Często początkujący specjalista z zakresu poradnictwa psychologicznego staje w obliczu kryzysów i niezliczonych obaw, jak zacząć i jak nie „szkodzić”. W tym artykule chciałbym rozwiać najpopularniejsze mity i opisać kilka kryzysów, które utrudniają rozwój i pogłębianie zrozumienia psychologii własnej, a co za tym idzie psychologii klienta. Dlatego rozsądniej jest zacząć od kryzysu, który stoi na styku psychologii akademickiej i praktyki doradczej. Często studenci, którzy przychodzą na kurs „Podstawy poradnictwa psychologicznego”, są obeznani w teorii, po przestudiowaniu różnorodnej literatury, od publikacji krajowych po zagraniczne. Powstaje tylko pytanie, jak to działa i jak zachować standardy i skupienie procesu, który rodzi się pomiędzy klientem a terapeutą. Pierwszą rzeczą, której nie uczą na uniwersytecie, jest żywy proces poradnictwa, jak zacząć, jakie umiejętności rozwijać, jak przeciwstawić się przeniesieniu i przeciwprzeniesieniu, jak być zarówno profesjonalistą, jak i ukochaną osobą, na którą wpływa lawina obiektów zostanie wyświetlony. Wszystkie te pytania dotyczą studenta, początkującego specjalisty. Wielu, zdając sobie sprawę, że muszą uzyskać wiele informacji poza instytutem, po prostu rezygnują z innych, rozczarowani, w gniewie odchodzą z zawodu; Pomiędzy przejściem z uniwersytetu do prawdziwej praktyki istnieje próżnia. Ci romantycy, którzy bezgranicznie kochają psychologię i początkowo wierzą w jej wszechmoc, wpisują się w długoterminowe programy, w których stopniowo uczą się umiejętności poradnictwa. Od krótkotrwałej pracy po psychoterapię w ogóle następuje przemiana psychiki samego specjalisty. Jest to proces długi i czasami bolesny. Na pierwszych etapach inspiracja popycha Cię do „samobadania”, co często prowadzi do bólu. Czasami ten ból zaczyna zalewać ucznia i brakuje mu wsparcia nauczycieli i procesu grupowego, ale nie ma jeszcze terapii osobistej. Tutaj pojawia się pytanie, na ile gotowy jest uczeń do pracy nad swoją historią, jak bardzo potrzebuje zanurzyć się w odmęty swojej nieświadomości, nie tylko po to, aby zmienić swoje życie, ale także po to, aby zrozumieć głębię, do której wzywa klient nas. Oczywiście nie wszyscy klienci proszą o głęboką pracę, a do każdego specjalisty trafia ranny wieloryb, z którym trzeba zejść w głąb słupa wody. Następny kryzys czeka tam, gdzie jest już praca praktyczna, masz jednego, dwóch klientów, oto długo oczekiwany rzut oka, który wprowadza Cię w zawód, a koszty terapii osobistej i superwizji, szkoleń nie są współmierne do dochodów od klientów . Przede wszystkim musisz zrozumieć, że na początku pracy praktycznej umiejętności są szlifowane, „robienie nierówności” będzie częścią rozwoju specjalisty. Na początku superwizja staje się częścią wsparcia i rozwoju zawodowego. Wraz z nastaniem doświadczenia liczba superwizji maleje, pozostając jednocześnie niezbędną częścią całej praktyki psychoterapeuty. Wahania dwóch lub trzech klientów będą się utrzymywać przez jakiś czas i praktyka może się nie rozwinąć. A kiedy siła maleje, kuszące jest wycofanie się, gdy kiełki już się wykluły. W przyszłości ci uparci ludzie, którzy już zrozumieli, że wszechmoc to nie wszystko, dostają dość nierówności i otarć i rozwijają praktykę we własnym tempie. Następnie pojawiają się zupełnie inne kryzysy związane z zawodem, ale z reguły nie opóźniają one już decyzji o odejściu, ale wiążą się z pozycją egzystencjalną terapeuty, który wypracował własną drogę. I trochę o mitach: 1. Nie można zniszczyć klienta, gdyż on żył z tym bólem przed Tobą i bez Ciebie i nie Twoją rolą jest niszczenie tego, co powstało na długo przed spotkaniem z klientem. 2. Konsultant nikogo nie ratuje. Konsultant tworzy warunki i bada historię złożoności procesów klienta, a klient sam znajduje własną ścieżkę. 3. NIE doradzaj... nasze doświadczenie jest wyłącznie nasze, klient musi wypracować sobie własne. 4. Klient może nas „zarazić” uczuciami, ale nie jest to śmiertelne. Wszystko zależy od poziomu Twojego rozwoju w terapii personalnej. Więcej.