Osoby skłonne do ratowania, czyli pomagania innym ze szkodą dla własnych interesów, najwyraźniej przejawiają się w rodzinie. Ale zjawisko to może wystąpić zarówno w przyjaznych relacjach, jak i w zespołach roboczych. Scenariusz ten rozgrywa się w formie trójkąta „agresor-ofiara-ratownik”, gdzie agresorem może być zarówno osoba, jak i dowolna okoliczność życiowa (kryzys, choroba). Opierając się na postawie „ze mną wszystko w porządku, ale ty masz problemy”, ratownik bezinteresownie rzuca się na pomoc „ofiarze”, czasem nawet bez jej prośby. Ratownik ma też ciemną stronę: musi dokonać wyczynu aby czuć się znaczącym i potrzebnym. W rodzinie i w pracy czasami bierze wszystko na siebie, pozbawiając innych inicjatywy, odmawiając pomocy i ciągle narzekając. Kiedy tak naprawdę możesz skrycie cieszyć się z takiego stanu rzeczy, choć płacisz za to wysoką cenę w postaci przeciążenia nerwowego i fizycznego. Co wskazuje na to, że mogłeś przyjąć płaszcz ratownika?* Większość z nich czas poświęcasz na zaspokajanie potrzeb innych, pamiętasz siebie jako ostatni.* Masz wiele roszczeń i oczekiwań, często czujesz urazę, bezsilność, wyczerpanie.* Czujesz się winny za każdym razem, gdy musisz odmówić, na ogół starasz się unikać słowo „nie”.* Odpoczynek nie daje satysfakcji, lęk przed pracą i obowiązkami jeszcze bardziej przerasta Cię. Jeśli odkryłeś w sobie cechy ratownika, lepiej wypracować w sobie takie wzorce zachowań gabinet psychologa; możesz zadać sobie następujące pytania: „Ile czasu dziennie poświęcasz sobie, swoim potrzebom, a ile – innym”, „Czy masz inspirujący plan działania na tę ewentualność? " Wyobraź sobie ten plan w kolorze, udostępnij go innym osobom, nakreśl pierwsze kroki jego realizacji i przystąp do ich realizacji. Artykuł przygotował autor dla kanału „Psycholog w kontakcie: dla rodziców o dzieciach i nie tylko”: https:// /dzen.ru /psycholog_dla_ty