W moim artykule głównym źródłem informacji, z którego korzystam, jest książka Donalda Kalscheda „Świat traumy psychicznej”, na niej się wzorowałem, bo uważam, że on w bardzo przystępny i ciekawy sposób opisał mechanizm powstawania traumy, ukształtował zrozumienie tego, co dzieje się w aktywności psychicznej klientów po traumie i jak im pomóc. Podam fragmenty książki i opiszę swoje doświadczenia w pracy ze snami podczas pracy z traumą, natomiast opiszę jedynie dynamikę snów i nie będę opisywał metod pracy na sesjach, pracuję w symboldramie, ale można pracować w dowolnym inną obowiązującą techniką, sny są swego rodzaju nitką, na podstawie której można odgadnąć, na jakim etapie pracy jesteś z klientem. W pracy z oporem pomagają także sny, większość klientów nie traktuje snów jako materiału analitycznego i nie mówi o nich całkiem otwarcie, dzieląc się w obrębie snu swoimi uczuciami, jak pisze Donald Kalshed, gdy psychika traktuje wydarzenie jako traumatyczne, następuje w niej dysocjacja. Dysocjacja jest rodzajem techniki, sztuczką, którą psychika sama sobie płata. Życie może trwać dalej dzięki temu, że nieznośne doświadczenia zostają rozdzielone na osobne elementy, które następnie rozłożone są na różne części psychiki i ciała, głównie „nieświadome”. aspekty psychiki i ciała Prowadzi to jednak do zakłócenia integracji zwykle jednolitych elementów świadomości (np. procesów poznawczych, afektów, doznań, wyobraźni). Samo przeżycie staje się dyskretne. Wyobraźnię można oddzielić od afektu lub obraz i związany z nim afekt można oddzielić od świadomej wiedzy. Od czasu do czasu pojawiają się stany retrospekcji, podczas których jednostka doświadcza uczuć, które na pierwszy rzut oka nie są w żaden sposób powiązane z kontekstem behawioralnym w teraźniejszości. Pojawiają się luki w pamięci, dla jednostki, której życie zostało zakłócone przez traumatyczne wydarzenie, niemożliwe staje się stworzenie pełnoprawnej opowieści o doświadczeniu, które temu wydarzeniu towarzyszyło. Dysocjacja jako mechanizm ochronny psychiki pozwala osobie, która doświadczyła nieznośnego bólu, uczestniczyć w życiu zewnętrznym, wymaga to jednak dużych kosztów wewnętrznych. Chociaż zewnętrzne traumatyczne wydarzenie ustało, a związane z nim wstrząsy mogą zostać w dużej mierze „zapomniane”, psychologiczne konsekwencje traumy pozostają wewnętrznie aktywne.” = Na tym początkowym etapie, kiedy sam klient nie jest w pełni świadomy głębokości traumy trauma, jej znaczenie w jego życiu, tłumi ją, następnie w snach może objawiać się jako pewna przestrzeń, z której klient nie może się wydostać, czyli następuje ogarnięcie traumy, psychika oddziela się, oddziela tę część i wdziera się w snach do ograniczonej przestrzeni, z której nie ma wyjścia. Jak schematycznie wygląda enkapsulacja, można zobaczyć na rycinie 1. Ryc. 1. Hermetyzacja traumy „We wczesnych pracach Junga charakter i funkcjonowanie mechanizmów dysocjacyjnych nie zostały do ​​końca wyjaśnione, jednak późniejsze badania pacjentów cierpiących na tzw. „zaburzenia dysocjacyjne” wykazały, że proces ten, w wyniku którego różne części psychiki tracą wzajemne połączenia i „oddalają się” od siebie, nie jest bierny i łagodny. Wręcz przeciwnie, wydaje się, że istotnym składnikiem dysocjacji jest agresja, czyli w przypadku dysocjacji można mówić o aktywnym ataku jednej części psychiki na inną jej część: tak jakby jakaś siła zakłócała tendencje integracyjne właściwe normalnej psychice. Rozszczepienie następuje w wyniku przyłożenia niszczycielskiego impulsu – podobnie jak rozszczepienie atomu. Najwyraźniej celem agresywnych działań we śnie, gdy jedna część atakuje inną część psychiki, działań mających na celu fragmentaryzację przeżyć afektywnych pacjenta, jest niedopuszczenie do świadomości bólu, który już istnieje lub jest gotowypojawić