Widzieliście te sceny na placu zabaw? Dziecko, które kłóci się z każdym, kto zabierze mu zabawkę, zmusza rodziców do spontanicznej, impulsywnej reakcji, chroniąc inne dzieci: „Sasza , daj mu się pobawić, czego jesteś chciwy?” „Nie możesz bić innych dzieci, więc ci pokażę!” „Zrób to jeszcze raz, a wrócimy do domu.” „Daj mu zabawkę, powiedziałem, on zapytał.” Jednocześnie rodzice nie mają czasu na wyłapanie komunikatu, który przekazują swoim dzieciom z poczucia własnego wstydu lub strachu przed innymi rodzicami i dziećmi. Można karać dziecko w nieskończoność z pozycji „robisz źle”, możesz go zawstydzić za to, że jest zachłanny, ale sytuacja zmieni się dopiero wtedy, gdy matka lub ojciec dziecka uznają jego. Ma całkowicie legalne prawa własności i prawo do ochrony swoich zabawek. Czy prawa własności są ważne w życiu współczesnym świecie? Czy jeśli dorosłemu odebrano pieniądze/mieszkanie/samochód, to czy powinien on zachowywać się przyzwoicie i wytrzymać? Czy można poprosić osobę, która zabrała ulubioną rzecz, aby podzieliła się swoją? Czy tak właśnie postępujemy my, dorośli, gdy ktoś siłą i bez pytania zabierze nam coś, co jest nam bliskie, wbrew naszej woli? Nie, idziemy do Policja. Żądamy, a nie prosimy o zwrot pieniędzy. Bo to nasza własność. Zabawki to ta sama własność, która wyznacza granice przyszłego dorosłego. Dziecko, które w dzieciństwie nauczyło się chronić swoje zabawki, nie pozwoli sobie na obrażanie, gdy dorośnie. Będzie pewien, że ma do tego prawo. I rzeczywiście tak jest. To prawo należy do dziecka. Tylko my, dorośli, czujemy się niekomfortowo, że dziecko deklaruje swoje prawa. A teraz o sposobie ochrony granic. Walka to decyzja silnej osoby, aby stanąć w swojej obronie i ukarać sprawcę. Jeśli rodzic również zachowuje się z pozycji siły, także karze pięściami lub pasem, dziecko wyciągnie tylko jeden wniosek: „Ten, który jest. silniejszy ma rację.” Wniosek wcale nie będzie taki sam, jakiego oczekuje dominujący rodzic: „Walka nie jest dobra”. Postępowanie inaczej oznacza uznanie własności dziecka, jego odwagi i siły. I dopiero wtedy pracuj nad tym, jaką metodę wybierze dziecko, aby się chronić. Pozwól mu być silnym i odważnym, aby było sprawiedliwe. Szanując go, zaszczepisz w nim szacunek dla innych. Psycholog dziecięcy Julia Shapkina