W wielu krajach świata (USA, Japonia, Niemcy) sukces zawodowy jest jedną z najważniejszych postaw społeczno-kulturowych człowieka, kryterium oceny działalności każdego specjalisty, uniwersalnym socjopsychologicznym motywem osobistej samoidentyfikacji (R. Berne, K. Levin, A. Maslow, D. Raynor, X. Heckhausen). Również nasze państwo i społeczeństwo stopniowo zaczęło zdawać sobie sprawę z wartości sukcesu zawodowego we wszystkich rodzajach działalności człowieka. Wynika to przede wszystkim z faktu, że współczesne społeczeństwo zaczęło potrzebować aktywnych społecznie specjalistów, posiadających wykształcenie podstawowe, gruntowne przeszkolenie praktyczne i wysokie. zasady moralne Rozwój edukacji, wzrost efektywności Wielu współczesnych filozofów, psychologów i nauczycieli kojarzy cały proces pedagogiczny z sukcesem zawodowym nauczyciela. Sukces zawodowy stwarza realne przesłanki samorealizacji i rozwoju zdolności twórczych nauczyciela. Wpływa na osobowość nauczyciela jako całości, pomaga uświadomić sobie siebie i znaczenie swoich działań, a także stymuluje kształtowanie integracyjnych cech społeczno-kulturowych, intelektualnych i moralnych, których stopień rozwoju jest zawarty w kulturze zawodowej wszystkich specjaliści pracujący w systemie osoba-osoba (V.I. Bakshtanovsky , I.A. Zimnyaya, I.F. Klimov, N.S. Pryazhnikov, V.A. w działaniach wyróżnia się orientacja obywatelska i zawodowa jednostki; zdolność do samopoznania; umiejętność wdrożenia naukowego podejścia do zjawisk pedagogicznych, zaprojektowania modelu integralnego procesu pedagogicznego i dostosowania go do konkretnych warunków, analizy własnych doświadczeń W tym zakresie sukces zawodowy nauczyciela pełni nie tylko rolę obiektywnej potrzeby społecznej, ale także jako subiektywna potrzeba nauczyciela, nabywająca cechy subkultury zawodowej. Aktualizuje to rozwój problemów związanych z kształtowaniem osobowości nauczyciela, uzasadnieniem warunków rozwoju jego sukcesu zawodowego. To właśnie orientacja na sukces zawodowy zapewnia kształtowanie pozytywnego podejścia motywacyjnego i semantycznego do działań dydaktycznych potrzeba zdobywania, pogłębiania i poszerzania wiedzy pedagogicznej oraz doskonalenia umiejętności zawodowych; określa treść swojej orientacji wartościowej; zwiększa efektywność procesu integracji nauczyciela z zawodowym środowiskiem pedagogicznym i związaną z nim subkulturą Słynny przedstawiciel pragmatyzmu William James pisał: „Człowiek musi dokładnie rozważyć różne aspekty swojej osobowości, aby szukać zbawienia w społeczeństwie. rozwój najgłębszej, najsilniejszej strony swojego „ja”. Wszystkie inne strony naszego „ja” są iluzoryczne, tylko jedna z nich ma realną podstawę w naszym charakterze i dlatego zapewniony jest jego rozwój. Niepowodzenia w rozwoju tej strony charakteru to prawdziwe niepowodzenia, które powodują wstyd, a sukces to prawdziwy sukces, który daje nam prawdziwą radość. Ten fakt naukowy służy jako przykład osobistego wyboru. Przed dokonaniem wyboru człowiek znajduje się pomiędzy kilkoma jego podstawami. William James uważa, że ​​szacunek do samego siebie jest podstawą odzwierciedlającą podejście człowieka do sukcesu. Wyprowadził wzór na szacunek do samego siebie nasze rzeczywiste możliwości do potencjału, przyjętego przez ułamek, w którym licznik wyraża nasz faktyczny sukces, a mianownikiem są nasze aspiracje: Im wyższe aspiracje, tym większe musi być osiągnięcie, aby człowiek czuł się usatysfakcjonowany, a człowiek musi albo osiągnąć wymierne rezultaty w życiu (pragnienie sukcesu), albo obniżyć poziom własnych aspiracji. Drugi sposób jest oczywiście prostszy i nie wymaga wysiłku. W. James uzasadnia tę drogę: „Odmowa roszczeń daje nam to samo, co pożądanepomocy, jak również ich realizacji w praktyce, i zawsze zrezygnują ze swoich roszczeń w przypadku, gdy rozczarowania będą nieustanne, a