Od autora: Zamieszczone na mojej stronie internetowej oraz w gazecie „Złote Schody” Człowiek jest twórcą własnego szczęścia. Teza ta jest zrozumiała i nie budzi żadnych zastrzeżeń wśród współczesnego człowieka. Psychologia i psychoterapia czasów współczesnych zrobiły wiele, aby jasno określić rolę samego podmiotu i jego odpowiedzialność za jakość własnego życia. Z psychologii wyjaśniającej konieczność, obowiązek i mechanizmy cierpienia (psychologia religijna, psychoanaliza, psychologia transpersonalna S. Grofa, terapia Gestalt itp.) psychologia w swojej ewolucji wyobrażeń o człowieku przeszła do opisu i odtwarzania doświadczenia doskonałości . Trendy psychologiczne skupiające się na doświadczeniu „radości i wolności”, miłości, kreatywności i szczęścia obejmują psychologię humanistyczną A. Maslowa, psychoterapię skoncentrowaną na kliencie C. Rogersa, Ericksonowskie podejście do nieświadomości, klasyczny i nowy kod NLP… . Jeśli człowiek nie stanie się „twórcą własnego szczęścia”, wówczas pewne siły przejmą kontrolę, nieuchronnie prowadząc go do nieszczęścia. W mojej książce „Psychologia szczęścia: wszystko jest znacznie prostsze” dochodzę do wniosku, że „każdy z nas jest całkowicie odpowiedzialny za dokładność i kompletność naszego zrozumienia tego, co się z nami dzieje. Aby to zrobić, musisz nauczyć się myśleć: szybko „włącz myślenie” w trudnych (problematycznych) momentach testowania. Wtedy konstruktywne pokonywanie trudności zamienia się w osobne, niezależne twórcze zadanie umysłowe” – Silenok P.F. Psychologia szczęścia: wszystko jest znacznie prostsze. – Rostów n/a: Phoenix, 2012, s.12. Twierdzę, że dokładność i kompletność zrozumienia tego, co się dzieje, jest czynnikiem decydującym o dobrostanie każdego człowieka. Tylko bowiem kompletność orientacji w sytuacjach trudnych determinuje odpowiednie strategie behawioralne, które pozwalają sobie poradzić z tymi sytuacjami. Pełna orientacja nie jest jedynie warunkiem, ale wewnętrznym elementem takich strategii. Uważam za naturalne powiązanie takich zjawisk psychologicznych jak „szczęście” – „generatywna pozycja jednostki” – „generatywne myślenie” – „generatywne zachowanie człowieka”. Stanie się twórcą własnego szczęścia oznacza rozwinięcie generatywnej postawy i umiejętności generatywnego myślenia. Praca nie jest prosta i trudna, ale bardzo tego warta. Jaką cenę jesteś, drogi czytelniku, skłonny zapłacić za własne szczęście? Jestem pewien, że odpowiedź będzie jakakolwiek. Ale „właściwa odpowiedź” to wartość, która kryje się za wysiłkami na rzecz nabycia potencjału generatywnej postawy i umiejętności generatywnego myślenia. Reszta „nie jest warta świeczki”. Ani kupiecki interes konsumenta (prowadzący w efekcie do zjawiska „starej kobiety z popękaną rynną”), ani chęć czerpania zysków cudzym kosztem (prowadząca do zjawiska „żigolo”, „zawieszenia”), ani chęć wyciśnięcia z życia maksymalnej przyjemności, pieniędzy, mocy, żadne inne pozycje i strategie życiowe inne niż pozycja generatywna i odpowiadające jej metody generatywnego myślenia nie prowadzą do szczęścia. Jednak dla większości ludzi przyjęcie postawy generatywnej i wykorzystanie umiejętności generatywnego myślenia jest trudne. Zasada „ekonomii myślenia” wyrządza „szkodę”. Wyzwalane są następujące postawy, które korespondują z tą zasadą: - szukanie tego, co znane w nowych sytuacjach (opieranie się na pozytywnych doświadczeniach z przeszłości); - odkładanie rzeczy „na później” lub niedokończenie ich – pasja do tego, co nieważne – ignorowanie ważnych; propozycje (praca, miłość, przyjaźń, przygody...); - kieruj się zasadą „jeśli to wytrzymasz, zakochasz się” - kieruj się zasadą „może być gorzej” – bój się; nie móc czegoś zrobić; - bać się, że czegoś nie osiągniesz; - bać się, że będziesz wyglądać jeszcze gorzej, niż jesteś; - bać się, że coś lub kogoś stracisz; - oddawać się bezsensownym fantazjom, - być leniwym i żałuj z tego powodu; - mieć nadzieję na coś bez kalkulacji; - udowodnić, że masz rację wszędzie i we