Od autora: Fragment artykułu „Egoizm”. Artykuł ukazał się w czasopiśmie „W Mieście” w Korolowie. Możesz przeczytać cały artykuł: Czy egoizm można uznać za konsekwencję niewłaściwego wychowania w dzieciństwie? Człowiek od urodzenia dąży do zaspokojenia swoich potrzeb życiowych, walczy o swoje dobro. Jest to właściwość każdego żywego organizmu. Jest to instynkt samozachowawczy. Będąc małymi, dzieci otwarcie i szczerze domagają się swoich. Wiedzą, że muszą walczyć o siebie i bronić swoich interesów. To jest biologia człowieka. Ale gdy tylko dziecko dorośnie, zaczynają go edukować: „Niedobrze to robić, trzeba myśleć o innych”. I tu zaczyna się zabawa! Dziecko zaczyna się przystosowywać i kłamać. Nie rozumie, dlaczego jego potrzeby są niewłaściwe, ale obawiając się, że rodzice będą go mniej kochać, daje rodzicom to, czego chcą. Dorastając, człowiek nie akceptuje i potępia siebie za to, kim jest. I ze strachu przed samotnością zaczyna się podobać, aby otrzymać od nich miłość i akceptację. Okazuje się, że jest to kolosalna zmiana! Rodzice nie uczą swoich dzieci rozpoznawania swoich wewnętrznych potrzeb, mądrego traktowania ich, nie uczą praw współdziałania w przyrodzie, nie uczą życia w zgodzie ze swoimi pragnieniami i uczuciami. Zamiast akceptować siebie i kochać siebie, dzieci uczy się dostosowywania i oszukiwania, uczy się je dwulicowości. A jeśli dziecko nie zachowuje się tak, jak chcą tego rodzice, nie jest kochane. A jeśli dziecko jest posłuszne i dobre, rodzice obdarzają je „miłością” i uwagą. I pod przykrywką „szlachetnych” czynów dziecko przystosowuje się, oszukuje, podstępem - a wszystko po to, aby otrzymać miłość rodzicielską. I ten model zachowań idzie dalej: do przedszkola, szkoły, grup roboczych. Ale człowiek robi to wszystko dla własnego dobra! Robi to wszystko wyłącznie z powodów egoistycznych! „Czułe cielę ssie dwa łona…” Tak, właśnie „edukacja”, czyli okaleczanie dzieci poprzez tzw. wychowanie, zmusza dzieci słabsze na duchu do całkowitego egoizmu, ukrywania i ukrywania swoich korzyści za przyzwoitymi czynami . Początkowo pokazane są dzieci: jeśli zaopiekujesz się swoją młodszą siostrą, będziemy cię kochać, ale jeśli tego nie zrobisz, nie będziemy! Sh. Amonashvili napisał w jednej ze swoich książek: „Najlepsze, co możesz zrobić dla swoich dzieci, to zostawić je w spokoju i nie przeszkadzać…” Dzieci odczuwają prawa natury znacznie subtelniej i żyją bardziej harmonijnie niż dorośli. Rodzice, chcąc wychować swoje dziecko na „prawdziwego człowieka” na swój obraz, wychowują go na patologicznego egoistę. Język rosyjski to niesamowita rzecz! Słowo „wychowanie” – W OSI ŻYWIENIA – jaką oś w dziecku odżywiają rodzice? Najlepsze wychowanie to przykład rodziców! Ale jeśli na przykład dziecko zobaczy, jak krewny poprosił tatę o samochód, aby rozwiązać problemy rodzinne, a tata mu odmówił. Aby jednak nie stracić przychylności tego krewnego i nie wydawać się dobrym, wymyślił ważny, nieistniejący powód. A potem przez kilka dni tata pamiętał swojego krewnego, karcił go i potępiał jego prośbę, powtarzając, jak ciężko pracował, aby zarobić na ten samochód, że krewny jest leniwą osobą i pasożytem, ​​który może go zepsuć itp. Jednocześnie zwracając się do dziecka, które wychodzi na dwór bawić się w piaskownicy z samochodem, tata zaczyna mówić, czyli „uczyć”, że trzeba dzielić się zabawkami z innymi chłopcami i być dobrym chłopcem, żeby tata nie wstydził się przed ludźmi. Jak myślisz, w co uwierzy chłopiec? Że naprawdę musisz dzielić się swoimi sprawami? Nie, dziecko wchłonęło już w swoją oś życiową zachowania z osobistego przykładu ojca, że ​​korzystanie z samochodu jest zabronione! Że ten samochód dostał od niego za dobre sprawowanie, dostał go swoją ciężką pracą, a inny chłopiec mógł go zepsuć. Ale innym trzeba sprawiać wrażenie dobrego i dobrze wychowanego... A jeśli dziecko nie zostało jeszcze całkowicie złamane przez „wychowanie” rodzicielskie, to jest ono nastawione na normalne przetrwanie?