Od autorki: Co oznacza wiek przejściowy dziecka i dlaczego rodzicom tak trudno jest przejść przez okres dorastania własnych dzieci? Być może nie chodzi tylko o dzieci, ale także o samych rodziców? Co wiek przejściowy dziecka mówi rodzicom? Mówią, że okres dojrzewania jest straszny i trudny. I mówią o tym głównie rodzice nastolatków. Dlaczego? Tak, ponieważ w wielu przypadkach jest to trudniejsze dla rodziców niż dla dzieci. Dlaczego? Być może dlatego, że okres dojrzewania dziecka mówi rodzicom: „To wszystko! Czas pożegnać się ze złudzeniem, że znasz się na czymś lepiej od niego! Nadszedł czas, aby ograniczyć swój wpływ na los dziecka i chcieć zrobić dla niego bardziej miękkie łóżko. To wszystko! Nadszedł czas, aby zrozumieć, że Twoja władza, Twój wpływ na dziecko ma granicę. Zrozum, że jeśli przekroczysz tę granicę, naruszysz ją, to Twoje dziecko już nigdy nie będzie mogło przeżyć tego okresu – okresu dorastania – na nowo. Od zera Okres, w którym kończy się dzieciństwo, całkowite posłuszeństwo i poddanie się rodzicom, a dorosłe życie zaczyna swoje. To Twoje dziecko będzie raz po raz przepisywać tę kartę swojego życia, próbując wyskoczyć z kręgu zależności. Twoje zdanie, pieniądze, pochłaniająca miłość i troska „o swoje dobro”. Będzie próbował wyrwać się z mocnych szponów rodzicielskiej miłości w dorosłość. I tyle! Nadszedł czas, aby uznać, że jest to okres przejściowy nie tylko dla Twojego dziecka, ale także dla Ciebie. Przejście z pozycji rodzica dziecka do pozycji rodzica osoby dorosłej Czy potrafisz żyć z odmienną opinią dziecka, nie stosując wobec niego przemocy, czy potrafisz poczuć własną bezsilność, gdy Twoje dziecko się nie zgadza, i nie winić go za nieporozumienie, za głupotę? przyznać, że poza Tobą Twoje dziecko może mieć inne życie, odmienne od Twoich poglądów i czy Twoja miłość przetrwa po tym rozpoznaniu? Tak, bycie rodzicem niezależnej osoby dorosłej jest o wiele trudniejsze niż bycie rodzicem dziecka na utrzymaniu; dla wielu jest to po prostu niemożliwe. Dlatego w dalszym ciągu zachęcają i wspierają dziecinne życie swoich dzieci, aby zadowolić siebie. W dalszym ciągu tłumią nieśmiałe próby nastolatka wyrobienia sobie własnej opinii za pomocą autorytarnego stylu komunikacji. W dalszym ciągu kultywują zależność materialną u dzieci. Tylko dlatego, że nie czują własnej granicy. Granicy, za którą już dorasta kolejne dorosłe życie. A jaką drogę wybierasz dla siebie, mamo czy tato nastolatka?” Tak, właściwie nie ma nic. Wybierać.