Od autorki: Po opublikowaniu dwóch artykułów na temat przemocy seksualnej i jej przejawów na rysunkach dzieci, postanowiłam kontynuować temat i napisać o tym, jakie sygnały i symbole można zobaczyć na rysunkach dorosłych po latach i dziesięcioleciach po podobnym urazie. Napisano na podstawie materiałów z pracy w klinice psychiatrycznej za zgodą pacjentów. Poprzedni artykuł poświęcony był tematyce przemocy seksualnej w rysunkach dzieci. Jednak przez większość swojego życia zawodowego pracowałam z dorosłymi. Liczba pacjentów klinik psychiatrycznych, którzy doświadczyli traumy związanej z wykorzystywaniem seksualnym w dzieciństwie, jest po prostu niesamowita. Eksperci ostrożnie szacują tę liczbę na co najmniej 80%. Któregoś razu, będąc w losowo utworzonej grupie 9 pacjentów, zorientowałam się, że 8 z nich, według ich opowiadań, przeżyło w dzieciństwie traumę seksualną, jeden z nich nie mówił o tym, na ogół milczał, ale były bardzo poważne powody, aby podejrzewać wystąpienie takiego urazu. Oglądając rysunki dorosłych ofiar wykorzystywania seksualnego, odkryłem, że tematyka i sposób ich wyrażania na rysunkach były często podobne do tych na rysunkach dzieci. Dorośli nauczyli się bardziej dostosowywać do norm społecznych, nie pokazując wprost tego, czego doświadczyli podczas traumy. Ich rysunki mają charakter raczej symboliczny. Dorośli, jak mogli, zrozumieli traumatyczne wydarzenie; ich rysunki są bardziej uporządkowane, logiczne i zróżnicowane. W większym stopniu wyrażają aktualny stan emocjonalny, nie próbując nawiązywać związków przyczynowo-skutkowych, jednak zrozumienie i przetworzenie materiału traumatycznego silnie zależy od stopnia rozwoju psychicznego człowieka i siły mechanizmów wyparcia. Na przykład ten rysunek można pomylić z rysunkiem dziecka, mimo że pacjent ma 65 lat. Kobieta bardzo prosta, traumatyczne wydarzenia z dzieciństwa zostały stłumione i ukryte za narastającymi problemami w relacjach osobistych. Jednak rozmiar, jaki zajmuje trauma w jej życiu, jej konsekwencje dla samej pacjentki (ciało zrobione z czerwonych kresek, wiszące w powietrzu, głowa oddzielona, ​​nie ma oznak bycia kobietą), można wyraźnie odczytać na rysunku. Następny rysunek to autoportret, choć trudny do rozpoznania. Wyraża skrajnie negatywny stosunek do samego siebie. Na rysunku widać chaos, dezorientację, brak zróżnicowania. Ten przypadek z praktyki opisujemy w artykule: „Kontakt z materiałem w arteterapii. Historie obrazami”. Wizerunki domów zajmują bardzo duże miejsce wśród rysunków ofiar przemocy seksualnej. Jest to albo dom, w którym doszło do traumy (lub trwało to przez dłuższy okres czasu), często ze wskazaniem lokalizacji i nazwiskiem sprawcy, albo dom jako symbol zanikającej witalności. Tutaj wskazana jest piwnica, a ojciec 63-letniego pacjenta przedstawiony jest w postaci byka. Pił, bił ją i zamykał w piwnicy, jednak pacjentka nie mówiła o przemocy seksualnej z jego strony. Centralną postacią obrazu jest matka alkoholiczka i relacja z nią, a nie dom, który w większości należy już do przeszłości. Rysunek jest jasny i kolorowy. Tylko piwnica i ona sama w postaci małej dziewczynki są zaznaczone na czarno. Jednakże pacjentka doświadczyła długotrwałego wykorzystywania seksualnego w młodym wieku dorosłym. A oto jej rysunek na ten temat: Widać wyraźnie, ile miejsca w jej życiu zajmują te tragiczne wydarzenia. Żeby nie było już miejsca na nic innego. Gwałciciel jest przedstawiony i podpisany. Rysunek jest monochromatyczny, nie ma linii podłoża, jakby dom częściowo wrósł w podświadomość pacjenta. Terapię w tym przypadku opisano szczegółowo tutaj: „Szybka terapia lub miłość jako czynnik motywujący”. Bardzo często można zaobserwować procesy destrukcyjne w przedstawianiu domu jako symbolu osobowości. Zauważyłam, że na zdjęciach obok domu często widać zdjęcie huśtawki (niestety nie udało mi się znaleźć ilustracji tego przykładu). Proces huśtania się, kołysania, jak u dzieci od najmłodszych lat