„Ojcowie są koniecznością biologiczną, ale wypadkiem społecznym”? Mead „Bardzo kocham mojego ojca. Jest niesamowicie ciepłą, uważną i kochającą osobą, jako dziecko spędzał ze mną dużo czasu: bawił się, pomagał mi w nauce, czytał, wyjaśniał rzeczy, których nie rozumiałem... Zimą pojechaliśmy. na sankach, latem całą rodziną jeździliśmy na pikniki. Teraz dużo rozmawiamy, wspieramy się, zawsze mogę go zapytać o radę itp...."Czy ten opis przypomina portret Twojego ojca? No cóż, jakoś nie bardzo przypomina mój. A ojcowie większości moich klientów (w tym kontekście raczej klientów), delikatnie mówiąc, nie do końca. Na pewno ktoś ma bardzo dobry kontakt ze swoim ojcem. Tyle, że tacy ludzie rzadko chodzą na terapię... i zostają terapeutami (być może chęć zostania terapeutą wynika z tęsknoty za „postacią ojca”, nadziei na odnalezienie jej nie w rodzinie, ale w zawodzie, w książkach, doświadczenie duchowe). Albo rzadko spotykają się ze mną osobiście. Większość moich klientów i znajomych albo nie miała ojców, albo… mieli ich, ale nie na długo („byli, ale wszyscy wyszli”)… albo mieli ich, ale to byłoby lepiej, żeby ich nie było... Jeśli masz relację z matką swojej córki (i jak!) co mogę powiedzieć (zarówno dobrego, jak i złego), to gdy pyta się o ojca, rozmowa często się urywa.. Przecież wielu z nas praktycznie nie zna swoich ojców... I niekoniecznie mówimy o faktycznym braku ojców. Oczywiście wiele z nich może podać konkretne fakty, takie jak wiek ojca, miejsce urodzenia, zawód czy stan zdrowia. Jednak na ogół ojcowie pojawiają się w ich opisach jako jakieś bezkształtne, mityczne, nieistniejące postacie. W istocie samo wspomnienie o nich powoduje u córek „niezwykłą utratę pamięci”. Możesz czuć się sierotą (a raczej „półsierotą”), nawet jeśli twój ojciec nie umarł. Bezojcostwo może być oczywiste i ukryte. Przyczyny pozornego braku ojca mogą być różne. Ojciec może umrzeć, zanim dziecko dorośnie. Może „ojciec, który nie istnieje” – jeden z tych, którzy decydują się opuścić swoje dzieci, porzucając rodzinę… Numeru mojego ojca nie było w miejskiej książce telefonicznej. Nie spał z moją mamą w naszym domu nie obchodziło mnie, czy nauczę się grać na pianinie; Jego zupełnie nie obchodziło, co robię. A ja uważałam, że mój tata jest bardzo przystojny i miły, A ja go kochałam i zastanawiałam się, dlaczego mnie zostawił na tak długo fakt - Mój ojciec uczynił mnie tym, kim jestem, - Samotną kobietą, która nie ma celu - Jak byłam. Samotne dziecko bez ojca. Przemyślałam słowa, słowa, słowa I imiona, imiona, imiona. W moich słowach nie było słowa „tata” i nie było imienia „tata”. Diana Wakoski „Ojciec z mojego kraju” Bezdomność ukryta ma miejsce w sytuacji, gdy ojciec mieszkający z rodziną niewiele uwagi poświęca swoim obowiązkom rodzicielskim. . Na przykład ojcowie, którzy nadużywają alkoholu lub narkotyków i nie potrafią świadomie komunikować się ze swoimi dziećmi. Często sprawiają, że czują się zawstydzeni (zarówno za siebie, jak i za siebie). Ojcowie, których dzieci są zmuszone bardzo wcześnie zostać rodzicami swoich rodziców. To odwrócenie ról przypomina trochę pogrzeb. Taki ojciec nigdy nie będzie w stanie pomóc swojemu dziecku poczuć się jak dziecko. On sam stał się w zasadzie dzieckiem – zostawiając córkę (lub syna) samą, bez ojca-opiekuna. Ale są też ojcowie, którzy poddają swoje dzieci przemocy fizycznej lub seksualnej, lub tacy, którzy choć formalnie nie skłaniają się do napaści, to jednak znęcają się nad nimi werbalnie, narażając je na wyśmiewanie