W ostatnim artykule wspomniałam, do jakich negatywnych konsekwencji prowadzi nasza chęć wytykania, poprawiania, dawania gotowych odpowiedzi i rozwiązań wychowywania i rozwoju dzieci. Dziś postaram się porozmawiać nie tylko o nieodwracalnych szkodach, jakie wyrządza ten styl rodzicielstwa, ale spróbuję porozmawiać o tym, co pomoże uporać się z nieodpartym (wciąż nieprzezwyciężonym) pragnieniem ochrony dziecka przed wszelkimi przeciwnościami losu fakt, że od urodzenia jesteśmy przyzwyczajeni do chronienia dziecka, dbajmy o to, aby nie zrobiło sobie krzywdy, nie uderzyło się, nie upadło, nie zakrztusiło się i wszystko w tym samym duchu. Tę troskę można zrozumieć, zwłaszcza gdy dziecko jest już bardzo małe, gdyż wymaga od nas opieki i ochrony, która oprócz nas będzie je chronić. Kochamy dziecko i oczywiście staramy się chronić je przed wszystkim, co mogłoby mu zaszkodzić. To normalne, że chcemy zapobiec wszelkim niebezpieczeństwom, aby dziecku nie stało się nic nieodwracalnego. Dziecko rośnie, staje się bardziej ruchliwe, coraz aktywniej interesuje się otaczającym go światem, nie leży już bez ruchu w łóżeczku, jego strefa wpływu za każdym razem staje się coraz szersza! A niebezpieczeństwa stają się nie mniejsze, bo dziecko zaczyna się czołgać, potem chodzić i stopniowo zaczyna zabierać to, co niepotrzebne, wspinać się tam, gdzie nie jest to konieczne. I wtedy zaczyna się najciekawsze, niektóre matki, a nawet ojcowie , zaczynają się coraz bardziej martwić. Bez względu na to, co stanie się z dzieckiem, zaczynają go stale ubezpieczać, monitorować prawie każdy jego ruch, aby mieć czas, aby go złapać, przytrzymać, chronić przed czymś. Choć dziecko jest małe, to i tak przynosi to przynajmniej pewne pozytywne rezultaty, jednak taka opieka uniemożliwia dziecku poznawanie świata i zdobywanie własnych, osobistych doświadczeń. Żywe przykłady takich zachowań można zobaczyć na placach zabaw, gdzie matki podążają za swoimi dziećmi i ściśle pilnują, aby ukochane dziecko nie upadło ani nie zostało uderzone, a czasem są nawet gotowe wspiąć się na dziecięcą zjeżdżalnię, aby dziecko mogło bezpiecznie zjechać z niej RAZEM (ale na szczęście jest to niezwykle rzadkie). Najczęściej można usłyszeć swoje ulubione: „Uwaga; Nie biegać; nie skacz, bo się uderzysz; nie bierz kija; nie huśtaj się zbytnio na huśtawce; upadniesz ostrożnie…” Gdy tylko dziecko się potknie, matki natychmiast uciekają i z niepokojem w głosie zaczynają podnosić dziecko, badać je i uczyć go: „A nie mówiłam”. Kiedyś patrzyłam, jak pewna matka cały czas podąża za swoją pięcioletnią córeczką i pilnuje, żeby się nigdzie nie uderzyła i nie chciała po prostu usiąść na ławce obok placu zabaw, bo wydawało jej się, że jeśli właśnie się przeprowadziła, na pewno by to zrobiła – stanie się – moja córka jest taka niezdarna. W wyniku takiego niespokojnego i podejrzliwego wychowania ze strony rodziców, dziecko albo próbuje na chybił trafił, robić to, co mu się podoba, albo boi się zrobić krok bez matki, stając się równie niespokojnym i bojaźliwym. Przykładów jest wiele tego, jak rodzice starają się całkowicie chronić dziecko i Ty z pewnością również „cierpisz” na takie działania edukacyjne w trosce o bezpieczeństwo dziecka i swój własny spokój ducha. Ale co z tym zrobić? Przede wszystkim musisz przyznać, że tak naprawdę postępujesz w ten sposób, nie kierując się troską o dobro dziecka, a po prostu chęcią uchronienia się przed różnego rodzaju zmartwieniami o różne nieprzewidziane zdarzenia. sytuacje. Te. musisz przyznać, że twój egoizm przyćmił twoją bezwarunkową miłość rodzicielską i zaczął kierować tobą w wychowaniu dziecka. Drugą rzeczą, którą musisz przyznać i zaakceptować, jest to, że wszystkie Twoje działania mające na celu „ochronę bezpieczeństwa” Twojego dziecka wynikają z nadmiernego niepokoju i podejrzliwości. Musisz obserwować kłębiące się myśli w Twojej głowie i nauczyć się wyłapywać te złośliwe „co by było, gdyby…”. „tak, ale…”, „wszystko zniknęło, wszystko zniknęło!” Warto też nauczyć się kontrolować te swoje myślitańczyć do ich