Jak ważne jest, aby kobieta czuła się dobrze w swoim ciele i była pewna siebie, swojej integralności, znaczenia i godności. To właśnie tę obecność lub jej brak przekazujemy światu. Co wiąże się ze sposobem, w jaki kobieta postrzega siebie oraz nastawieniem świata i innych do niej? Rozpoczynam cykl publikacji poświęconych kształtowaniu się kobiecej tożsamości. Ważnymi okresami w kształtowaniu się kobiecej tożsamości są takie okresy jak dzieciństwo, dorastanie, pierwsza miłość i pierwsza intymność, tutaj nie zdradzę Wam tajemnicy. Zagłębmy się jednak w każdy okres i spójrzmy na niego przez pryzmat kobiecych etapów formacji. Okres dzieciństwa – jestem dziewczynką. Okres ten rozpoczyna się od momentu poczęcia i kończy wraz z pierwszą miesiączką. Kształtuje się wówczas wiele postaw, strategii zachowania i interakcji z innymi, w tym z płcią przeciwną. To właśnie od tego okresu rozpoczyna się formacja przyszłej kobiety i jest ona podstawą jej tożsamości. Wszystko zaczyna się od akceptacji przez rodziców płci dziecka, zaakceptowania manifestowania się w dziewczynie jej cech i zachęcania jej do tego. Często jedno z rodziców, a może oboje, w tym inne ważne osoby rodzicielskie (dziadkowie, starsi bracia i siostry), spodziewają się dziecka innej płci i po urodzeniu przekazują to dziecku. Transmisja może być bezpośrednia: „Naprawdę chcieliśmy chłopca, ale się urodziłeś” lub pośrednia: „Jakimi kapryśnymi dziewczynami jesteś z chłopcami. Przyjaciel ma syna, rośnie obrońca, ale co możesz brać od dziewczyny. Trzeba być silnym i odpornym, poważnym i zdecydowanym, a nie myśleć o kokardkach i sukienkach. W dzisiejszych czasach trudno być kobietą, łatwiej jest mężczyznom, dziewczyny są emocjonalne, histeryczne, to inna sprawa. chłopiec upadnie, wstanie, żadnych smarków. Wtedy dziewczyna musi zapracować na miłość bliskich jej osób zaspokajając ich potrzeby i wyrzec się swojej kobiecej części w dzieciństwie. W rezultacie rejestruje dla siebie: nawyki zasługiwania na miłość, nie bycia sobą, doświadczenia rodziców, jak i jak nie żyć i postępować, co bezpiecznie przenosi się w dorosłość. W tym samym okresie ma miejsce konflikt edypalny. Idealnie byłoby, gdyby dziewczyna na ojcu przećwiczyła doświadczenie czarowania swojej przyszłej wybranki, biorąc przykład z matki i jej interakcji z ojcem, a ojciec z kolei powinien wysoko cenić zdolności swojej córki, ale wskazywać, że miejsce jest zajęte przez matkę. Mama nie powinna się w to wtrącać! W rezultacie DZIEWCZYNA MUSI PRZEGRAĆ TĘ BITWĘ Z MAMĄ, ale podjąć dla siebie bardzo ważne decyzje: jestem fajna, tata mnie docenił, moi rodzice i świat są bezpieczni, mogę być sobą, żeby zdobyć kogoś takiego jak on , Muszę uczyć się od mojej matki, naśladować jej maniery i zachowanie. Jeśli ten cykl zostanie przerwany, dziewczyna może nie odgrywać roli uwodzicielki na swoim ojcu i może nie mieć umiejętności i wiary w swoje możliwości. Może stracić kontakt z matką z powodu jej gwałtownej, negatywnej reakcji na uwiedzenie ojca. Albo dlatego, że ocena córki przez ojca jest wyższa niż ocena jego własnej żony. W tym przypadku dziewczyna może ogólnie dojść do wniosku, że bycie dorosłą kobietą jest gorsze niż bycie uroczą małą dziewczynką. Czy widziałeś te wiecznie młode kobiety, które nawet po 50-tce chcą wyglądać jak dziewczyna (krótkie spódniczki, jasne rajstopy, kucyki, wysoki i piskliwy ton głosu, jakby dziecinny, infantylnie niedojrzałe zachowanie, problemy z podejmowaniem decyzji)? Kolejną bardzo ważną kwestią jest subiektywne postrzeganie konkretnej dziewczyny w konkretnej sytuacji. Wszyscy jesteśmy różni. A to, co dla jednego jest normalne, dla innego może stać się traumą lub doświadczeniem życiowym. O kolejnym okresie opowiem później. Twój troskliwy psycholog, seksuolog, terapeuta sztuką, terapeuta zorientowany na ciało. Kontakty: Telegram: @matjasha1990 WhatsApp 8-917-594-44-84 Daria.