Od autora: W poprzednim artykule pojawiło się pytanie, czym jest miłość rodzicielska do dziecka? Co ona ma na myśli? Kochać dziecko oznacza uczyć go? Na przykładzie jednej rodziny wyciągnięto wniosek: miłość rodzicielska obejmuje nauczanie dziecka, przygotowanie go do dorosłego życia... W artykule dalsze potwierdzenie tego na przykładzie innej rodziny. W poprzednim artykule (https://www.b17.ru/article/127931/) rozmawialiśmy o rodzinie, w której matka i babcia kochały dziecko, wiele poświęcając, starając się zaspokoić wszystkie potrzeby dziecka, chroniąc je przed rozwiązywaniem pojawiające się problemy... Wyrosła (ale pozostając dzieckiem) osoba dorosła, która w wieku 27 lat nie może i nie chce się uczyć, pracować, dzielić się odpowiedzialnością. Kochający krewni nie wzięli pod uwagę, że należy tego uczyć w dzieciństwie. Dziś jeszcze raz chcę podkreślić, jak ważne jest NAUCZANIE dziecka na przykładzie innej rodziny. To jest rodzina mojego drugiego znajomego. Jest także lekarzem dziecięcym, także bardzo wykwalifikowanym i poszukiwanym specjalistą. Ona ma córkę. Moja córka była wychowywana przez mamę i tatę, a także przez moją babcię i dziadka. Wszyscy też bardzo kochają to dziecko. W ich rodzinie panuje niezachwiana zasada: każdy przyczynia się do wychowania córki i wnuczki, uczy czegoś nowego, wspiera w razie niepowodzeń, ale nie robi dla dziecka tego, co sam może i powinien. Jednocześnie ich wymagania wobec dziecka są takie same, nie są ze sobą sprzeczne i nie przesuwają się na siebie. Dorośli rozumieją, że jest to konieczne dla dobra dziecka, aby pomóc dziewczynie stać się niezależną i odnieść sukces w życiu. Dziewczyna dobrze się uczyła, uczyła się w różnych klubach i studiach. Zdarzały się niepowodzenia i błędy w wykonywaniu zadań, ale nie przeszkadzały one dziewczynie. Wręcz przeciwnie, uporawszy się z innym problemem, zrozumiała, że ​​musi jeszcze raz przemyśleć, spróbować zrobić to inaczej i zawsze znajdowało skuteczne rozwiązanie! A dziewczyna lubiła pracować samodzielnie, podejmować nowe rzeczy, wykazywać inicjatywę i aktywność. Nauczyli ją tego mądrzy, kochający dorośli. Dorastając, mając własną rodzinę i córkę, dziewczyna nadal uczy się nowych rzeczy, poszerza zakres swoich zainteresowań i zajęć oraz lubi uczyć swoją córkę. To też jej się udaje. Niedawno znajoma opowiedziała, jak jej 4-letnia wnuczka „nauczyła” ją, jej babcię, jak rozwiązywać jeden z jej codziennych problemów. Widząc ciemną plamę na dnie wanny, zapytała babcię: „Dlaczego nie zakryjesz tej plamy?” Babcia odpowiedziała, że ​​nie wie, jak to zrobić. Wtedy wnuczka podsunęła jej rozwiązanie: „Powinieneś kupić biały lakier i pomalować to miejsce”. Jak podobają Ci się te rady? Problemy pojawiają się także w rodzinie koleżanki, jednym z nich, ostatnio najbardziej bolesnym, jest to, że ponad rok temu mąż stracił pracę, choć całe życie wspierające rodzinę spoczywało na jego barkach. Sytuacja stała się stresująca zarówno dla męża, jak i dziewczyny. Wymagało to redystrybucji sił, obciążenia, uderzenia, w tym uderzenia psychicznego. Żona stała się głównym „żywicielem rodziny”, podejmując pracę w niepełnym wymiarze godzin i pracę w niepełnym wymiarze godzin. Jednocześnie ostrożnie wspiera męża: widząc jego zmartwienia, chęć znalezienia nowej pracy, jego włączenie w uzupełnianie budżetu rodzinnego poprzez opanowywanie nowych sposobów zarabiania pieniędzy, ona bez narzekania i marudzenia ze zmęczenia znajduje siłę wspierać, zaszczepiać pewność, że ta sytuacja jest przejściowa, motywować męża do poszukiwań, opanowywania nowych rzeczy... A takie podejście do bliskiej osoby i rozwiązywanie trudności w rodzinie UCZY także i córkę, i wnuczkę bycia życiowym dla nich przykład. Zatem kochać dziecko oznacza NAUCZYĆ je próbować, robić, poprawiać, szukać nowych rozwiązań - aby odnieść sukces w dorosłym życiu!!! Byłbym wdzięczny za Twoją opinię w tym temacie..