Od autora: Co tak naprawdę chcemy osiągnąć, przekonując do czegoś drugą osobę lub zaszczepiając w niej jakiś pomysł? - Przestań płakać. Łzami nic nie osiągniesz - Dlaczego mamie zawsze się udaje? WPŁYW – dobry czy zły? Co tak naprawdę chcemy osiągnąć, przekonując do czegoś drugą osobę lub zaszczepiając w niej jakiś pomysł? Np. Co osiągamy przekonując dyrektora firmy, że powinien zostać zatrudniony Kandydat B, a nie Kandydat A? Do czego tak naprawdę dążymy wpajając dziecku, że wszystko musi być zrobione dobrze. Jaki cel sobie przyświecamy? namawiając ich, aby poszli za naszym przykładem? Tradycyjna odpowiedź na te pytania wyraża się w dobrze znanych, codziennych formułach: „robi się to dla dobra sprawy” i „robi się to dla dobra tych ludzi”. Ale czy tak jest? Czy rzeczywiście celem naszego oddziaływania jest osiągnięcie dobra innych? Posiadając pewien nawyk samoanalizy, każdy może przyznać, że wielokrotnie próbował przekonać innych do czegoś lub nakłonić ich do określonego zachowania? ponieważ leżało to w jego własnym interesie, w tym materialnym. Ale wciąż zdarzają się przypadki, gdy inicjator wpływu szczerze wierzy, że jego celem jest służenie interesom sprawy. Jednak, jak mówi słynne powiedzenie: „nikt nie jest wystarczająco dobry, aby uczyć innych”. Wszelka słuszność człowieka jest względna i ludzie mogą różnić się poglądami. I z tego punktu widzenia jakikolwiek wpływ jest niesprawiedliwy, gdyż samą próbą oddziaływania kierujemy się w stronę nieznanego nam planu cudzej duszy i zupełnie nieznanych nam priorytetów różnych ludzkich spraw. Kto może ocenić, który biznes jest ważniejszy, a który mniej ważny dla danej osoby, dla danego przedsiębiorstwa, dla społeczeństwa? Tylko z pewną dozą konwencji można przyjąć, że czytanie książki jest ważniejsze niż gra w piłkę nożną, badania marketingowe są ważniejsze niż produkcja, obliczenia księgowe są ważniejsze niż przyjmowanie gości. Ocena priorytetów opiera się na przyjętej przez nas koncepcji ekonomicznej lub osobistym systemie wartości. Ale każda koncepcja i system wartości jest warunkowy. A mimo to staramy się przekonywać, inspirować, deklarować coś konwencjonalnego jako wzór do naśladowania. Najwyraźniej wyjaśnienie jest takie, że pragnienie prawdy w prawdziwym życiu jest w nas mniej wrodzone niż pragnienie ugruntowania się w fakcie własnego istnienia i znaczenia. Przekonując, inspirując, wywołując chęć naśladowania siebie, pomagamy sobie utwierdzić się w przekonaniu, że istniejemy i to istnienie ma znaczenie. W walce o poczucie własnej wartości człowiek może zabiegać o uwagę innych, władzę nad nimi lub możliwość zemsty za wyrządzoną mu wcześniej krzywdę. Przykładowo, można bronić propozycji, wysuwając coraz to nowe argumenty, tylko po to, by jak najdłużej przykuć uwagę innych; z drugiej strony może nie zgadzać się z cudzymi zeznaniami tylko dlatego, że daje mu to poczucie siły; przymus może zaspokoić potrzebę zemsty. Osoby, które potrafią skoncentrować się na obiektywnej stronie sprawy i całkowicie odwrócić uwagę od pozycji autoafirmacji, są raczej wyjątkiem niż regułą. Być może powodem tego jest to, że już w młodym wieku każde działanie dziecka otrzymuje OCEnę od dorosłych, podczas gdy początkowo dziecku potrzebny jest jedynie opis samego działania. W ten sposób nabywa się zrozumienie, że uznanie faktów własnego istnienia można uzyskać jedynie jednocześnie z OCENĄ. Po opanowaniu tego, dalej wzrastając i dojrzewając, człowiek zaczyna skupiać się na ocenach, uznaniu znaczenia społecznego, stosowaniu różnych metod oddziaływania: porównań, krytyki, próśb, żądań, szukania winnych, kłamstw, gróźb… a nawet choroba. Inną ludzką potrzebą wpływania lub przeciwstawiania się wpływom jest chęć oszczędzania własnych wysiłków, która na zewnątrz wyraża się jako opór wobec nowego. Energetycznie znacznie łatwiej jest bronić własnego punktu widzenia, niż dawać siebie