i znęcanie się. Niektórzy ojcowie zamiast dawać, konsumują. Ojciec, który bije lub znęca się słownie nad dzieckiem, podważa stabilność rodziny swoim piciem, hazardem, narkotykami lub smutkiem, jest „antyojcem”. Wysysa życie z całej rodziny; jest jak emocjonalna czarna dziura, pożerająca siłę i dzieciństwo jego dzieci. Kradnie beztroski śmiech dzieci. Taki ojciec kultywuje w swoich dzieciach psychologię sieroty, zamieniając je w emocjonalne sieroty, mimo że oboje rodzice żyją. Większość moich klientów tego nie pamiętażeby ich ojciec kiedykolwiek im powiedział, że je kocha (a przy okazji, oni nie pamiętają, kiedy mu to mówili). Wielu osobom w ogóle to nie przyszło do głowy (ale doskonale pamiętają chwile, gdy żarliwą nienawiścią nienawidzili ojca). Nie żeby trzeba mówić o miłości, ale byłoby miło, gdyby dzieci czasami ją poczuły. Podobnie jak intymność. Ktoś jednak nie może nawiązać kontaktu z tatą, bo jego wymagania wydają się surowe i nieosiągalne (może wymagać od dziecka niesamowitej urody, doskonałości moralnej, sukcesów w szkole lub sporcie, talentów artystycznych). Niektórzy wychowywani byli w myśl zasady „dzieci należy widzieć, ale nie słyszeć”). I w ogóle, o czym powinniśmy z nimi rozmawiać przed osiągnięciem pewnego wieku? Zwłaszcza jeśli mówimy o dziewczynie, na którą jej ojciec może patrzeć z pogardą tylko dlatego, że jest dziewczyną i nie zasługuje na jego uwagę. Niektórzy ludzie rzadko widywali swojego tatę jako dziecko. Np. z powodu jednej z najczęstszych przyczyn ukrytego bezdomności – nadmiernej pracy ojca i/lub przekonania, że ​​wychowywanie dzieci (zwłaszcza dziewcząt) jest świętym obowiązkiem matki. Co więcej, według stereotypów, prawdziwy mężczyzna „nigdy nie płacze”, czyli: nie okazuje emocji (zwłaszcza czułości, bo to słabość), nie mówiąc już o kontakcie fizycznym (żadnych uścisków, pocałunków itp.) W efekcie całe pokolenia naszych dzieci dorastają nie znając swojego ojca i nie czując jego kochać, nie doświadczając z nim emocjonalnego kontaktu. Jest dla nich obcy. Trzecie koło. Element opcjonalny. Nawet eksperci od dawna twierdzą, że ojciec jest ważny dla dziewczynki dopiero od trzeciego roku życia, kiedy interesują ją różnice płciowe. Nikt nie mówi, że ojciec nie powinien pracować i utrzymywać rodziny, ale kto powiedział, że jeśli ciężko pracuje i osiąga w swoim zawodzie spore sukcesy, to w domu może stać się całkowicie bierny, nie angażując się w relację z dzieckiem, tj. być emocjonalnie zdystansowany i niezdolny do kontaktu interpersonalnego. Inną rzeczą jest to, że nie uczono ich bliskości; nie było to częścią obowiązkowego programu wychowania mężczyzny. Który ojciec jest zwykle nazywany „dobrym”? Ktoś, kto zachował się zadowalająco – bo nie stosował przemocy (nie gonił żony i dzieci po mieszkaniu), płacił rachunki i nie zapominał przychodzić na urodziny. To wszystko. Ojciec musi być kontrolerem (dyscypliny), karcą, strachem na wróble i żywicielem rodziny. Mężczyzna pomaga w spłodzeniu dziecka, a potem ogranicza się do roli żywiciela rodziny. Ale „z punktu widzenia psychoanalizy żywiciel rodziny, żywiciel rodziny, wcale nie jest mężczyzną; karmienie jest funkcją matki. To nawet nie matka jest rzutowana na mężczyznę, ale tak zwany przedmiot częściowy –. pierś matki nie może mieć związku z piersią, można ją jedynie skonsumować” (L. Zoya). Jaka inna alienacja fizyczna, emocjonalna, intelektualna i duchowa? O co ci chodzi? To ty jesteś szalony, moja droga. Zwłaszcza jeśli w rodzinie dorasta dziewczynka. Ale