Kolektyw pracy to system. I może to być zdrowe: nawet wtedy szef zachowuje się uczciwie, wie, jak wspierać i inspirować swoich podwładnych, a nie faworyzuje. Pracownicy wykazują inicjatywę, biorą na siebie odpowiedzialność i traktują siebie nawzajem z szacunkiem. Istnieją systemy, w których niezdrowe lub niedojrzałe elementy manifestują się na dwóch poziomach. W relacjach pionowych – przełożony – podwładny i poziomych – pracownik – pracownik. Lider jest często postrzegany jako postać rodzicielska, wszechmocna. A podwładny stawiany jest w pozycji dziecka, którego głównym zadaniem jest wykonywanie poleceń, bycie posłusznym i dobrym pracownikiem, nie kłócenie się, nie buntowanie się i nie zadawanie zbędnych pytań. W takiej interakcji rozgrywają się niedokończone relacje z rodzicami, gdzie lider przekazuje model zachowania swoich rodziców (sposób, w jaki był traktowany), a podwładny swoją rolę z dzieciństwa. Do relacji zawodowych wnosi się wiele spraw osobistych i emocjonalnych, a przeniesienia i projekcje kwitną dziko. Relacje w zespole pomiędzy pracownikami, o ile firma nie ustaliła specjalnie formatu interakcji, budowane są na zasadzie szkolnej. I są kontynuacją wcześniejszych doświadczeń socjalizacji w zespole. Oznacza to, że możliwe są liderzy i osoby z zewnątrz, „doskonali studenci” i „niscy studenci”. Metody manipulacji w porównaniu z dzieciństwem stają się subtelniejsze, a bójki ustępują miejsca walkom słownym. Na wpływ niezdrowych elementów najbardziej narażone są osoby pracujące w dużych firmach, gdyż im większy zespół, tym zarządzanie bardziej systemowe niż personalne. Systemowe oznacza bardziej ujednolicone. Nie ma czasu na uwzględnienie cech osobistych każdego człowieka; człowiek jest trybikiem, który musi działać ściśle według instrukcji. A tam, gdzie maleje wartość jednostki, pojawia się przemoc. Niedawno pisałam o przemocy moralnej w związkach i informacje te można wykorzystać także do analizy innych obszarów ludzkiej komunikacji. W tym artykule chcę skupić się na charakterystycznych cechach przemocy, szczególnie w stosunkach pracy. Jeśli weźmiemy pod uwagę relację szef-podwładny, przemoc moralną można rozpoznać po następujących oznakach: - Szef nadużywa władzy. Wydaje mu się, że pracownik przychodzący do pracy zostawia wszystkie swoje prawa człowieka za drzwiami biura. Pragnie bezwarunkowego posłuszeństwa i nie dopuszcza wobec siebie krytyki. - Pozwala sobie na krzyki, etykietowanie, ocenianie. - Zachowuje się arogancko w stosunku do swoich podwładnych. - Wiele jego decyzji nie zależy od jasnych instrukcji, zasad i zasad, ale od jego nastroju. Ogólnie rzecz biorąc, wiele zależy od dzisiejszego nastroju „szefa” i całe biuro monitoruje to zjawisko jak prognozę pogody - Wyrzuty kierowane do podwładnego są często niejasne i niejasne. Ale z zewnątrz wydaje się, że ofiara zasłużyła na taką postawę. Z reguły zbesztany nigdy nie ma obrońców. Każdy woli milczeć, aby nie zrobić sobie krzywdy - Menedżer uważnie monitoruje formalną realizację poleceń, wykorzystując je jako środek nacisku. Zaczyna np. monitorować wykorzystanie czasu pracy, wprowadza surowe sankcje za spóźnienia z publicznym potępieniem. - Szef pozwala sobie na wypowiadanie się przy wszystkich w negatywny sposób na temat osobowości swojego podwładnego. - Przydziela pracownikowi zadania w sposób oczywisty bezużyteczne lub upokarzające. - Oddaje się molestowaniu seksualnemu lub seksizmowi. - Dewaluuje wkład i kompetencje pracowników. - W przypadku błędu zawsze winny jest pracownik; szef nie jest gotowy przyznać się do swojej części odpowiedzialności, nawet jeśli takowa istnieje. Jeśli chodzi o przemoc moralną w równym zespole, objawia się ona w następujący sposób: - Ukrywanie informacji. Ofiara dowiaduje się o wszystkim ostatnia. - Izolacja, odmowa komunikacji. A jednocześnie zaprzeczanie konfliktowi. Próbując się wytłumaczyć, agresor odpowiada, że ​​wszystko w porządku. - Niewerbalne naruszenie godności - niedopasowanie słów i gestów do mimiki. Słowami jedno, ale!