"Zostałam odrzucona, znowu przykryta. Wydaje się, że minęło już sporo czasu, a jednak znów jest mi smutno i tęsknię za nim. Zaczynam żałować rozstania, myślę o tym, co zrobiłam źle. Ogólnie rzecz biorąc, po prostu zaczynam za nim tęsknić. Kluczowym zwrotem jest tutaj „zostałam odrzucona”. Czy znasz te uczucia? Jeśli tak, to wiem, jak boisz się, że rozstając się z mężczyzną, ponownie popadniesz w tęsknotę i zamartwianie się o niego, i znowu zaczniesz coś robić, aby go odzyskać. Wiem, że wiele z Was nawet blokuje mężczyznę, ale nie po to, żeby uniemożliwić mu dzwonienie do Ciebie. To tak, jakbyś bał się sam zacząć go zwracać i blokować tę osobę dla siebie, aby nie ulec pokusie, aby do niego zadzwonić lub napisać. A przecież w środku znasz tę swoją osobliwość. Decydujesz się na rozstanie i boisz się, że nie będziesz w stanie wytrwać w tej decyzji, myślisz, że zaczniesz być odrzucany. Podejrzewasz, że Twoje decyzje są nietrwałe i że możesz je zmienić. „Rozstanie to mała śmierć”. Wiem, że kiedy zerwiemy z mężczyzną lub kiedy on podejmie decyzję o rozstaniu, chcemy położyć temu kres w naszym życiu. dusza. Skończ z tym, zapomnij o nim, a będziemy czystą kartą, otwarci na inne relacje. Zdecydowaliśmy, zerwaliśmy i tyle, nie myślimy już o nim i nie pamiętamy. Czy to prawda, że ​​właśnie tego bardzo często pragniemy? Ale, moi drodzy, rozumujmy w następujący sposób. Jeśli rozstajemy się z jakąś osobą, oznacza to, że „grzebiemy” ją w naszej duszy. Krótki czy długi, ale był okres związku, co oznacza, że ​​było między wami przywiązanie, może miłość, przyciąganie, przyciąganie. Miałeś coś? Nawet jeśli związek był obrzydliwy, było w nim wiele emocji. Im więcej emocji doświadczamy w związku z daną osobą, tym bardziej się do niej przywiązujemy. Nawet jeśli związek był negatywny, przywiązałeś się do tej osoby. Chcesz odciąć pępowinę, zerwać związek tak, jakby nic nie było. Nawet jeśli obciąjemy lub wytniemy jakąś dużą gałąź z drzewa, drzewo może boleć. Jest chory, bo coś stracił, proces przepływu soków został zakłócony. Ale chcemy rozstać się z tą osobą, wymazać ją z naszego życia, jakby nic się nie wydarzyło. To się tak nie zdarza! To ten sam pogrzeb. W ten sam sposób chowamy osobę, która jest w nas. Każdy z nas ma w swojej duszy swój własny cmentarz. Nie pozwól, aby słowo „cmentarz” Cię przestraszyło. „Zakopujemy” tam ludzi, nawet jeśli żyją i wszystko z nimi w porządku. Umarli za naszą duszę. Zakopujemy nadzieje, oczekiwania i tak dalej. Z wieloma rzeczami w życiu żegnamy się tylko dla siebie, w naszych duszach. Kiedy zrywamy z jakąś osobą, dla nas jest to taki sam pogrzeb dla tej osoby. Dlaczego wydaje nam się, że decyzja o rozstaniu jest decyzją, po której nie powinniśmy smucić się z powodu tej osoby. Normalna żałoba trwa rok. Pamiętajmy, że po pogrzebie obowiązują tradycje: 9 dni, kiedy wspominamy jakąś osobę, mówimy o niej dobrze; jest 40 dni; jest sześć miesięcy. Idziemy na cmentarz, stykamy się z jakąś osobą, czujemy smutek, tęsknotę, żegnamy niektóre momenty życia z nią związane. Uczymy się żyć bez niego. Kiedy rozstajemy się z osobą, nasza dusza przechodzi te same procesy. Nie okaże się, że zerwaliśmy i nie powinno być żadnych wspomnień ani myśli o tej osobie. To coś złego! Wiem, że wiele z Was ma jeden bardzo ciekawy mechanizm obronny... Jedna z moich klientek opisuje mężczyznę, z którym jest w związku: „Jest taki dobry, taki szczery. To jest mężczyzna moich marzeń ! Jest dla mnie tym jedynym, teraz go potrzebuję, przejdę z nim lekcje.” A dwa tygodnie później: „On jest najgorszy! On jest narcyzem, jest nie do zniesienia!”. Kiedy zdecydujemy się zerwać w naszych sercach , staramy się przekonać siebie i innych, że dana osoba jest nie do zniesienia. Zaczynamy przypominać sobie wszystko złe, straszne i z całych sił wmawiamy sobie, że to najgorszy łajdak. Jakby to miało nam pomóc w zerwaniu z nim. I częściowo to zadziała, ale aby prawidłowo zerwać i naprawdę nie przeszkadzać ani tej osobie, ani sobie, nie musisz bać się swoich łapówek. To nie zadziała w ten sposób: zdecydowałeś się zerwać -."