłym pobłażaniu innym. Sytuacja jedynaka jest szczególnie trudna. Jest dosłownie otoczony miłością i troską rodziców; poświęca się mu znacznie więcej uwagi niż dzieciom mającym rodzeństwo. Kryje się za tym wiele niebezpieczeństw. Jedynak ma wiele kontaktów społecznych, ale jednocześnie niewielkie doświadczenie społeczne w schronisku. Jedyne dziecko jest rozpieszczone i rozwija w sobie postawę wymagającą i zależną w stosunku do warunków życia. Dziecko myśli, że świat powinien przyjść do niego, a jeśli tak się nie dzieje, zaczyna patrzeć na świat z wrogością. Poza tym jedynak ma większe realne możliwości wszechstronnej edukacji i rozwoju. W tym artykule przyjrzymy się bliżej psychologii i problemom, z jakimi boryka się pierworodny. Rodzice są pewni wyjątkowości swojego dziecka, ponieważ jest ono pierworodnym,spadkobierca, nasza nadzieja i szansa na realizację własnych marzeń, których nie zrealizowaliśmy. Dziecko raczej nie zdaje sobie sprawy z ciężaru odpowiedzialności, jaki na niego spada w związku z naszymi oczekiwaniami, jednak poczucie odpowiedzialności i wyjątkowości oraz własnej wyjątkowości kształtuje się u pierworodnych dzieci już od wczesnego dzieciństwa. Miło jest czuć się jak król... I wtedy pojawia się brat lub siostra... Najczęstszym błędnym przekonaniem rodziców, którzy mają dwójkę lub więcej dzieci, jest to, że starsze dzieci zaczynają uważać swoje starsze dzieci za dorosłe już od najmłodszego dziecka pojawia się. Zapominają, że starsze dzieci to także dzieci, choć większe od młodszych, że mają taką samą potrzebę uwagi, uczucia, opieki i własnego terytorium. A kiedy są tego wszystkiego pozbawieni, gdy pojawiają się młodsze dzieci, budzi to niechęć i protest. Rodzice muszą zrozumieć, co dzieje się w duszy starszego dziecka, gdy ma ono brata lub siostrę. Aby stworzyć to zrozumienie, możesz przypomnieć sobie, jak sami byli mali i powiedzieć (lub powiedzieć na głos lub zapisać), jaką kolejność urodzenia sami mieli w rodzinie rodzicielskiej: kto był jedyny, kto był pierwszy, kto był drugi, kto młodszy, ten środkowy. W ten sposób wracamy ponownie do dzieciństwa, do naszych doświadczeń z tamtych lat, uzyskując tym samym dostęp do zrozumienia problemów naszych dzieci związanych z interakcją z siostrami i braćmi. Jeśli jednak zrozumienie nie nadejdzie, zaproś któregoś ze swoich znajomych lub znajomych, aby cichym głosem przeczytali Ci następujący tekst (a ty usiądź wygodnie, zamknij oczy i wyobraź sobie): „Wyobraź sobie, że żyjesz od kilku lat w szczęśliwym małżeństwie. Masz doskonałe relacje ze swoim współmałżonkiem. Czasami trochę się kłócicie, ale szybko się godzicie, a to tylko wzmacnia wasz związek. lubisz dbać o swój dom, swoje rzeczy, niektóre z nich są Ci szczególnie bliskie. Często chodzicie na spacery i wizyty z mężem lub żoną i spędzacie razem dużo czasu. Twój małżonek daje Ci prezenty, i to nie tylko na święta. Dbasz o prezenty bliskiej Ci osoby, lubisz je podnosić i na nie patrzeć. Czasami trochę się kłócisz, ale szybko się godzisz i ogólnie twoje życie jest przyjemne i bezchmurne. Nagle pewnego dnia Twój małżonek wraca z pracy do domu i zabiera ze sobą odpowiednio innego męża lub żonę i od tego momentu wszystko w naszym życiu się zmienia. Wszystko, co wcześniej należało tylko do ciebie, teraz należy do nowego męża lub żony. Podobnie jak Ty, on lub ona może w dowolnej chwili zabrać część Twoich ubrań i założyć je. Twoje ulubione dania nie są już tylko Twoje. Twój małżonek daje jej teraz prezenty jeszcze częściej niż Ty. A jeśli czujesz się urażony, nie zabierają cię na spacery ani wizyty, ale idą razem bez ciebie. I ogólnie zawsze okazuje się, że nowy mąż lub żona jest lepszy od ciebie. Nie rozumiesz, dlaczego on lub ona jest lepszy od ciebie. Może po prostu dlatego, że jest nowy? Jak się czujesz, gdy widzisz, jak twój mąż pieści swoją nową żonę? Jak się czujesz, kiedy nie pokłóciliśmy się, a twój ukochany mąż stanął w jej obronie, bo jest młodsza? Co chcesz zrobić?” Na szczęście taka historia jest u nas niemożliwa, bo bigamia jest u nas zakazana. Ale właśnie to czuje pierworodny, gdy w rodzinie pojawia się drugie dziecko. Niektóre dzieci to tłumią, inne zdają sobie z tego sprawę. Ale czują się bezużyteczni. Dzieci panicznie bały się niesprawiedliwości, straty i zazdrości. Choć młodsze dzieci doświadczają tych samych uczuć w stosunku do starszych, choć z innych powodów, często nieświadomie przenosimy model relacji z rodzicami na relacje z współmałżonkiem. I powtarzamy błędy naszych rodziców, robiąc naszym dzieciom to samo, co nasi rodzice zrobili nam, i naprawdę nam się to nie podobało. Kiedy wspominamy swoje dzieciństwo i zaczynamy rozumieć nasze dzieci, mamy wybór, możemy zacząć robić rzeczy inaczej. A wtedy nasze dzieci będą nas nie tylko szanować, ale i naprawdę kochać, uważajcie, żeby nas nie skrzywdzić, bo możemy.