wszystkim, lub odwrotnie, poświęcić swojezainteresowania; - żyj przeszłością lub przyszłością, ale nie „tu i teraz” - uważaj innych za lepszych lub gorszych od siebie; - bądź ascetą lub odwrotnie, bądź „epikurejczykiem”; Wszystkie wymienione i podobne głęboko zakorzenione przekonania oraz odpowiadające im postawy postrzegania, oceny i rozumienia tego, co się dzieje, „realizujące zasadę ekonomii myślenia” oraz gwarantujące błąd i cierpienie, są szczególnymi przypadkami „niewiary w łaskę” i odpowiednio, nieuważność na znaki „radości i wolności” w teraźniejszości. Mówią o takich ludziach, że są „optymistami” i dlatego z pewnością wiedzą, że „życie jest trudne, ale krótkie!” Brak prawdziwego optymizmu i złotej, pogodnej woli szczęśliwego życia blokuje generatywne myślenie. Osoba niewierząca w łaskę i nie zwracająca uwagi na jej przejawy (zupełny pesymista) zmuszona jest do regresu (stosowania infantylnych sposobów obcowania ze światem), a przez to, jako osoba dorosła, ulega degeneracji. Wszystkie opisane powyżej postawy nie są jedynie prymitywnymi ustawieniami i środkami postępowania niegodnymi prawdziwej natury człowieka. Trzeba za nie zapłacić. W dzieciństwie rodzice byli tym zaniepokojeni, a takie postawy okazały się ważnym dowodem osobistej ewolucji dziecka w kierunku późniejszej decentralizacji percepcji i myślenia oraz osobistego altruizmu. Ale będąc dorosłym, a jednocześnie kierując się w rzeczywistości postawami i programami behawioralnymi z dzieciństwa, człowiek płaci za to rozwojem osobistym, który wyraża się w mniej lub bardziej oczywistym infantylizmie. Jeśli uważnie przyjrzymy się powyższym postawom, łatwo doszukamy się w każdej z nich ukrytej próby dostosowania się do zastanej rzeczywistości. Ta rzeczywistość jest wciąż tak przerażająco agresywna, jak w przypadku małego dziecka. Tylko dla osoby dorosłej oznacza to teraz potrzebę manipulowania nią w celu przystosowania się. „Musisz dostosować się do życia, to znaczy manipulować okolicznościami!” Jest to centralna i nie zawsze realizowana zasada osobowości zdegenerowanej. W mojej książce „Psychologia szczęścia: wszystko jest znacznie prostsze” manipulację traktuję jako rodzaj symptomatycznego zachowania manipulatora (tamże, s. 54-59). Uważam tę ideę za fundamentalnie ważną: wszelkie formy manipulacji są wyrazem infantylnej pozycji osoby dorosłej, opartej na niedowierzaniu w łaskę jego istoty. I nie są to wyłącznie działania wobec innych ludzi. Są to postawy i działania wobec siebie, które blokują umiejętność odpowiedniego poruszania się w sytuacjach testowych. Odwołując się do degeneracyjnych decyzji i odpowiadających im zachowań, osoba odkrywa objawy dziecięcej fiksacji. Próbując dostosować się do trudnych warunków, infantylna osobowość ma tylko jedno rozwiązanie - zmniejszyć złożoność warunków sytuacji testowej do poziomu infantylnego zrozumienia i, w związku z tym, zdyskredytować samo wyzwanie obecne w tej sytuacji. Okazuje się, że jest to swego rodzaju błędne koło, które wyjaśnia, dlaczego osobowość zwyrodnieniowa jest skazana na cierpienie: wyzwanie zawarte w sytuacji testowej, tak niezbędne dla osobistego postępu, jest ignorowane przez degeneracyjne postawy człowieka, wzmacniając w ten sposób jego infantylny status. Bez podjęcia wyzwania człowiek nie rozwija się, lecz degraduje. Blokowana jest najważniejsza potrzeba człowieka – metapotrzeba – potrzeba rozwoju. Podsumowując refleksję na temat roli tendencji manipulacyjnych w przystosowaniu się człowieka do sytuacji testowych, należy stwierdzić fakt ich niezwykle niekorzystnego wpływu na rozwój osobowości. W związku z tym, że osoba o takim „postawie życiowej” musi w jakiś sposób przystosować się do pojawiających się sytuacji testowych, obecnie on sam (a nie jego rodzice i inni „sponsorowie”) jest zmuszony płacić zbyt wysoką cenę za takie „adaptację”. ” - jego własne szczęście . W końcu szczęście to stan, który precyzyjnie wyraża moment rozwoju. Szczęście jest cechą twórczej osobowości i jest przywilejem.