Na sesji Anatolij i Irina. Oboje mają prawie 40 lat. Z tych 40 lat mieszkają razem od 15. Zdaniem obojga, ostatnio żyją sobie tak sobie, bez większych przyjemności. Trudno im żyć razem! Udało mi się upewnić, że jest to trudne dla moich bohaterów już na sesji. Oto przykładowy dialog: Tolia: „Ira, pamiętaj, napisałeś do mnie wczoraj wieczorem, kiedy szedłem do domu po pracy, że muszę iść po zakupy. Czy przyszedłem?” Ira: „Tak, ale zajęło ci to godzinę!” Sam pojechałbym szybciej! Okazuje się, że Ty też… Dlaczego po 15 latach związku następuje kryzys? Oboje małżonkowie są odizolowani we własnych doświadczeniach. Źle z nimi obojgiem. To tak, jakby moi bohaterowie rywalizowali ze sobą: kto jest w gorszej sytuacji, kto cierpi bardziej? Sytuację pogarsza fakt, że długość małżeństwa jest już znaczna. W ciągu ostatnich lat każdemu udało się stracić poczucie swojego „ja” i rozpuścić się w swoim partnerze z wyimaginowanymi „osobistymi zainteresowaniami”: fitnessem, samochodem itp. - prawie wszystko dzieje się albo w celu podtrzymania zainteresowania partnera, albo dlatego, że „tak należy zrobić”. Ale to, co jest tak naprawdę ważne dla jednostki, nie jest jasne. Kolejny czynnik, który nie pomaga: życie codzienne i dzieci. Czasami miejsce dzieci jest wspólną sprawą. Zanika poczucie, że w parze jest mężczyzna i kobieta. Każdy: rodzice, właściciele, przyjaciele, pracownicy, partnerzy - ale nie mężczyzna ani kobieta. Przyciąganie nie jest już takie samo, zrozumienie nie jest już takie samo. Istnieją bardzo silne więzi, na których opierają się takie relacje. Ta dwójka nadal się kocha, ale to miłość rodzinna. Bliskie i kochane osoby. Albo, co gorsza, jeden z partnerów kocha drugiego jak własnego, a drugi doświadcza miłości i pociągu do pierwszego właśnie jako przedstawiciela płci przeciwnej. Życie mojej pary stopniowo zbliża się do formuły: „To trudne z tobą, ale bez ciebie to niemożliwe.” Chodzi bardziej o uzależnienie, a nie o pełnoprawne dorosłe relacje. Jak poprawić małżeństwo po 15 latach? Rady psychologa Tutaj opiszę proste techniki, które pomogą odświeżyć Wasz związek. Tylko bądź ostrożny, tych wskazówek należy ściśle przestrzegać! Nie: „Nie ma pieniędzy!”, „Nie ma czasu!”, „On/ona nie chce!”. Jeśli zdecydujesz, że dajesz szansę związkowi, musisz podejść do tego odpowiedzialnie i zrozumieć swoje motywy. Dlaczego tego potrzebujesz? Nie dlaczego?" - „bo szkoda wszystko stracić, strasznie się rozstać”. I „dlaczego?”, „po co?” ocalcie związek każdego z Was. Zaakceptujcie, że „naprawa” relacji wymaga czasu i pieniędzy. Tak! Inwestycje! Jak zawsze, jeśli nie płacisz, tak naprawdę nie cenisz tego, co dostajesz. Dlatego trzeba być przygotowanym na wydanie czegoś cennego, aby uzyskać efekt. I teraz nie mówię o kosztach szkoleń czy psychologów, ale o pójściu do kawiarni, wręczaniu prezentów, wyjściu do sanatorium na weekend itp. Najważniejszą rzeczą, którą powinniście obdarowywać siebie nawzajem, jest uwaga! Oboje tego potrzebujecie. Uwaga i troska, a nie kontrola i presja! Poniżej opowiem Ci, co oznacza uwaga. Dwa filary przywracania relacji: troska (już o tym mówiłam) i samotność. Każdy z Was potrzebuje cieszyć się samotnością. Jeśli jest to dla Ciebie nieprzyjemne, przerażające, nie do zniesienia, musisz dowiedzieć się, jak to się stało. Jaką ostrożność zachować w czasie kryzysu Dużo i szczegółowo mówię o zachowaniu podczas kryzysu w szkoleniu „Jak przetrwać kryzys w związku?” Tu i teraz powiem wam najważniejsze: Troska to nie kontrola, nie zazdrość, nie opieka, nie poświęcenie i nie zbawienie. Opieka polega na tym, że przez cały czas skupiasz się na interesach partnera. Nie zapominasz o nim, działasz w interesie swojego partnera, zajmujesz jego miejsce np. w sklepie, kupując dla siebie zakupy, przypominasz sobie, że twój partner chciałby teraz kupić tabliczkę czekolady – a Ty. kup dokładnie taki, jakiego potrzebujesz. Chodzi oczywiście o czekoladę. Faktem jest, że w przypadku takiego podejścia musisz z góry wiedzieć, jaki rodzaj czekolady lubi Twój partner. I 100 innych drobiazgów na temat Twojego partnera. Sto drobnych szczegółów i 1000 kluczowych punktów. Na co czeka Twój partner? Jakie to uczucie? Czego się boi? Oto paradoks kryzysu rodzinnego. Pomimo tego, że w życiu trzeba umieć postawić siebie w centrum, trzeba stale to utrzymywać.