Spotkanie się z odrzuceniem to dobry powód, aby pomyśleć o własnej wartości. A to z kolei jest w pełni odpowiednią formą przeżycia odrzucenia. Ale na początek kilka słów o wolności wyboru – ważnej rzeczy dla pełnego, twórczego i wysokiej jakości życia oraz ważnym mechanizmie w kształtowaniu reakcji. do odrzucenia. Wolność ta zakłada między innymi prawo do określania wartości relacji, wyborów i przedmiotów. Jeśli tak, to na pierwszy rzut oka wszystko wygląda świetnie. Ale nie zapominaj, że inni też to mają. Mają także swobodę wyboru, co cenią, a co nie. I tu pojawia się drugie spojrzenie. Polega to na tym: jeśli ktoś inny jest dla mnie ważny (wybieram go i nie ma w ogóle znaczenia, dlaczego i po co), to aby zagwarantować sobie swoją wartość w jego oczach, muszę zachowywać się w sposób pewien sposób. Aby być cenionym, muszę przestrzegać pewnych zasad, odgrywać określone role, robić lub mieć pewne rzeczy. Na przykład być towarzyskim i wyrozumiałym, mieć samochód i trochę pieniędzy lub posiadać określoną wiedzę i umiejętności. Ogólnie rzecz biorąc, zwiększ swoją narcystyczną kapitalizację wszelkimi dostępnymi środkami. Okazuje się, że jest to rodzaj gry w uwodzenie – jak wielka jest moja narcystyczna kapitalizacja i jak daleko jestem skłonny się posunąć, aby ją zwiększyć, aby inni ludzie dali się przez nią uwieść. . A potem, być może, dzięki tym wszystkim wysiłkom otrzymam w nagrodę to, że inni mimo to skuszą się, wymienią część swojej wolności wyboru i tym samym uznają moją wartość. Ale wszystko płynie, wszystko się zmienia. W pewnym momencie moja kapitalizacja może okazać się niewystarczająca, uznanie wartości (w tym przypadku samej wartości) wyparuje i nadejdzie odrzucenie. I tu czas przejść do mechanizmów, które uruchamiają się w momencie spotkania z odrzuceniem. Całkowicie mnie to urzeka – czuję się, jakby mnie całkowicie odrzucali. Jeśli kierować się poprzednią logiką, to w tym momencie w zasadzie przestaję być wartościowy. Tak jak jestem teraz, przestałem istnieć dla innej osoby. Jest to bardzo podobne do poczucia wstydu, kiedy taki, jaki jestem, nie ma prawa i przestaje istnieć. W ślad za wstydem pojawia się złość, a czasem wściekłość. Jak to? Zrobiłem tak wiele, aby zwiększyć swoją wartość. Absolutnie nie możesz mnie wziąć i nie wybierać, albo przestać mnie wybierać. Moją następną możliwą reakcją jest odrzucenie (dewaluacja) prawa wyboru innej osoby (jeszcze nie wiedzą, co tracą. Wtedy ugryzą się w łokcie). I gdzieś w głębi duszy bardzo mi przykro z powodu wszystkich wysiłków, które podjęłam, aby zostać doceniona. Widzę przede mną dwa wyjścia, jasno oświetlone neonami. Po pierwsze, desperacko i bezsensownie próbuję udowodnić temu, który mnie odrzucił, że nadal mogę zwiększyć swoją narcystyczną kapitalizację, a wtedy on (ona) nie będzie mógł pomóc, tylko wybrać mnie ponownie. Po drugie, szukam kogoś, kto rozpozna moją wartość i będzie mnie cenił. I znów będę istnieć w słodkiej iluzji własnej wartości dla drugiego. Koło jest zamknięte. Zasłona. Ale jest jeszcze jedno małe i bardzo wąskie wyjście z korytarza. Wąskie, bo bardzo trudno się przez nie przecisnąć. Możesz zabrać ze sobą tylko wszystko, czego potrzebujesz. I trzeba będzie porzucić narcystyczne kapitalizowanie, paradoksalnie zdając sobie sprawę z własnej bezużyteczności dla drugiego. Za tym wyjściem kryje się moje egzystencjalne terytorium, w którym tkwi moja wrodzona wartość. I ta wartość nie jest wyznacznikiem mojej atrakcyjności i nie jest prawem innej osoby do określania mojej wartości. Tą wartością jest moja własna godność i szacunek do samego siebie, dzięki któremu mogę przeżyć odrzucenie tak, jakbym go nigdy nie spotkała. Nie jest to spotkanie, któremu nie można pomóc.