niezależnie od tego, który z tych przypadków weźmiemy, jeśli córka nie poczuje obecności w rodzinie kochającego i odpowiedzialnego ojca, który wspiera jej rozwój intelektualny i duchowy oraz docenia wyjątkowość jej osobowości (i kobiecości), jej przyszłość jest niepewna. zadała poważny cios. Jeśli relacje z ojcem były poważne (lub całkowicie nieobecne), syna lub córkę można nazwać „półsierotą”. Brakuje umiejętności i wsparcia psychologicznego, jakie ojciec mógłby zapewnić swojemu dziecku. Na przykład rzadko kładł go do łóżka, rzadko go całował, nie tańczył i nie bił się z nim (w ramach żartu), nie bawił się w „doganianie”. Nie chwalił go za osiągnięcia, nie cieszył się z nowych sukienek, z tego, jak sprytnie złapał piłkę, nie był dumny z tego, że otrzymał dyplom ukończenia studiów, ani że osiągnął cokolwiek innego. Ojciec dystansujący się od dziecka nie zapewnia mu odpowiedniego wsparcia, wywołując poczucie niepewności. Poczucie pustki, izolacji i samotności może wystąpić, nawet jeśli mieszkasz z kochającą matką. Jeśli ojciec nie żyje lub nie jest w stanie utrzymać rodziny, jego dzieci mogą znaleźć się w biedzie i samotności. Często mają to samotne matkiniewystarczające wykształcenie i niskie kwalifikacje. A nawet jeśli tak nie jest, utrata ojca może oznaczać, że matka musi pracować (czasem bardzo wcześnie i bardzo ciężko) (dla siebie i dla tego faceta), a to zwiększa poczucie opuszczenia u dziecka. Kiedy ojciec opuszcza rodzinę lub nawet w niej mieszka, ale zaniedbuje swoją rolę męża i ojca, dzieci często dzieli się na „nianie” i „kozły ofiarne”. Nianie opiekują się mamą w większym stopniu, niż jest to naturalne dla dziecka; mogą także przejąć większość opieki nad młodszym rodzeństwem – jeśli matka nie ma dość sił emocjonalnych, a czasem i fizycznych, aby zastąpić obojga rodziców. Kozły ofiarne są bardzo łatwe do zidentyfikowania. To oni zawsze mają problemy w szkole, a potem w pracy i w życiu osobistym. Często określa się je mianem czarnych owiec, co sprawia im wiele cierpienia. Podczas psychoterapii dziecięcej często można spotkać rodziców, którzy nazywają siedmioletnie dziecko „trudnym”. Czasami okazuje się, że dziecko działa jedynie jako akumulator napięcia i wrogości istniejącej w relacjach rodzinnych; jest po prostu dyrygentem agresji i niepokoju panującego w rodzinie. Dziecko jest bardzo wrażliwe na problemy w rodzinie. Jednak rodzice często nie dostrzegają jego wrażliwości. Postrzegają go jako „trudnego”. I uważają, że to są jego problemy. Jak mroczny i wrogi wydaje się świat dziecku pozbawionemu miłości i ochrony własnego ojca. Oto lista niektórych uczuć, myśli, przekonań i koncepcji charakterystycznych dla sierot (D. Schaller ): - „W życiu możesz polegać tylko na sobie. - Wszystko, co kocham, znika, wszyscy, których kocham, opuszczają mnie lub umierają. - Świat często wydaje mi się miejscem przerażającym i nieprzyjemnym. - Czuję się bezpiecznie, gdy wszystko toczy się normalnie. i martw się, jeśli ten porządek zostanie naruszony „Wolę fantazję od rzeczywistości”. „Czasami wydaje mi się, że ludzie wkrótce odkryją, że nie jestem wart ich przyjaźni i mnie opuszczą”. wszyscy kłamią” itp. Idealni rodzice (zarówno matka, jak i ojciec) dla dziecka: • źródło emocjonalnego ciepła i wsparcia, bez którego dziecko czuje się bezbronne i bezradne; • władza, autorytet decyzyjny, administrator świadczeń , kary i nagrody; • wzór, wzór do naśladowania, ucieleśnienie mądrości i najlepszych cech ludzkich; • starszy przyjaciel i