Opisowa teoria osobowości E. Berna zdecydowanie zdobyła wiodącą pozycję wśród współczesnych praktykujących psychologów. I gdzieś można zatrzymać się na transakcyjnej analizie relacji. Ale to nie daje klientowi zrozumienia nie tylko tego, jak świadomie uzyskać dostęp do różnych stanów ego, ale także odpowiedzi na pytanie, co zrobić, jeśli stany ego klienta są „niezadowalające”. Jego osobiste. Nie sama koncepcja. Czasami tak bywa. Osobiście budzi to moje zainteresowanie i entuzjazm w zrozumieniu złożoności klienta. Oczywiście bez fanatyzmu. Tylko co się stanie? Klient ma prośbę o przepracowanie bardzo głębokich aspektów swojego scenariusza życiowego. Ale co to znaczy, gdy sam klient mówi, że działa z takich a takich stanów, ale nie podobają mu się te reakcje? Pierwsza myśl, która przychodzi na myśl, to „nieakceptacja siebie”. Tak, być może jest tu też. Ale nie we właściwej formie i nie dla oczywistej interpretacji. No cóż, na przykład klient mówi nam, że poczuł się urażony i zrozumiał to, że gdzieś została zraniona jego dziecięca część: jego potrzeby i zainteresowania. Jednak po bliższym wypytaniu klienta dowiadujemy się, że tak zareagowała jego matka. Reakcją na takie sytuacje jest uraza. Klient pamięta o tym podczas terapii lub samodzielnie. A potem, co to jest? Introjekcyjny rodzic czy tylko jego dziecięca część i połączenie się z nią? Zależy od tego, jak emocjonalne lub zracjonalizowane było przestępstwo. Czy ta różnica ma jakieś znaczenie dla klienta? Może. Albo może nie. To stanie się jasne później. Ale musisz o tym pamiętać. A następnie, w zależności od wniosków, pracuj z „życzeniami” tego stanu ego. Albo inna sytuacja: surowy, kontrolujący i krytyczny rodzic popada w introjekcję. „Dziecko” jest ciasne i mało przestudiowane. Te. nie pojedynczy. Jemu też łatwiej jest się z kimś połączyć. I tu klient przyznaje się do swojej bezsilności, przyznaje, że „Dorosły” nie urodził się ani nie skapitulował, i ma wiele żalu z powodu niestabilnej tożsamości. To naprawdę smutne, gdy człowiek przez całe życie żył na wolności, nie wiedział o sobie i nawet od razu nie zdawał sobie z tego sprawy… Trzeba to oczywiście przeboleć. Ale jak zacząć kultywować tożsamość? Jak odnaleźć centrum osobowości, które prawie nigdy nie istniało? Mam wersję, która jest dostępna za pośrednictwem „Parent”. Ale nie ten, który albo naprawdę istniał, albo został po prostu tak utrwalony – krytykując i kontrolując. I przez innego... Na szczęście nawet w najtrudniejszych rodzinach dysfunkcyjnych można znaleźć przynajmniej jednego odpowiedniego dla dziecka dorosłego, „wystarczająco dobrego”. Kto miał dla dziecka coś dobrego: wystarczający zapas miłości, zrozumienia, a nawet po prostu ochrony. Ale aby „wziąć” takiego „Rodzica” dla siebie, musisz „uruchomić go jako administrator”, mówiąc relatywnie. Oznacza to zrównanie praw naprawdę introjektowanego lub *stałego* „Rodzica” z „nowicjuszem”. Równe prawa nie oznaczają zrównania ich ważności z prawdziwym rodzicem w obecnych relacjach lub wspomnieniach, ale zrównanie ich w możliwości wpływania na klienta, zwłaszcza jeśli nie jest jeszcze możliwe przejście od ostrej samokrytyki do bardziej humanitarnego , przyjacielski stosunek do siebie. Ale w jaki sposób pomoże to w rozwoju „dorosłego”? Co on ma z tym wspólnego? Odpowiedź widzę następująco: ucząc się ostrożniej traktować siebie, uwalniając się od poszukiwania nowych, skuteczniejszych i przyjemniejszych sposobów ochrony, człowiek uczy się także odczuwać swoje pragnienia i potrzeby z różnych poziomów. Ponieważ są już bezpieczne, „można je” wyczuć. Przecież „brać” oznacza zaakceptować i przyjąć niezbędne doświadczenie odnoszenia się do siebie. Bez krytyki i wtapiania się w dziecięcą część kogoś znaczącego. I oczywiście weź to wszystko pod uwagę. To doświadczenie integrowania różnych aspektów Siebie i ich zrozumienia, a także zdolność ciągłego rozumienia doświadczenia i tworzenia nowego, to Osobowość („Dorosły”). A zarządzanie danymi branymi pod uwagę to świadome uczestnictwo, które można nazwać przejawioną Osobowością (lub centrum - Jaźnią). Tutaj jednak wysuwam „boskie” lub transcendentalne.