O TERAPII I MIŁOŚCI Jest takie powiedzenie mistrza sufi, który powiedział swoim uczniom: „Mistrz to osoba, która cię kocha, dopóki nie będziesz mógł pokochać siebie”. Myślę, że miał na myśli szczególną wizję: zdolność kochania tego, co z tego czy innego powodu było zamknięte w duszy, ale pod wpływem współczującego spojrzenia było w stanie się otworzyć. Przypomniałem sobie to zdanie niedawno, kiedy podczas sesji niespodziewanie powiedziałem klientce: „Będę za tobą, nawet jeśli będziesz przeciwko sobie”. Ożywiła się: „To wygląda na wyznanie miłości. Ale to prawda – kochać oznacza być po tej samej stronie.” Pomyślałem o tym: cóż, tak, chodzi o przeniesienia i przeciwprzeniesienia, przywiązanie, pozycję rodzicielską. Nasi wewnętrzni kontrolerzy zawsze strzegą granic. W każdym razie mój z pewnością tak. Znalazłam jednak siłę, aby zatrzymać się i spojrzeć na to, co dzieje się z drugiej strony. Praktyki samoopieki, znane od czasów Sokratesa, wiązały się z wysiłkiem mentora, aby zaopiekować się uczniem, dopóki nie będzie on w stanie sam się o siebie zatroszczyć. samego siebie. I w tym przypadku nie chodziło o zastąpienie czy kompensację miłości rodzicielskiej, ale o skupienie się na stanie, w którym miłość i dbałość o siebie stały się w zasadzie możliwe. Myślę, że w trakcie takiej interakcji ukształtowało się nowe, życiowe doświadczenie, oparte na poczuciu, że jest ktoś, kto jest po naszej stronie bezwarunkowo. A wielu z nas po prostu nie ma takiego doświadczenia. I dlatego niewypowiedziany niepokój terapeuty, podsycany strachem przed staniem się obiektem uczuć, często staje się klinem, który uniemożliwia pojawienie się takiego doświadczenia. Niezależnie od tego, jak dobre jest podejście skoncentrowane na kliencie, niewiele ono rozwiązuje. Od kilku lat moją uwagę przyciągają badania amerykańskiego neuropsychologa D. Siegela. Między innymi dużą wagę przywiązuje do interakcji międzyludzkich, podczas których odbudowują się połączenia neuronowe mózgu. W warunkach bezpiecznego przywiązania wzrasta liczba neuronów w korze przedczołowej. Dzieje się tak również podczas długotrwałych praktyk medytacyjnych lub skutecznej terapii. Ten proces wymaga czasu. Jednocześnie strach przed przywiązaniem, powrotem klienta do dorosłej, a co za tym idzie samowystarczalnej pozycji, często jest odczytywany jako odrzucenie. Trzeba powiedzieć, że procesy te są dość słabo odzwierciedlone u obu uczestników. Oczywiście to, co zostało opisane, nie pretenduje do miana uniwersalnego. Problemy z przywiązaniem są złożone i wieloaspektowe. Z przykrością obserwuję, jak czasami dochodzi do słabo wykrywalnej retraumatyzacji, która w dużej mierze jest konsekwencją ukrytego niepokoju psychologa. Doświadczenie odrzucenia zapamiętuje się wielokrotnie lepiej niż doświadczenie akceptacji. I bez względu na to, ile pozytywnych afirmacji powiemy na ten temat, odrzucenie neurologiczne jest dość mocno ugruntowane.