doradca, któremu można wszystko powierzyć; • swego rodzaju standard płci, wzór męskiego lub żeńskiego zachowania Nikt domaga się pełnej zgodności z ideałem, ale „psychika dziecka to pewien wachlarz możliwości, baza danych tworzona na bazie modelu rodzicielskiego przy wsparciu samych rodziców. Dzięki mamie dziecko może doświadczać świata jako środowiska opiekuńczego i ochronnego. Dzięki ojcu może uzyskać wsparcie, aby wejść na świat i rozpocząć walkę o życie.” (James Hollis, „Pod cieniem Saturna”). „Matka otwiera drogę człowiekowi, ojciec otwiera drogę do ludzkość." Erich Fromm napisał: „Ojciec reprezentuje dla dziecka świat myśli, rzeczy stworzonych ludzką ręką, prawo i porządek, dyscyplinę, podróże i przygodę. Ojciec jest tym, który uczy dziecko odnajdywania drogi do świata.” (Od E. Sztuka miłości. Mińsk, 1991). Ojciec jest przewodnikiem dziecka po świecie. Daje dziecku pojęcie o zasadach i prawach społecznych (w tym o zachowaniu związanym z rolą płciową). W starożytnej Grecji powszechnie uważano, że to ojciec (!), a nie matka, dał życie dziecku, a poród biologiczny nie odgrywał szczególnej roli. Dużo ważniejszy jest poród społeczny – czyli uznanie dziecka za jego spadkobiercę. „Matka rodzi zwierzę, a ojciec człowieka. Macierzyństwo jest czymś naturalnym i pierwotnym, danym nam domyślnie (matka i materia to te same słowa rdzeniowe w wielu językach). powstaje dopiero w procesie rozwoju kulturalnego” (L. Zoya). Matka rodzi dziecko, a ojciec wysyła je w świat Fromm, analizując tradycyjną rodzinę, przeciwstawił miłość matczyną i ojcowską jako miłość bezwarunkową i miłość wymagającą. Uważał, że miłość macierzyńska ze swej natury nie jest związana z zasługami i osiągnięciami dziecka.Miłość matki jest ślepa i nie zna sprawiedliwości. Matka początkowo rozpoznaje w dziecku poczucie własnej wartości i buduje relacje w oparciu o typ miłości altruistycznej, gotowość do poświęcenia i poświęcenia. Miłość matki dawana jest dziecku początkowo jako dar, stanowi podstawę kształtowania u dziecka podstawowego zaufania do świata, otwartości i gotowości do obcowania z nim (E. Erikson). Miłość ojcowska (według Fromma) jest wymagająca, warunkowa, na miłość dziecko musi zapracować. W odróżnieniu od matczynej nie ma ona wrodzonych przesłanek, lecz kształtuje się w pierwszych latach życia dziecka. Tradycyjna rola ojca jest nosicielem norm i wymagań społecznych w stosunku do dziecka, przykładem standardów postępowania. Miłość ojca pełni funkcję społecznej akceptacji zachowań dziecka i spełniania określonych oczekiwań. Aby zasłużyć na miłość ojcowską, dziecko musi spełniać określony system wymagań społecznych. Ojciec pełni u dzieci funkcję kontroli społecznej, ojciec (dodajemy – podobnie jak matka) widzi możliwość samorealizacji, w związku z czym wiązane są z dzieckiem pewne ojcowskie (i matczyne!) oczekiwania co do jego osiągnięć. osiągnięcia, kariera, wyniki. Dla ojca dziecko uosabia możliwość prokreacji. Tradycyjnie normy kulturowe nakładają na mężczyznę obowiązek dania i wychowania spadkobiercy rodziny, jako następcy rodziny, strażnika tradycji i rodzinnej pamięci („Kocham Cię, bo jesteś taki jak ja”). Ojcowie w większym stopniu witają pojawienie się następcy tronu (chłopca) i są bardziej skłonni zaakceptować jego dorastanie i dojrzewanie niż dorastanie i dojrzewanie dziewczynki, choć na próżno wpływ ojca na życie osobiste córki (w końcu Ojciec jest pierwszym mężczyzną, którego rozpoznaje i uczy się kochać jej córkę. I przez długi czas uważa go za tego