się. Zasadniczo postać demoniczna traumatyzuje wewnętrzny świat obiektów, aby zapobiec ponownemu doświadczeniu traumy w świecie zewnętrznym. Zakładając, że to wrażenie jest słuszne, możemy dalej założyć, że traumatogenne imago przejmuje kontrolę nad psychiką pacjenta i powoduje dysocjację, co przypomina nam jedną z wczesnych sugestii Junga, że ​​„w istocie fantazje mogą być tak samo traumatyczne jak faktyczne traumatyczne wydarzenie” ” „(Junga). Innymi słowy, aby w pełni docenić psychopatologię, która rozwija się w odpowiedzi na traumę, konieczne jest uwzględnienie zarówno zdarzenia zewnętrznego, jak i czynnika psychologicznego. Zewnętrzne traumatyczne wydarzenie samo w sobie nie prowadzi do rozszczepienia psychiki. Rozszczepienie powstaje w wyniku aktywności w wewnętrznym świecie pewnej postaci, powołanej do życia przez traumę.” = Gdy trauma zostanie „otwarta”, nie może już pozostać zamknięta i próbować przebić się przez zamkniętą przestrzeń, w w snach klienta możemy zaobserwować, że on (klient) zaczyna gonić za pewnymi postaciami, ale tym razem we śnie widać, jak on lub pewna postać, z którą się kojarzy, podejmuje próby wydostania się, ucieczki, czyli podejmuje aktywne działania i (lub) znajdzie wyjście w procesie snu, to właśnie ta dynamika się wydarzy, wskazuje nam, że nastąpił przełom jakiejś energii, który umożliwił rozbicie zamkniętej części. Ten etap można wyznaczyć i nazywane wyzwalaniem energii psychicznej, czyli w procesie pracy z klientem we śnie, odzwierciedla się to, co był w stanie powiedzieć i zareagować w kontakcie z psychologiem. Rysunek 2. Uwolnienie energii psychicznej „Jak ciało układu odpornościowego, uzupełniające się procesy dezintegracji/reintegracji pełnią funkcję zabezpieczającą na granicy świata wewnętrznego i zewnętrznego oraz pomiędzy wewnętrznymi systemami świadomości i nieświadomości. Potężne strumienie afektów docierające do psychiki ze świata zewnętrznego i ze sfery ciała muszą zostać metabolizowane poprzez procesy symbolizacji, skorelowane z konstruktami językowymi i zintegrowane z narracyjną „tożsamością” rozwijającego się dziecka. Elementy doświadczenia „nie-ja” muszą zostać oddzielone od elementów „ja”, agresywnie odrzucone (w świecie zewnętrznym) i rzetelnie wyparte (w świecie wewnętrznym). W przypadku reakcji na traumę wydaje się, że coś zostało zakłócone w tym naturalnym procesie ochronnym „reakcji odpornościowej”. Tak jak błędy układu odpornościowego skutkują zniszczeniem życia, które ma chronić (choroba autoimmunologiczna), tak system samozachowawczy może przekształcić się w „system autodestrukcyjny”, pogrążając świat wewnętrzny w koszmarze prześladowań i autoagresji. W literaturze poświęconej traumie niemal powszechnie przyjmuje się, że dzieci będące ofiarami przemocy fizycznej lub seksualnej nie są w stanie zmobilizować agresji, aby uciec przed szkodliwymi, „złymi” lub „nie-ja” elementami traumatycznego doświadczenia. Dziecko nie może nienawidzić ukochanego rodzica, dlatego identyfikuje się z „dobrym” ojcem i poprzez proces, który Sándor Ferenczi (1933) nazwał „identyfikacją z agresorem”, dziecko akceptuje agresję ojca w swoim wewnętrznym świecie i zaczyna nienawidzić. on sam i jego potrzeby, bez udziału świadomości, który zapewnić może jedynie proces przepracowania traumatycznego doświadczenia, wewnętrzny świat traumy wraz z jego archetypowymi mechanizmami obronnymi odtwarza się bez końca w wydarzeniach z życia zewnętrznego pacjenta (wymuszone powtarzanie). nie jest możliwe zareagowanie na działania innej osoby lub okoliczności. Dlatego klient potrzebuje tej możliwości, aby zareagować w bezpiecznym kontakcie. Po tym możemy zobaczyć wynik naszej pracy w kolejnym cyklu snów, który może być warunkowy zwane Konfrontacją z agresorem. Tutaj możemy obserwować, jak jedna część agresora atakuje drugą..