Widzę (projekt) wokół siebie wiele odrzucenia. A w znaczących związkach jest to koniecznością. A w dorosłym życiu jest dużo bólu – z powodu odrzucenia mnie (częściej wyimaginowanego niż rzeczywistego) przez znaczące osoby. Oznacza to, że problem relacji z własną zdrową agresywnością nie został rozwiązany. Agresor/odrzucający zawsze znajduje się na zewnątrz. Jako pewny sygnał, że konflikt z wewnętrznym agresorem/odrzucającym nie został rozwiązany, w konsekwencji takiego zlania się z figurą odrzucenia/agresji w dzieciństwie, w dorosłości – oderwanie się od własnej agresji. Niezdolność do interakcji z agresywnymi energiami. Szybkie popadanie w strach, zamrożenie, przerażenie, zamrożenie. Przy jakiejkolwiek oznakie odrzucenia, nawet odrobinie agresji. Utknąć w tym małym, przestraszonym dziecku. A jednocześnie nieumiejętność przyznania się do tego, że istnieje – przestraszony, mały, niewidzialny, nieoparty w swoim strachu, przerażeniu. W tym zlaniu się z figurą odrzucenia jest dużo tłumionej wściekłości. Aby jakoś utrzymać więź z rodzicem, a to jest niezbędne dla każdego dziecka, musiałam cały czas nieświadomie tłumić swój gniew, inaczej nie przeżyłabym, ale ze stratami. Ta część ciebie, która jest odpowiedzialna za zdrową relację z własną agresją, zdolność do ochrony przed złymi relacjami ze sobą. Bo wtedy złe relacje ze mną stały się normą. I praktycznie przestały być postrzegane przeze mnie i moje otoczenie jako coś złego. Jednak wyjście z fuzji z wewnętrznym agresorem/odrzucającym nie jest takie proste. Żeby przetrwać WTEDY, w codziennym kontakcie z odrzuceniem zewnętrznym, trzeba było tego nie widzieć, nie zauważać, postrzegać to jako normę. A teraz sama żyjesz z ciągłym poczuciem odrzucenia w znaczących związkach. Z ciągłym bólem odrzucenia w znaczącym związku. Okazuje się, że dziecko po traumie odrzucenia w bliskim związku nigdy nie dorosło. Jego rany nigdy nie zostały opatrzone. Ponieważ nadal jest tak samo samotny, nie widziany, nie słyszany przez swoje znaczące osoby, jak wtedy, dawno temu, dobrze nauczyłeś się tych lekcji „odsuwania się” od związków, kiedy jesteś tylko niepozornym cieniem na które nie możesz zwrócić zbytniej uwagi. I wydaje się, że w znaczącym związku na zawsze pozostaniesz mały, bezradny, nie mogący oprzeć się złemu podejściu do Ciebie. Rezultatem będzie albo samotność, albo wejście w zależny, autodestrukcyjny związek. Nie widać złotego środka. Ale to nieprawda. Prawda jest taka, że ​​Twój strach i wartość znaczącego związku walczą ze sobą. Jeśli masz świadomość tego wewnętrznego konfliktu, możesz stopniowo nawiązywać dialog między tymi stronami. I wejdź w większy świat ze sobą i swoją zdrową agresją. Możliwość nie popadnięcia w skrajności - bezsilne dziecko lub Dorosły tyran.