jedynego. Ich spotkanie następuje, gdy dziewczyna nadal to robi nie wiem, że jest wielu mężczyzn, są różni i można ich wybrać...), od rodzaju relacji z innymi mężczyznami, wyboru partnerki życiowej i wreszcie od rozwoju kobiecości (to jest ogólnie osobny temat na dłuższą rozmowę i na razie nie będziemy tego poruszać), tata jest pierwszym mężczyzną w życiu córki, patrząc na kogo ona jako pierwsza tworzy wzór postawy wobec swojej wewnętrznej męskości (męskości). Musi pomóc córce przejść z chronionej atmosfery domowej matki do świata zewnętrznego, w którym musi znaleźć swoje miejsce. Tradycyjnie Ojciec tworzy dla swojej córki wzór władzy, odpowiedzialności, umiejętności podejmowania decyzji, obiektywizmu, porządku i dyscypliny, chęci walki o to, co człowiek uważa za ważne, o swoją uczciwość, o sprawę lub sprawiedliwość, umiejętność przystosowania się do zmieniających się warunków, znalezienia szansy na prowadzenie życia w ruchu. Kiedy dziewczynka podrośnie, on cofa się, aby mogła uwewnętrznić te ideały i zatrzymać je „w sobie” (o tym też warto pamiętać, aby dać dziecku szansę na przeżycie własnego życia, a nie, powiedzmy, , takim życiem, jakim chcielibyśmy, żeby żyli rodzice). Wiele kobiet, które odniosły wielki sukces społeczny, to „córki tatusia”, które otrzymały od ojca postawę „idź do przodu, nie poddawaj się, a wszystko się ułoży”, „ ryzyko jest szczytną sprawą”. Ich ojcowie nie dewaluowali kobiecości, ale uczyli córki nieustraszoności. Dorastały i osiągnęły sukces w swojej karierze, ponieważ wiedziały, jak grać według męskich zasad, nie zapominając jednocześnie o tym, że są kobietami (i doceniając to). Nie mówimy oczywiście o próbie zaprzeczenia płci dziecka i wychowaniu chłopca z dziewczynki. Przecież wielu ojców chciałoby dziś mieć syna – dziedzica. Parafrazując Judith Viorst: Każda kobieta miała ojca, którego ulubionym synem nie była. Oczywiście nie każdy ma „obsesję” na punkcie swojego syna. Są ojcowie, którzy szczerze cieszą się, że urodziła się i dorasta dziewczynka. Jednak wielu jest rozczarowanych i zdezorientowanych. Jak sugerują angielskie poematy ludowe Mother Goose, chłopcy są stworzeni „ze ślimaków, muszelek i zielonych żab”, a dziewczynki „ze słodyczy, ciast i wszelkiego rodzaju słodyczy”. „Jak wynika z mniej eleganckich Rosjanprzysłowie: „Kurczak nie jest ptakiem, kobieta nie jest osobą”. Co powinien z nią zrobić ojciec (mężczyzna)? Edukuj i nauczaj, ale kobieta i tak dorośnie... „Długie włosy, krótki umysł”? Nawet jeśli nie można odmówić kobiecie inteligencji, jaki wątpliwy komplement zwykle się jej mówi? „Tak mądra, że ​​może zawstydzić każdego mężczyznę”. Brawa zamieniły się w owację. Ale bardziej powszechna jest opinia: „Kobiety myślące to te, które nie myślą o”, „Kobieta mądra to ta, która wie, jak ukryć swój umysł” (przed mężczyznami). Wielu rodziców szczerze wierzy, że obecność inteligencji czyni kobietę nieatrakcyjną i prowadzi do różnego rodzaju nieszczęść: nie jest kochana i pozostaje samotna. Każdy „rozumie”, że nie zawsze tak jest, ale wielu woli dokonywać wielkich uogólnień. Dlatego wielu ojców nie uważa za konieczne inwestowanie w rozwój intelektualny swojej córki. Małe dziewczynki mają mniejszą swobodę w samodzielnym poznawaniu otaczającego ich świata. Zbyt wcześnie uczy się je, żeby nie ryzykowały, żeby się nie brudziły, żeby zawsze były ostrożne, drwiąc ze słów: „Jesteś dziewczyną!” Świat w ogóle (a mama i tata w szczególności) spotyka dziewczynę o bardzo specyficznych oczekiwaniach. A