Mój mąż a obraz mężczyzny Kiedyś w młodości dużo czytałam, a literatura klasyczna stopniowo, wytrwale i niezauważalnie dla mnie stworzyła i utrwaliła w mojej wyobraźni Obraz mężczyzny Kiedy wyszłam za mąż i ogólnie wszystko było - nie jest źle, z jakiegoś powodu często zaczynałam nie lubić wielu rzeczy u mojego męża: sposobu, w jaki je (patrzy na telewizję), sposobu, w jaki podejmuje decyzje (bez angażowania mnie w to). konto), prezenty, które mi daje (co lubię jego, nie mnie), to, że nie rozwija się wystarczająco (telewizja i hokej), sposób, w jaki traktuje dziecko (daj mi pilota, przynieś mi kapcie) ... Wyczerpany własnym niezadowoleniem i poczuciem nieszczęścia, nawet ja w końcu zmęczyłem się poczuciem braku radości i narzekania. Któregoś dnia, kiedy mój mąż siedział w kuchni i jadł obiad, a ja patrzyłam na niego z opuszczonym policzkiem, nagle go ZOBACZYŁAM. Widziałem go takim, jakim jest, ze wszystkimi jego nawykami, reakcjami, dziwactwami i słabymi punktami. Zobaczyłam i uświadomiłam sobie, że nigdy tak na niego nie patrzyłam, że zawsze widziałam go przez pryzmat Wizerunku Mężczyzny, który obsesyjnie stał przede mną i moim mężem i kategorycznie nie pozwalał mi zobaczyć: co to za osoba mieszka obok mnie. To było odkrycie, gwizdnęłam ze zdziwienia tym odkryciem. Przyglądałam się uważnie mojemu mężowi przez kilka dni :), jakbym go widziała po raz pierwszy, poznawałam go na nowo. , i ze zdumieniem zaczęłam dostrzegać w nim osobę :) To było niesamowite uczucie: obserwować i postrzegać bez osądzania. Teraz zaczynałem rozumieć, co może oznaczać bezwarunkowa akceptacja. Kilka dni później zebrałam się w sobie i... rozbiłam Obraz Człowieka, obraz uniwersalnego księcia na białym koniu: nierealny, syntetyczny, nieożywiony, literacki, idealny. I w otwarte serce go wpuszczam , mój mąż: nie idealny, nie książkowy, nigdy nie książę, ale wyjątkowy, żywy, niepowtarzalny, wraz z całym zespołem swoich uwarunkowań. To był dla mnie duży krok naprzód, jeśli tak można powiedzieć – rozwój duchowy i… wielka ulga. Teraz nie muszę walczyć, przerabiać go, nie muszę szukać w nim cech kogoś innego, sfrustrować się porównaniami, które nie są na jego korzyść. Teraz mogę się zrelaksować i być sobą, takim, jakim jestem. Jak w dowcipie: Najpierw zrobiliśmy pozę kobry, potem pozę psów, potem pozę żurawia... a potem coś puściło trenera i zaczęliśmy grać w piłkę nożną))) Z sesji z O... Psycholog - badacz w sprawach samowiedzy www.irinafeodoro.ru