W naszej rosyjskiej tradycji jakoś nie rozwinął się proces regularnego zwracania się do psychoterapeutów i innych przedstawicieli zawodów pomocowych. I wydaje mi się, że z powodu nieprzepracowanych trudnych historii osobistych, rodzinnych i wiejskich my, Rosjanie , Ukraińcy i obywatele Dawny ZSRR jest tak łatwy do odróżnienia za granicą. To niesamowite, jak szybko w tłumie turystów można rozpoznać „nasze” od „nie nasze”. Nie nasi heteroseksualni i spokojni. Nasze mają twarde i ciekawskie spojrzenie, zaciśnięte zęby i usta, kapryśne ruchy, napięcie we wszystkim, szczególnie w plecach. Wszędzie wyczuwamy haczyk, jesteśmy gotowi do walki z agresorem i z tej gotowości czerpiemy pewność, że jakoś uda nam się uporządkować nasze relacje osobiste i rodzinne. I rozwiążemy je bez psychologów. A jeśli na Zachodzie nie kochamy, to za normę uważa się, że częściej trzeba chodzić do psychoterapeuty niż do dentysty na badania lekarskie. A w naszym kraju wiele rodzin może żyć w nieskończoność w dysharmonijnych związkach, nieświadomych stanach depresyjnych, niezdolnych do zrobienia kroku i szukania pomocy. Ponieważ będąc wewnątrz systemu znajdującego się w stanie konfliktu, nie da się zrobić niczego pożytecznego dla wszystkich uczestników procesu. Przecież zawsze są ludzie, którzy dzięki swojej specjalizacji i oderwaniu od osobistych procesów rodziny, widzą coraz dalej. Często są to zupełnie obcy sobie ludzie - psychologowie, księża, szamani... Rosjanie często widzą alternatywę dla uzależnień (alkoholizm, pracoholizm, sieci społecznościowe itp.). I oto jesteśmy, napinając się, próbując zrobić wszystko sami. Jednak życie jest znacznie bardziej złożone niż zestawy konstrukcyjne typu „zrób to sam”. Jeśli poruszasz tak złożone tematy jak problemy w relacjach z rodziną i rodzicami, przeżywanie traumatycznych sytuacji itp. Niestety unikanie szukania pomocy jest zbyt kosztowne dla tych, dla których jest ona niezwykle ważna. A rodziny pozbawione potrzebnej im pomocy mogą żyć w nieskończoność w oddaleniu od siebie, co często prowadzi do rozpadu, pojawienia się u członków rodziny chorób psychosomatycznych (od alergii po onkologię), zagubienia i niemożności odnalezienia wskazówek życiowych, marnowania energii o bezowocnych wyjaśnieniach i wiele więcej. Chociaż w większości przypadków wystarczy poprosić o pomoc, zrobić pierwszy krok, a wtedy nawet pary w „toksycznych” małżeństwach mogą zostać uzdrowione, jak wiele innych rzeczy. Niedawno na jednej z grup moi koledzy z psychoterapii zorientowanej na proces wraz z prowadzącą Eleną Nikołajewą zbadali konkretny przypadek młodej rodziny proszącej o pomoc w rozwiązaniu pozornie ślepej uliczki. Co niestety jest bardzo charakterystyczne dla współczesnych 30-latków, zwłaszcza młodych mężczyzn. Mówimy o pokoleniu będącym punktem zwrotnym. O ludziach z wygiętymi plecami, dosłownie i w przenośni. Pokolenia urodzone w dobie upadku i rozpadu dotychczasowej formacji na przełomie lat 80. i 90. XX wieku. Dzisiejsi 30-latkowie mają wiele podobieństw. Nawet jeśli wielu z nich jest przystosowanych społecznie i odnosi sukcesy, wielu mężczyzn nadal mówi o braku energii i sensu. Dzieje się tak wtedy, gdy brakuje sił, a te, które są, odpływają przez Internet i sieci społecznościowe, a czas płynie, ale nie powstają poważne relacje, a jeśli tworzy się rodzina, to następuje poślizg. Przychodzi para, trzymając się za ręce. Pracuje jako administrator w prywatnej firmie. Siedzi w internecie i marzy o założeniu biznesu ze sprzedażą internetową. Jest małe mieszkanie. Obydwa spotykają się w swoim pierwotnym procesie, dla nich jedność ze sobą to chęć odżywienia się, jak u matki, która wcześnie i nagle wyszła do pracy, zostawiając dziecko pod opieką babci w stanie najgłębszej traumy separacyjnej. Albo tata zajmował się biznesem na początku lat 90., ale do statystyk dodano nadmierną śmiertelność na tym etapie historii. A wtedy ciepło i naładowanie sił w związku małżeńskim jest niezwykle ważne, a kobieta i mężczyzna, którzy w dzieciństwie nie otrzymali wystarczającej ilości miłości, szukają w sobie matki (czasem ojca), kogoś, kto będzie ciepły. Jednak ładowanie zajmuje trochę czasu. Krawędź i figura krawędzi okazują się szczególnie nieodparte dla mężczyzny (kobieta jakoś się przystosowała i już pracuje, ale dla niego jak dotąd...