oczekiwania to nie tylko myśli, to także bardzo konkretne działania bliskich (i nie tylko) osób. Które umiejętności się rozwiną, a które zanikną jako niepotrzebne, to duże pytanie. Wielu konserwatywnych ojców poważnie dzieli zajęcia na czysto męskie i czysto kobiece. Ku frustracji córek, ich tata lubi robić „męskie rzeczy” (czasami z braćmi, jeśli ich mają). Tworzy to mur nie do przebycia pomiędzy córką a ojcem. Nie interesuje go to, co ona lubi robić i nie pozwala jej brać udziału w męskich przygodach. Ilu znasz ojców, którzy poważnie omawiają z „dziewczynami” konstrukcję jakiegoś mechanizmu, nie wspominając już o historii, finansach i filozofii? Ilu ojców łowi ryby, spaceruje z córkami lub uprawia sport? Jednostki. Wyjątki. Nie wiadomo, co dalej stanie się z mózgami córek takich ojców, ale mają szansę. Wpajając córce, że miejsce kobiety jest w domu, ojciec wywołuje w niej poczucie opuszczenia, a ona zaczyna uważać, że jest mało wartościowa. Dlatego wielu dziewczętom trudno jest cieszyć się z tego, że są kobietami. Czują, że płeć nie pozwala im zbliżyć się do ojca. Chociaż sama płeć oczywiście nie ma z tym nic wspólnego. I nikt nie kwestionuje, że należy zachęcać dziewczynę do nauki i „pracy domowej”, tradycyjnie kobiecej” (Mikhailova E.L.). Czym grozi obojętność ojca? Wszyscy potrzebujemy ludzi, którzy będą nas wspierać i aprobować. Ludzi, którzy idą wychodzą w świat z poczuciem własnej wartości, mają przewagę, którą mało kto docenia. Potrafią skuteczniej stawić czoła życiowym burzom, są bardziej pewni siebie i stabilniej emocjonalnie w procesie uświadamiania sobie siebie jako jednostki mogą odczuwać niepokój, niepokój, depresję itp. Dość często zdarzają się osoby (zazwyczaj kobiety), które są stale narażone na przemoc, ale nie zrywają z tym, kto ją powoduje czy tolerują takie traktowanie? Odpowiedź na to pytanie jest oczywiście powiązana z wieloma kwestiami, ale częściowo wiąże się z poczuciem własnej wartości w bardzo dużej mierze determinuje to, jak pozwalamy, aby inni nas traktowali. Od dzieciństwa człowiek „przyzwyczaja się” do określonego leczenia; dlatego znosi to nawet jako dorosły. Jako dzieci byliśmy zbyt mali i słabi, aby się przeciwstawić. Dojrzeliśmy i te czasy już dawno minęły. Ale dla wielu jest to normą. Wiele osób szuka ulgi od problemów związanych z ojcem, ale w niewłaściwym miejscu. Próbują się wykazać kosztem otaczających ich osób: współmałżonka, dzieci, przyjaciół, nauczycieli, współpracowników. Czasami chęć poczucia własnej wartości zmusza człowieka do przyłączenia się do grupy agresywnej, utożsamienia się z agresorem itp. lub przytłoczony tym pragnieniem osoba może zacząć pić alkohol, narkotyki lub popaść w obżarstwo. Próbuje wypełnić czymś wewnętrzną pustkę (np.intensywny wysiłek fizyczny lub seks). Ludzie bezlitośnie się niszczą, bo wydaje im się, że w ten sposób mogą osiągnąć poczucie własnej wartości, szacunek do siebie – czyli to, czego nigdy nie dali im ich ojcowie. A Ty naprawdę chcesz, żeby Twój tata traktował Cię poważnie. Na przykład tak: Córka przychodzi do ojca i mówi: „Ojcze, jestem zmęczona, mam takie ciężkie życie, takie trudności i problemy, cały czas płynę pod prąd, nie mam żadnych więcej sił... Co mam zrobić?” Zamiast odpowiedzieć, ojciec postawił na ogniu 3 identyczne garnki z wodą, do jednego wrzucił marchewkę, do drugiego włożył jajko, a do trzeciego nalał kawy. Po chwili wyjął marchewkę i jajko z wody i nalał do filiżanki kawę z trzeciej patelni. „Co się zmieniło?”