Znasz ten stan, kiedy utkniesz w jakimś związku lub konflikcie, ciągle go przewijasz i nie możesz odpuścić? Ważną zdolnością naszej psychiki jest rozstanie się z tym, czego już nie potrzebujemy, a tym samym zyskanie możliwości przejścia w kierunku czegoś nowego. Chcę opowiedzieć historię związaną z tą umiejętnością. Michaił przez cały czas zajmował się różnymi rodzajami biznesu życie. Jeździł po całej Rosji, miał różne okresy, czasem odnosił sukcesy, potem wszystko tracił, a potem znów się podnosił... Wydawał mi się osobą energiczną, pełną pasji. Zafascynowało mnie słuchanie historii jego życia. Któregoś dnia Michaił zaczął pisać książki o swoich podróżach i dobrze się sprzedawały. Szybko napisał dwie książki, ale za trzecim razem zdecydował się napisać powieść i utknął. Od opracowania koncepcji i postaci minęły dwa lata, a on nadal nie może zrozumieć, do jakiego zakończenia zmierza jego fabuła. Kiedy tylko zaczynam o tym myśleć, w mojej głowie pojawia się mgła. Zrozumiał, że sam sobie nie poradzi i potrzebuje pomocy. Zaczęliśmy ze mną pracować, prosząc Michaiła o narysowanie jego „zakazu pisania”. Narysował wysoki płot. Powiedziałem: „Proszę, odegraj rolę płota i spróbuj zrozumieć, co mówi?” Michaił odpowiedział z roli płotu - do siebie: „Nie uda ci się!” „Płot” wypowiedział te słowa z naciskiem i z pewną arogancją. A kiedy metafora przemawia z tak silnym uczuciem, zwykle oznacza to, że za tym obrazem kryje się jakiś charakter, osoba. Zapytałem: - Kim jesteś? Michaił nie od razu zrozumiał: „Co masz na myśli?” Powiedziałem: „Jesteś teraz w roli płota, spróbuj pozostać w tej roli, cokolwiek to znaczy, a ja zapytam płota: „Czy jesteś mężczyzną , powiedz mi, jesteś mężczyzną czy kobietą?” Michaił z roli płota powiedział: - Jestem mężczyzną. - Ile masz lat? - Czterdzieści. Poprosiłem Michaiła, aby wyszedł z roli płota pamiętasz, jaki mężczyzna około czterdziestki był w jego życiu dwa lata temu? Michaił odpowiedział, że dwa lata temu miał i nadal pozostaje trenerem tenisa, osobę, którą bardzo szanuje. Była też jedna osoba, która pojawiła się tylko na godzinę, a on już dawno o niej zapomniał, ale teraz przypomniał sobie tę osobę. Powiedział: „To był taki bystry, a nie bystry… taki półprzestępczy towarzysz, oszust, osoba uwikłana w różne oszukańcze intrygi”. Przyszedł, aby zaprosić mnie do udziału w jednym ze swoich planów. Kiedy Michaił o tym mówił, jego ramiona i szyja opadły, a głos stał się stłumiony. - Był wieczór, przyszedł do mnie do domu i powiedział, że znalazł mnie przez znajomych. Zaproponował mi, żebym został organizatorem średniego szczebla w pewnym programie – jest to branża obejmująca urzędników wysokiego szczebla – po czym wymienił kilka dobrze znanych nazwisk. Będę musiał komunikować się z klientami i brać od nich pieniądze. Klienci otrzymają coś nieco innego, niż się spodziewali, ale z jakiegoś powodu nie będą narzekać. - Co mu odpowiedziałeś? - Wysłuchałem tego wszystkiego i poprosiłem o odejście. - Co do niego czułeś? - Był obrzydliwy do mnie. - Powiedziałeś mu o tym? - Nie, powiedziałem tylko: „Wyjdź”. Myślałem, że Michaił utknął w czymś, z czego wciąż nie może się rozstać, co bardzo go zraniło w tej rozmowie. Zaprosiłem go, aby powrócił do tej historii, porozmawiał z tą postacią i wyraził mu to, czego wówczas nie wyraziło, jak zwykle w psychodramie, ustawiliśmy dla bohatera puste krzesło i zaproponowałem, że zwrócę się do niego, i ten apel powinien się składać. z trzech części. Nazywa się to „techniką asertywnego zarządzania gniewem”. Pierwsza część to relacja z wydarzenia. Opowiedz, co się wydarzyło, tak dokładnie i szczegółowo, jak to możliwe. Druga część polega na przekazaniu wszystkich uczuć, które powstały w związku z tym. Trzecia część polega na sformułowaniu roszczenia lub prośby. Zwykle ta metoda leczenia bardzo rozjaśnia relację, pozwala nazwać wszystko po imieniu i odpuścić. Michaił powiedział oszustowi: „Zaoferowałeś mi udział w oszustwie”. Brać pieniądze i nie świadczyć