Wieczór. A raczej noc Bożego Narodzenia. Dopiero teraz przyszła mi do głowy taka myśl. Boże Narodzenie... cóż za piękne i wzniosłe Słowo. Teraz w mojej głowie rodzą się myśli. Ale Głos Serca wciąż ich zagłusza. I jestem za to wiecznie wdzięczny. Słuchanie Melodii Serca to wielkie szczęście. Teraz, kilka chwil temu, skończyłem czytać świetną książkę. Znowu Serce się otworzyło. Zapaliło się ponownie czystym Światłem Miłości. Tak niewiele jest na świecie takich Ognisków Twórczości, od których rozpalane są ludzkie Serca. I cieszy mnie to, że istnieją. Jak bardzo chciałbym, aby każde Serce miało Szczęście dotknięcia tego Wielkiego Ognia. I chcę płonąć w Nim. I teraz nie jestem sobą. Wieczny Ogień płonie we wszystkim. Moja skóra płonie. Duch wstępuje do Nieba. A to wszystko to tylko chwila. Ach, mój Bracie, mój kochany i daleki Bracie, gdybyś mnie tylko zrozumiał... Piszę teraz w moim niebieskim notesiku i nawet nie śnię, że kiedyś przeczytasz te słowa. Nawet jeśli je przeczytasz, nie zrozumiesz, że są dla ciebie. I postanowiłem przypomnieć sobie dawne czasy, kiedy wszystkie moje listy były adresowane tylko do Ciebie, ale Ty byłeś inny, a ja nie byłem sobą. Co oznacza, że ​​w ogóle ich nie było. Czuję, czuję nadejście nowej fali, nowe trzepotanie skrzydła... Czy będziesz pamiętał... czy usłyszysz w sobie mój głos... Kiedyś mówiłem Ci o tym, co widzę... Pamiętaj. .. ...bezdenne jezioro Twojego życia. Urodziłeś się na jego brzegu. Zawsze pociągała cię Jego głębia. To prawda, ponieważ twoim żywiołem jest Woda. Ziemia mnie urodziła i należę do niej. I spotkaliśmy się, mój bracie. I miło mi było Cię poznać w tych mrocznych czasach. I nie wiedziałam wtedy, że ten oślepiający przebłysk naszego spotkania wyznaczył jeszcze ciemniejszą noc w moim życiu. Teraz nie ma już śladu. Ciemność się podniosła. Chociaż świt jeszcze nie nadszedł i być może najgorsza godzina jeszcze nie minęła, ale nie ma we mnie strachu. Od teraz nie boję się niczego. Błysk naszego spotkania był punktem wyjścia mojej Drogi. Jak mogła oświetlić mi część nadchodzącej Ścieżki. A mimo to została w tyle. W gęstniejącej ciemności widziałem Promień – to jest Miłość. I do dziś świeci dla mnie. Dla mnie zawsze świeci. Ale ty, mój Bracie, wciąż o Niej nie wiesz. Ona jest moim sekretem, jest moim marzeniem, jest mną. Być może w tym życiu nie będziesz o niej wiedział. ... zawsze mi ufałeś i dużo mi powiedziałeś. Za to jestem Ci wdzięczny. I powiedziałeś mi, że chcesz zbudować łódkę i popłynąć po tym jeziorze, którego głębokość ciągnęła cię od dzieciństwa. Dołożyłem wszelkich starań, aby powierzyć Ci Twoje Marzenia. Aby ożywić Ją w Tobie. Po cichu zacząłem nieść na brzeg materiał, który był potrzebny do budowy Twojej łodzi. I tak zacząłeś to budować. Czasami budowaliśmy to razem. To były magiczne chwile w moim życiu. Poniosę ich przez Wieczność. … Bardzo mnie porwała Twoja Radość. Byłeś taki szczęśliwy, gdy dzięki twoim wysiłkom łódź zaczęła nabierać kształtu. A mnie zaślepiła ta Radość razem z Tobą, mój Bracie. Myślałam tylko o jednym: o spełnieniu Twojego Marzenia. Nic nie ekscytowało mnie bardziej niż ten pomysł. Nie potrzebowałem nikogo oprócz ciebie. I nawet teraz, gdy zdaję sobie sprawę, że sam brałem udział w budowie tej łodzi, która zabrała Cię ode mnie, ani przez moment tego nie żałuję. Byłem szczęśliwy. Zbliżała się godzina zakończenia budowy Twojej łodzi. Już wtedy zacząłem rozumieć, że już niedługo odpłyniesz. Nie wierzyłam, nie wierzyłam, że to tak daleko i na zawsze. W obawie przed przegraną niezauważony przez Ciebie przywiązałem do łódki cienką, ale bardzo mocną linę. Więc zacząłeś próbować odpłynąć od brzegu, a gdy tylko zniknąłeś mi z oczu, odciągnąłem cię. Wszystkie moje ręce były całe we krwi, a ty nie rozumiałeś, dlaczego znowu byłeś na brzegu. Działo się to nieustannie przez jakiś czas. Czas, aż zdałam sobie sprawę, że robiąc to, sprawiam ból nie tylko Tobie, ale też moje ręce nie są suche od bolących modzeli, niegojących się blizn i krwi. I nawet teraz jedna z blizn pozostała na mojej dłoni na pamiątkę tamtych czasów. Niczego nie żałuję, za wszystko dziękuję Życiu. Będąc bez sił, wydawało mi się, że już w agonii ujrzałem cudowne Światło. Światło.