Na początek oto przemyślenia, które skłoniły mnie do napisania tego krótkiego artykułu. Ortografia, interpunkcja i styl prezentacji autora są na ogół zachowane: „W psychologii co drugi temat brzmi tak: jestem nieszczęśliwy, bo moja mama mnie nie kochała, moja matka jest winna. I co? Więc zaszła w ciążę, może nawet chciała tego dziecka, a potem... miłość nie przyszła, nie można uporządkować swojego serca. I tak żyje z tym dzieckiem, wypychając z siebie miłość, która nie istnieje, próbując się porozumieć, a może nawet zakochując się, ale nie. Nawet nie potrafię sobie wyobrazić, jak trudno jest żyć z niekochaną osobą, a ta osoba subtelnie wyczuwa Twoją postawę, testuje i domaga się miłości. Jeśli potrafisz oszukać partnera w swoich uczuciach, nie możesz oszukać dziecka, nawet dziecka. A wciąż mamy takie społeczeństwo, nawet kochające matki na pewno będą dziobane, ale czy kochasz wystarczająco i dlaczego urodziłaś, jesteś taki i taki. Prowadzi to do ciągłego poczucia winy. Potem dziecko dorasta, nieszczęśliwe, niekochane, to wina matki, że jej nie kochała. I nie ma przebaczenia dla takiej matki, nawet jeśli jej nie porzuciła, nie nakarmiła, nie wychowała, nie doprowadziła do końca, mimo że jej nie kochała. Winny. I co? A może można się w jakiś sposób zakochać, a ona nie starała się wystarczająco?…” Takie są przemyślenia. Dla psychologa ważne jest oddzielenie dwóch różnych tematów: miłości i poczucia winy… W odniesieniu do rodzicielstwa, to też dwa zupełnie różne tematy. Jeśli chodzi o poczucie winy – niezwykle destrukcyjną emocję. Jest ona spowodowana tym samym, co inne emocje – zderzeniem z rzeczywistością pewnych przekonań, które nie są adekwatne do tej rzeczywistości. W przypadku winy najczęściej jest to przekonanie, że ktoś coś jest komuś winien, ale „Nikt nikomu nic nie jest winien” (C), dopóki sam świadomie nie przyjmie takiego zobowiązania. Osoba, która zdaje sobie z tego sprawę, nigdy nie popada w poczucie winy. Jeśli chodzi o miłość, miłość jest zdolnością. Jako taką można ją nabyć i rozwinąć. Jednak decyzja o tym, czy rozwijać w sobie tę umiejętność, jest znowu osobistym wyborem. Jak to się objawia w odniesieniu do rodzicielstwa, jeśli dana osoba decyduje, że jej zadanie jest związane z jego sprowadza się do tego, aby nakarmić własne dzieci, a miłość nie jest wymagana, to ma prawo do takiego wyboru... Jasne jest, że takie stanowisko z pewnością doprowadzi do traumy z dzieciństwa nie pozbawia rodzica prawa wyboru... W rezultacie powstaje powszechna sytuacja. Dziecko czuje urazę, irytację, a czasem złość wobec rodzica, bo go „nie kochał”. A rodzic całkiem szczerze myśli: on nakarmił go, a potem powiedział „dziękuję”. W uroczym serialu „Mentalista” jest taki odcinek: syn policjanta rozmawia z ojcem-kryminalistą przy butelce piwa. Wspominają swoje dzieciństwo, m.in.... A teraz syn, przełamując niechęć, próbując poradzić sobie z irytacją i złością, wyciska z siebie coś w stylu: „No cóż, w ogóle byłeś dla mnie chyba dobrym ojcem…”. Na co ojciec bez mrugnięcia okiem odpowiada: „Oczywiście, nieźle. Nie utopiłem cię jako szczeniaka... A teraz dorosłeś. Chodzisz z bronią. Szanują Cię.” Jak to mówią i dziękuję za to. No bo kto w tej sytuacji ma problemy psychiczne? Kto potrzebuje wizyty u psychologa?… Oczywiście głupio byłoby kwestionować wagę i znaczenie miłości rodzicielskiej . Jak już wspomniałem, jej brak jest przyczyną traumy z dzieciństwa, ale pozbycie się tej traumy, jej zadośćuczynienie, choćby częściowe, polega właśnie na uświadomieniu sobie tego, co powiedziałem powyżej: „nie jestem nikomu nic winien”. wszystko." W tym – nasi rodzice nie są nam nic winni. Jeśli będziemy mieli szczęście, nie utopią nas szczenięta. Jeśli będziemy mieli bardzo, bardzo dużo szczęścia, otrzymamy oprócz kawałka chleba i dachu nad głową także miłość... Ale jeśli jej nie dostaniemy, to dodamy do tego emocje, które nas samych niszczą - uraza, złość, irytacja na naszych rodziców - czyli zanurzyć się w problemie. Łatwo powiedzieć, mówisz? Chciałbyś się nie dopisywać, nie zagłębiać się, ale nie wychodzi?.. No tak . Nie twierdzę, że łatwiej powiedzieć, niż zrobić, ale to, co się zrobi, zawsze zaczyna się od tego, co się powie...