Nie wiadomo, kiedy to było, w jakim miejscu się to wydarzyło. Ale w wysokich, stromych górach żył jeden starzec. Nikt nie wiedział, kiedy się urodził, ale wiadomo było, że przeżył wiele pokoleń ojców i synów i przez setki lat jego wygląd pozostał niezmieniony. Człowiek ten miał niewyczerpaną moc, niewidzialną dla ludzkich oczu. Moc, która żyła w głębi jego serca. Często zwracali się do niego po pomoc i wskazówki uzdrowiciele z pobliskich osad oraz wiele duchów z różnych krain. A sama Matka Ziemia nie raz zwracała się do niego, dziękowała mu i łaskawie troszczyła się o jego istnienie. W czasach głodu wysyłała wiewiórki i dziki do wejścia do jego jaskini, które przynosiły starcowi orzechy i jagody. Wilki towarzyszyły mu do domu późną nocą i strzegły jego wejścia przed niebezpiecznymi mieszkańcami dzikich miejsc. W surowe zimy tygrysy przychodziły do ​​jego jaskini i ogrzewały go swoim futrem i gorącym oddechem. Uzdrawiającym darem starszego było nadanie wodzie życiodajnej mocy. Gdy tylko podniósł dzbanek z wodą, natychmiast napełnił się światłem. Kropla takiej wody może przywrócić życie i pozbyć się choroby, łyk może obdarzyć człowieka zdolnością dostrzeżenia prawdy o istnieniu i bycia szczęśliwym, trzy łyki odkryją w człowieku dar uzdrawiania, a kubek takiej wody dałoby człowiekowi siłę, jaką posiadają tylko bezcielesne duchy. Starszy znał wartość tej wody. Starannie rozdawał kropla po kropli. Był hojny w swej pomocy, nie szczędził wysiłku i czasu, przyjmował każdego, kto przyszedł. Dawał tyle, ile mógł, ale nie więcej, niż było konieczne. Bo wiedział, że we wszystkim potrzebny jest umiar, a Wszechświat nie toleruje braku równowagi. Dlatego znał wady władzy, jeśli wpadła w ręce ignoranta. Starzec żył długo, aż pewnego dnia stało się coś nieodwracalnego. Przyszedł do niego mężczyzna, prosząc o pomoc. Jego siostra umierała na poważną chorobę. Lekarzom nie udało się jej uratować. Przez wiele tygodni chodził do starca z głęboką wiarą, że mu pomoże. I ten człowiek się nie mylił. Starzec dał mężczyźnie szklane naczynie z wodą i kazał mu podawać tę wodę kobiecie raz dziennie o świcie przez cały tydzień. Bo nie zabieraj cudzej własności, która nie jest Twoja i nie została stworzona dla Ciebie. Miesiąc później mężczyzna ponownie przyszedł do starca i radośnie oznajmił mu, że jego siostra żyje i ma się dobrze. Ale teraz przyszedł do niego ze względu na swego ojca, którego umysł zaćmił się w starości. I wtedy starzec mu pomógł i dał mu wodę. I przypomniał mu o zasadzie, aby nie pić wody, która nie jest jego własnością. Kiedy człowiek wracał, szedł przez kamienne skały i piaski. W połowie drogi ogarnęło go silne pragnienie, tak dokuczliwe, że mężczyzna nie mógł się opanować. Pił wodę, która nie była dla niego przeznaczona. Jasne światło rozbłysło przed nim i ukazał mu się starzec: „Co zrobiłeś, człowieku!” Zabrałeś coś, co nie należy do ciebie. Oddaj mi to i idź w pokoju. Jednak człowieka ogarnęła tak wielka chciwość, że rozgniewał się i przeklął starca, mówiąc, że odda mu wodę tylko wtedy, gdy go zabije. Że teraz żyje w nim taka siła, która nie potrzebuje zasad i on, jako człowiek, nie musi już poniżać się przed starcem i błagać o przebaczenie. Nienawiść ogarnęła człowieka. Naostrzył włócznię z gęstego drewna i wrócił do jaskini. Przybył tam i zabił starca. Gdy tylko włócznia przebiła serce starca, jego krew spłynęła do oczu mężczyzny i oczyściła jego umysł i serce z czarnych uczuć i myśli. Mężczyzna padł na kolana, objął starca i płakał ze skruchy i miłości, jak za własnym ojcem. I w tym czasie jego ojciec krwi odzyskał wzrok i stał się zdrowy. Dar starszego przeszedł na mężczyznę. Pochował starca i wrócił do domu, ucałował swoich bliskich i udał się w góry, gdzie Matka Ziemia łaskawie przygotowała dla niego wygodne łóżko w jaskini nad rzeką i uprawiała truskawkowe łąki. i sady. Ptaki natychmiast rozniosły wieść o człowieku posiadającym wielki dar niosący życie i dobrobyt. Nawet w odległych krainach, za oceanami ludzie wciąż pamiętają o nim i zwracają się do niego o pomoc..