. – zapytał dziewczynę. „Jajko i marchewka zostały ugotowane, a ziarna kawy rozpuszczone w wodzie”. – odpowiedziała. „Nie, córko, to tylko powierzchowne spojrzenie na sprawy”. Spójrz - twarde marchewki po zanurzeniu w wodzie stały się miękkie i giętkie. Kruche i płynne jajko stało się twarde. Zewnętrznie się nie zmieniły, zmieniły jedynie swoją strukturę pod wpływem tych samych niesprzyjających okoliczności - wrzącej wody To samo dzieje się z ludźmi - silni na zewnątrz mogą się oderwać i osłabnąć, podczas gdy kruche i delikatne tylko stwardnieją i twardnieją. wzmocnij się. - A kawa? – zapytała córka – O! To jest najciekawsze! Kawa całkowicie rozpuściła się w nowym, nieprzyjaznym środowisku i zmieniła je – zamieniła wrzącą wodę we wspaniały aromatyczny napój. Są wyjątkowi ludzie, którzy nie zmieniają się pod presją okoliczności - sami zmieniają okoliczności i zamieniają je w coś nowego i pięknego, czerpiąc z sytuacji korzyści i wiedzę. Jestem pewien, że nikt nie będzie twierdził, że miłość jest potrzebna. Potrzebujemy miłości zarówno ze strony ojca, jak i matki. W końcu to jak dwa skrzydła u ptaka lub dwie ręce u człowieka: jak jedna ręka może istnieć bez drugiej? Jeśli w rodzinie są tylko wymagania i sztywność, tylko dyscyplina i obowiązki, a nie ma ciepła i zaufania, dziecko może się załamać. Jeśli w rodzinie jest tylko relaksujący komfort, tylko łagodna postawa, nie ma „powinności” i stresu związanego z pokonaniem - to jak przygotować dziecko na to, że życie to także obowiązki, odpowiedzialność, wiele rzeczy do zrobienia bez wątpienia i bez dyscypliny, w tym także samodyscypliny, nic w życiu nie osiągniesz. Niezależnie od tego, jak ważna jest dla dziecka matka, ojciec na pewno nie jest piątym kołem u wozu. Inny, ale nie obcy Istnieją oczywiście badania naukowe potwierdzające, że sama nieobecność ojca w rodzinie niekoniecznie musi mieć negatywny wpływ na osobowość dziecka. W niektórych przypadkach zdecydowanie LEPIEJ jest, gdy ojciec nie mieszka w rodzinie (lepiej dla żony i dzieci). Niezależnie od tego, czy dziecko miało ojca, zawsze ma w sobie obraz postaci ojca. I nawet w przypadku fizycznej nieobecności ojca (rozwód lub śmierć), jakkolwiek paradoksalnie by to zabrzmiało, ojciec jest nadal obecny w rodzinie w postaci „obrazu”, pewnego symbolu czy mitu. Często dziecko fantazjuje o idealnym ojcu... Tak, w końcu matka i córka (ani syn) nie żyją w kosmosie. W pobliżu jest kilku mężczyzn: wujek, dziadek, sąsiad, przyjaciel itp. Dorastając, dziewczyna (jeśli chce) może znaleźć się „żywicielem rodziny” i mentorem (niekoniecznie mężczyzną) i obrońcą. Ale z drugiej strony wiele badań naukowych przekonująco sugeruje, że dla dziecka rozwód rodziców może stać się osobistym dramatem, a ojciec opuszczając rodzinę, zabiera ze sobą pewność siebie. Wszyscy chcielibyśmy mieć kochających rodziców, ale tu nawet nie chodzi o rozwód, chodzi o to, że niektórzy mężczyźni nie chcą zrozumieć prostego faktu, że zostawiają kobietę, a nie dziecko. Ojciec jest na zawsze. Niezależnie od tego, czy ojciec mieszka w rodzinie, czy jest „przychodzącym tatą”, najważniejsza jest jego dostępność emocjonalna dla córki (syna). Problemy stwarza dystans emocjonalny, ponieważ podstawową potrzebą dziecka jest miłość. Jednym z najbardziej bolesnych uczuć, które pojawia się w dzieciństwie, jest poczucie odrzucenia przez tych, których kochamy. Mężczyźni, nie ma znaczenia, czy masz chłopca, czy dziewczynkę. Z dziewczyną jest trudniej i... łatwiej. Dziewczyna to idealna kobieta, która", 2003.