melodii. Właśnie w tym pomoże Ci psychologia poznawcza. Następną rzeczą, której powinieneś się nauczyć, to pokonać własne lęki o swoje dziecko i pamiętać, że nie da się go ostrzec przed wszystkimi niebezpieczeństwami, które mogą czyhać w życiu, nie da się wszystkiego przewidzieć. Musisz nauczyć się ufać sobie, dziecku, życiu. Ale żeby to zrobić, musisz stracić kontrolę nad sytuacją, dziecko. W końcu jest mało prawdopodobne, że ty i ja będziemy w stanie kontrolować wszystko lub zapobiec czemuś poważnemu, co zbliża się do nas z zewnątrz. Jeżeli będziesz nadal podążał w tym samym duchu „zapewniania całkowitego bezpieczeństwa w imię własnego spokoju ducha”, życie zamieni się w torturę nie tylko dla ciebie, ale także dla twojego dziecka. Będziesz go po prostu torturować swoją nadmierną troską, niepokojem, kontrolą i troską. Dzieci nadal będą spadać i doznawać zadrapań, siniaków i skaleczeń, będą wspinać się tam, gdzie nie powinny, będą wspinać się na drzewa i skakać po skałach, będą odkrywać nowe miejsca (czasami naszym zdaniem niezbyt bezpieczne), spadną z nóg rowery, tak, co się nie stanie. Ale twoje nadmierne zmartwienia z tego powodu nie przyniosą korzyści nikomu; zamiast cieszyć się komunikacją z dzieckiem, pomyślisz o tym, jak kontrolować wszystko w jego życiu i nie przegapić tego. Zawsze będziesz niespokojna, niespokojna i zdenerwowana, co raczej nie będzie miało pozytywnego wpływu na Twoją relację z dzieckiem. Stopniowo zaczniesz kontrolować każdy krok i działanie dziecka. Nadmierny niepokój i lęki staną się Twoimi wiecznymi towarzyszami. Stracisz spokój i wewnętrzną równowagę. A to z kolei doprowadzi do tego, że ani na chwilę nie będziesz mogła wypuścić swojego dziecka! Nigdzie i nikt! Ani do przyjaciół, ani do dziadków, ani na wycieczki, ani do kina! Bez Twojej wiedzy zamienisz się w dyktatora, który będzie decydował za dziecko, dokąd ma pójść, z kim się zaprzyjaźnić, co robić, jak i co robić. Chcąc chronić życie dziecka, aby sami mieć spokój ducha, tacy rodzice „zakładają dziecko pod szklaną kopułą”, zaczynając kontrolować jego życie. Naturalnie, dorastające dziecko będzie chciało się stamtąd wydostać, w wyniku czego wybuchają kłótnie i konflikty. Rodzice mogą oczywiście stłumić w dziecku pragnienie uwolnienia się z okowów bezgranicznej rodzicielskiej miłości i troski, ale dziecko w ten czy inny sposób będzie próbowało się z nich wydostać, aby móc swobodniej oddychać najsmutniejsze jest to, że nadmierna kontrola rodziców powoduje znaczną szkodę dla dziecka. Ograniczone zakazami i zmartwieniami rodziców dziecko wyrasta na zależne, niepewne i niespokojne. Nie wie, jak się zachować w różnych trudnych sytuacjach życiowych, co czyni go potencjalną ofiarą. Takiemu dziecku łatwo jest się zagubić i zagubić, więdnąć i poddać się pod presją nieprzewidzianych sytuacji. A wszystko dlatego, że w dzieciństwie pozbawiono go możliwości zdobycia osobistego, niezbędnego doświadczenia życiowego, które mogłoby go nauczyć pokonywania przeszkód, zaradności, wytrwałości i determinacji. A wszystko dlatego, że nasz osobisty, wyimaginowany spokój ducha i „troska” o jego bezpieczeństwo stały się dla nas ważniejsze niż jego prawdziwe dobro w przyszłości. Nadejdzie moment, kiedy nadejdzie czas, aby Twoje dziecko opuściło dom ojca i wyszło w dorosłe, prawdziwe życie. Tak, będzie musiał sam zacząć uczyć się lekcji życia, ale zostanie mu to dane „niemałym kosztem”. Będzie bardzo bolesne i trudne doświadczyć czegoś, na co po prostu nie zwróciłbyś uwagi, będąc na jego miejscu. Z pewnością będzie cierpiał na różne obsesje, fobie i lęki. Komunikacja będzie dla niego niezwykle trudna. Będzie niespokojny i samotny. Będziesz wtedy musiała przyznać, że Twoje dziecko okazało się nieprzystosowane do odpowiedzialnego życia w dorosłym świecie. Jak musisz przyznać, jest to owoc Twojego wychowania i niezależnie od tego, co stanie się z Twoim dzieckiem, radzę Ci pamiętać, że nie wszystkie nasze dobre intencje są dla dziecka dobre, nie wszystkie nasze działania idą na jego pomoc. . O tym, co zrobić, jeśli się pojawi