usług. Ta propozycja nie jest dla mnie interesująca.Czuję, że emanuje od niego niebezpieczeństwo i nie chcę się w to mieszać. Zapytałam, jak się rozstali. Michaił powiedział do bohatera: „Powiedziałeś: „Być może jeszcze się spotkamy”. Powiedziałem: „Lepiej nie”. - Próbowałeś złapać mój wzrok - spuściłem wzrok. Uścisnąłeś mi rękę i rozstaliśmy się. Po tym jak odszedłeś, wykreśliłem cię ze swojego życia i starałem się nie pamiętać. Więc Michaił i ja przeszliśmy przez pierwszy etap, on poinformował swojego antagonistę o zdarzeniu. Kiedy to wszystko mówił, ja sam drżałem wewnętrznie, taki dyskomfort pochodził od postaci na krześle. Teraz poprosiłam go, żeby mi powiedział, jakich uczuć doświadczył? Michaił odpowiedział: „Poczułem się nieprzyjemnie”. Co jeszcze? Rozłożyła przed nim komplet swoich kart z nazwami emocji i stanów i poprosiła o wybranie jednej z nich. Zaczął wybierać karty jedna po drugiej i nazywać to, co czuł. Michaił powiedział oszustowi: „Kiedy rozmawiałeś, najpierw poczułem zainteresowanie, potem niepokój, potem radość i poczucie własnej siły z tego, że nie mam z tym nic wspólnego, potem pogardę, a jednocześnie strach, zakłopotanie i wstyd, że składasz mi taką propozycję, złość, że stoję i z jakiegoś powodu muszę tego słuchać, uczucie zamętu i zamętu. Doświadczyłem pasji i ciekawości, a jednocześnie rozczarowania, poczucia zagrożenia i oszustwa, podziwu dla tak bezczelnie wymyślonego oszustwa, a jednocześnie oburzenia, irytacji, dystansu, poczucia bezsilności i zobaczyłem, że tak nie jest tak łatwo było Michaiłowi to wszystko powiedzieć, że wymagało to od niego wielkiego wysiłku. W każdym razie tak przeszedł drugi etap. Teraz zaproponowałem, że złożę do niego skargę lub prośbę. Żądaj od tej postaci jakiegoś zachowania, czyli żeby coś zrobił. Formułowanie twierdzeń może nie być zbyt częste; zwykle konieczna jest pomoc w formułowaniu na początku, a wtedy dana osoba sama rozumie, jak można to zrobić. Tak więc wspólnym wysiłkiem Michaił i ja opracowaliśmy te formuły twierdzeń, a on powiedział swojemu rozmówcy: „Żądam, abyś przyznał, że mnie kusisz i oszukujesz”. Żebyś przyznał, że próbujesz mnie wrobić. Przyjmuję do wiadomości, że próbujesz wciągnąć mnie w nielegalne przedsięwzięcie. - Proszę Cię o odejście, ponieważ pomimo tego, że jestem zainteresowany Tobą jako osobą, nie chcę mieć z Tobą w przyszłości nic wspólnego. Żądam, żebyś nauczył mnie być równie przebiegłym i podstępnym jak ty, może w przyszłości przyda mi się to. „Żądam, abyś zawsze chodził, aby ludzie się ciebie unikali i żebyś nie mógł nikogo oszukać. ” Abyście nosili maskę zarazy, po której można was rozpoznać, aby się nie ubrudzić – żądam, abyście nie zbliżali się już do moich towarzyszy, przyjaciół i znajomych. Aby nie stała im się krzywda - żądam, abyście nie oczerniali dobrych ludzi. Aby wybielić reputację osób, które wrobiłeś, zgłaszając je jako swoich wspólników I na koniec: „Żądam zwrotu skradzionych pieniędzy moim przyjaciołom”. W tym momencie Michaił zakończył swój apel, odetchnął i wyprostował się. Zdałem sobie sprawę, że zbliżamy się do finału. Zapytałem, jak się czuje, odpowiedział, że teraz może łatwiej oddychać. Miał jakąś jasność. I że był bardzo zaskoczony, że nagle pojawiła się historia, która trwała niecałą godzinę i jak wiele zawiera. Na zakończenie poprosiłem Michaiła, aby spojrzał na rysunek ściany i zapytałem: „Czy możesz coś zrobić dokończyć rysowanie? Powiedział tak." I narysował na murze otwieraną bramę. Na tym zakończyło się nasze spotkanie. Dwa dni później spotkaliśmy się ponownie i Michaił powiedział, że jego praca ruszyła z miejsca i że jest w trakcie pisania powieści. Oczywiście byłem bardzo szczęśliwy. Co Michaił i ja odkryliśmy podczas naszej sesji? Stało się jasne, że utknął w swojej sytuacji i nie mógł od razu odpuścić. Pomyślmy, że ogólnie możemy odpuścić, czyli innymi słowy, możemy odpuścić doświadczenia stracić i porzucić rzeczy. Możemy także porzucić statusy. To specjalna umiejętność odpuszczania.