Rzeczliwość artykułu wiąże się ze znaczną częstością występowania zaburzeń depresyjnych. Od 6% do 23% osób szuka pomocy z powodu depresji (V.G. Rotshtein, M.N. Bogdan, M.E. Suetin, 2005). Zaburzenia depresyjne prowadzą do poważnych konsekwencji: utraty zdolności do pracy, zakłócenia aktywności społecznej (E.L. Shkolnik, 2004; T.V. Dovzhenko, 2005), samobójstwa (V.F. Voitsekh, 2006). Zaburzenia depresyjne tradycyjnie kojarzone są z dysfunkcjami osobowości (E. Kraepelin, E. Kretschmer, S. Freud). W krajowej psychologii klinicznej A.B. Kholmogorova i N.G. Garanyan zaproponował hipotetyczny wieloczynnikowy model zaburzeń depresyjnych (1998). Model ten uwzględnia czynniki psychologiczne na różnych poziomach – makrospołecznym, rodzinnym, interpersonalnym, osobistym, poznawczym i behawioralnym. Podejście to opiera się na założeniu, że podatność biologiczna skutkuje chorobą dopiero pod wpływem niekorzystnych czynników społecznych i psychologicznych. Warunkiem wystąpienia zaburzeń depresyjnych są: 1. Czynniki genetyczne. 2. Czynniki psychospołeczne. 3. Czynniki psychologiczne. 4. Dodatkowe aspekty: choroby współistniejące, charakterystyka demograficzna. Zwróćmy uwagę na główne psychologiczne czynniki depresji: 1) Specjalny styl myślenia, myślenie negatywne, które charakteryzuje się fiksacją na negatywnych aspektach życia i własnej osobowości, tendencją do postrzegania otaczającego nas życia i swojej przyszłości w światło negatywne. 2) Specyficzny styl komunikacji w rodzinie charakteryzujący się podwyższonym poziomem krytyki i wzmożonym konfliktem. 3) Zwiększona liczba stresujących wydarzeń życiowych w życiu osobistym (separacje, rozwody, alkoholizm bliskich, śmierć bliskich). 4) Izolacja społeczna z niewielką liczbą ciepłych, pełnych zaufania kontaktów, które mogłyby służyć jako źródło wsparcia emocjonalnego. Psychoterapia to praca ze specjalistą, który wykorzystuje techniki psychologiczne w celu wyeliminowania lub zmniejszenia nasilenia problemów emocjonalnych. W przeciwieństwie do leczenia uzależnień, psychoterapia wiąże się z bardziej aktywną rolą pacjenta w procesie leczenia. Psychoterapia pomaga rozwijać umiejętności samoregulacji emocjonalnej, a co za tym idzie, skuteczniej radzić sobie w sytuacjach kryzysowych, nie popadając w depresję. Szczególnie przydatne w leczeniu zaburzeń depresyjnych są psychoterapie poznawcze, interpersonalne i behawioralne. W zależności od okoliczności życia osobistego klienta i charakterystyki jego stanu, może to być psychoterapia psychodynamiczna, rodzinna, par, a także różne formy łączenia metod psychoterapeutycznych. David Myers uważa, że ​​w psychologicznym mechanizmie samotności i depresji panuje błędne koło[1]. Myślenie depresyjne wpływa na zachowanie osoby z depresją, pomagając podtrzymać cykl samozagłady. Odnotowano główne psychologiczne czynniki depresji: 1) Specjalny styl negatywnego myślenia. 2) Konfliktowy styl krytycznej komunikacji w rodzinie. 3) Wiele stresujących wydarzeń życiowych w moim życiu osobistym. 4) Izolacja społeczna. Przyczyny depresji obejmują: A. Psychologiczne: I. Doświadczenia z wczesnych lat: 1. Wczesne straty. 2. Zimni emocjonalnie rodzice i. ciężka atmosfera w rodzinie. 4. Brak pomocy w rozwoju dziecka. 5. Wykorzystywanie i molestowanie seksualne. II. 1. Straty interpersonalne; 2. Straty egzystencjalne: (a) Utrata marzeń. Rozczarowanie; (b) Świadomość własnej śmiertelności. 3. Wydarzenia obniżające poczucie własnej wartości. 4. Długotrwały stres. B. Czynniki biologiczne: 1. Dziedziczność; 2. Przewlekłe nadużywanie narkotyków lub alkoholu; 3. Choroby organiczne; 4. Skutki uboczne leków; 5. Zmiany hormonalne; 6. Depresja endogenna, zgodnie z przyczynami jej występowania, może być psychologicznie zrozumiała („odpowiednia”), spowodowana pewnymi okolicznościami życiowymi (depresja reaktywna) i „nieadekwatna” (pod względem nasilenia, czasu trwania, obecności objawów psychotycznych). cechy), których nie można wywnioskować z istniejącego życia. 95.