Bardzo często słyszymy zwroty: „Nie cenisz mnie” „On mnie dewaluuje”. Zastanówmy się, czym jest dewaluacja i do czego służy. Dewaluacja to psychologiczny mechanizm obronny, w którym znaczenie sytuacji, ludzie wokół ciebie, ty lub ktoś inny zmniejszają się indywidualne działania. Dewaluacja często objawia się w postaci sarkazmu, krytyki, niechcianych rad lub pozornej obojętności. Na przykład, jeśli dana osoba nie może osiągnąć tego, czego chciała, może złagodzić napięcie i dewaluację swój cel, mówiąc: „To nie było naprawdę konieczne. Inni żyją bez tego - i nic!” Lub osoba zauważa, że ​​​​jego sąsiad jest w jakiś sposób lepszy od niego (na przykład pod względem dochodów), może z całą powagą i bez żadnych dowodów powiedzieć: „Nabył to wszystko poprzez nieuczciwą pracę. „Ukradłem”. Zwroty te wskazują na chęć ochrony przed negatywnymi emocjami. Rzeczywiście dewaluacja, jako obrona psychologiczna, spełnia następujące przydatne funkcje: - ochrona przed negatywnymi doświadczeniami - redukcja stresu - regulacja emocjonalna. Ale są też wady: osoba łatwo popada w samokrytykę i innych, niszczy relacje z innymi, podważa zaradność i poczucie własnej wartości, stwarza poczucie winy i wstydu. Taka wszechogarniająca dewaluacja zaczyna rozprzestrzeniać się z prędkością ognia na wszystkie sytuacje interakcji innych ludzi Dewaluacja innych: „Brawo, dostałeś piątkę”. Tylko nie bądź arogancki.” „Zatrudnili cię? Oczywiście nie Gazprom, ale na początek to wystarczy. „Schudłeś? To dobrze, ale skóra twarzy bardzo zwiotczała.” Cel dewaluacji: - krytyka dziecka z chęci „zwiększenia jego motywacji” - kontrola nad osobą i zdobycie znaczenia w jego życiu - chęć nie czuć się gorszym od swojego rozmówcy, ani nawet lepszym od niego. Dewaluacja siebie i swojego wyboru: „Opuściła mnie, ale tak będzie najlepiej. Zawsze była głupia.” „Tak, zdałam te trudne egzaminy, ale to nic nie znaczy. Musisz jeszcze zapisać się na prestiżową uczelnię.” Albo dziękują za pomoc, a ty odpowiadasz: „Nie ma mowy (nie dziękuj mi). To nic mnie nie kosztowało” To jest zamiast odpowiedzi „Proszę” lub „Cieszę się, że jestem przydatny” Co kryje się za dewaluacją siebie: - brak samoakceptacji - słabe granice osobiste - brak trwałych wartości życiowych - nawyk ignorowania swoich potrzeb - perfekcjonizm i chęć bycia idealnym Teraz z różnych stanowisk omówimy, jak sobie poradzić z dewaluacją Jeśli jesteś zdewaluowany: Pracuj nad budowaniem osobistych granic. Musisz jasno znać swoje cele, wartości, jak możesz, a czego nie możesz być traktowany. Naucz się mówić wprost o swoich potrzebach: „Nie lubię tego rodzaju rozmów” „Nie będę kontynuować rozmowy w tym tonie” „Dziękuję”. za troskę, ale podejmę własną decyzję. „Aby to zrobić, musisz nauczyć się śledzić swoje emocje. W którym miejscu rozmowy zaczynam odczuwać złość, irytację, wrogość i analizuję, co dokładnie mnie zraniło. Przeanalizuj przyczyny zachowania rozmówcy, aby nie odbierać deprecjacji osobiście. Dlaczego on to mówi? (próbuje manipulować, niezdarnie opiekuńczy, chce się wykazać) Pozwól sobie na dystans od ludzi, którzy celowo cię skrzywdzili. Jeśli twoi rodzice cię dewaluują, nie będziesz w stanie całkowicie się zdystansować (szczególnie poniżej 18 roku życia): Porozmawiaj o tym, jak. czujesz, kiedy Cię poniżają (dla mnie jest to nieprzyjemne, gdy mi mówisz...” Wyjaśnij im, do jakich konsekwencji to prowadzi (nie wierzę w siebie, zaczynam źle o sobie myśleć) Jeśli rodzic ukrywa się za „opieką” powiedz mi, w jakiej formie przyjemniej jest Ci otrzymywać tę opiekę dla siebie. Jeśli przyzwyczaiłem się do dewaluacji siebie: Pozwól sobie być człowiekiem i popełniać błędy, nie goń za ideałem: „To ludzkie. błąd, ale to nie znaczy, że jestem zły czy nie. To tylko moje doświadczenie, z którego wyciągnę wnioski.” Szanuj swój wybór, nawet jeśli był błędny. Pamiętaj o tym na pewnym etapie życia i zasoby, jakie miałeś w tamtym czasie, zrobiłeś wszystko, co od ciebie zależało. Nie możesz tego przeskoczyć..