walka nie będzie miała żadnego rezultatu od tego zależy sukces. Innymi słowy, potrzeby człowieka muszą odpowiadać jego rzeczywistym możliwościom, ale psychologia twierdzi, że pewne zdolności są ukryte w człowieku, należy je odkryć i rozwinąć. Zakłada to pewne osobiste wysiłki. Teoria W. Jamesa ma za sobą tradycję. Aby udowodnić swoje stanowisko, odwołuje się do nauczania Carlyle’a, że ​​życie zaczyna się dopiero w momencie wyrzeczenia się sukcesu.W. James opiera się na idei Carlyle'a, że ​​jeśli ktoś zrówna swoje roszczenia do zera, wówczas cały świat zostanie przez niego ujarzmiony. Istnieje nawet holistyczny światopogląd bierności społecznej - kwietyzm. Jest to poszukiwanie absolutnego spokoju, społecznej obojętności, wykluczenia żadnych społecznie akceptowanych modeli działania. Z tego punktu widzenia człowiek nie potrzebuje sukcesu. Oczywiście od czasu do czasu taka osoba jest po prostu zmuszona do naśladowania udziału w życiu publicznym. Zupełnie odmienne od tego podejścia jest stoicyzm, skupiający się na działaniu bez nadziei na sukces. Kwietyzm oznacza w istocie brak działania, kapitulację przed trudnościami wówczas stoicyzm wiąże się z ciągłą mobilizacją woli, napięciem samodyscypliny, gotowością do działania w każdych warunkach społeczno-historycznych. Stoicy nie uważają człowieka za bierny przedmiot wpływu okoliczności zewnętrznych, na które nie ma wpływu, ale podmiot zmian i dokonywanych przez niego przemianach, przedmiot historyczny. Stoicyzm jako filozofia „beznadziejnej determinacji” ma obecnie szansę stać się ideologią odnowy moralności i etyki publicznej. Kwietyzm jest zjawiskiem niedopuszczalnym, a nawet niemoralnym. Nie da się osiągnąć pełnej wewnętrznej satysfakcji i poczucia własnej wartości poprzez obniżenie swoich aspiracji, gdyż tylko poprzez sukces można udowodnić swoje osobiste znaczenie. Powstała cała rodzina teorii „wartości oczekiwanej”. Podstawą wielu teorii okazała się doktryna D. McClellanda o składniku oczekiwań. Jak wynika z licznych danych eksperymentalnych z badań tych naukowców, w motywowaniu zachowań człowieka wyróżnia się dwa rodzaje motywacji: motywację przez sukces. osiągnięcie celu, rezultatu i motywacji poprzez unikanie niepowodzeń. Niektórych ludzi inspiruje nadzieja na sukces, innych wręcz przeciwnie, przygnębia ciągłe poczucie strachu przed porażką. Nie chodzi tu tylko o zależność od człowieka zachowanie w oparciu o oczekiwany rezultat lub jego brak, ale o jego uwarunkowanie przez „przewidywaną”, domniemaną samoocenę możliwego rezultatu jako własnego sukcesu lub porażki, co wywołuje w pierwszym przypadku emocje społeczne zakłada się społeczną emocję dumy, w drugiej wstydu za swoje czyny i działania. W prawdziwym życiu tych dwóch rodzajów motywacji „w czystej postaci” nie ma – na każdą osobę wpływają oba czynniki motywujące. Obie wytyczne pełnią rolę dwóch biegunów, pomiędzy którymi realizuje się ludzkie zachowanie, a do tych biegunów kierują się różni ludzie w różnych sytuacjach i z różnymi mocnymi stronami. Schemat koncepcyjny „dążenie do sukcesu – unikanie niepowodzeń” w dużej mierze wywodzi się z uproszczonego modelu behawioralnego ludzkie zachowanie, zgodnie z którym człowiek kieruje się zasadą przyjemności i stara się unikać działań o negatywnych konsekwencjach. Wszyscy ludzie są wyjątkowi. Aby zrozumieć siebie, trzeba skorzystać z mechanizmu refleksji. Refleksja (z łac. – zawracanie) to proces samopoznania przez podmiot wewnętrznych aktów i stanów psychicznych. Umiejętności refleksyjne to umiejętność analizowania własnych myśli, uczuć, doświadczeń i działań. W psychologii społecznej nie chodzi tylko o wiedzę podmiotu czy zrozumienie siebie, ale także o poznanie, w jaki sposób inni znają i rozumieją osobę odzwierciedlającą. Osobie, która nie rozumie swoich uczuć i doświadczeń, motywów własnego zachowania, trudno jest zrozumieć i.