Osoby niezadowolone ze swojej relacji z partnerem często zwracają się do mnie o pomoc. Niezależnie od tego, czy jest to związek między małżonkami, czy między mężczyzną i kobietą poza małżeństwem. Jednocześnie wnioskodawca często zadaje pytanie: „Co mam zrobić – sam poprosić o pomoc czy się zjednoczyć?” Sugeruję, abyś w pierwszej kolejności przyszedł sam, ale jednocześnie daję prawo wyboru samemu potencjalnemu klientowi. Ostatnio coraz bardziej skłaniam się ku indywidualnemu podejściu, przynajmniej na początkowym etapie i już tłumaczę dlaczego. Moim zdaniem takie podejście jest uzasadnione i skuteczniejsze. W żadnym wypadku nie żenię pracy i wyników tych specjalistów, którzy wolą pracować wyłącznie z parami. W tym artykule podzielę się moim zrozumieniem. A ponieważ taki pogląd jest moim przekonaniem, opartym na osobistych doświadczeniach, to wybór taktyki staje się oczywisty. Zakładam, że liczba moich przeciwników nie będzie mała. I to jest całkiem normalne. Dobrze, gdy wśród specjalistów są różne podejścia i różne poglądy. Dzięki temu nasza praca jest wieloaspektowa i żywa, a nie jednolita i zamrożona. Dlaczego więc jest dla mnie korzystniej (podkreślam – dla mnie) współpracę z jednym z partnerów? Zdarza się, że stopień intymności i zaufania w parze jest duży i taki pozostaje pomimo zmieniającego się kontekstu (np. narodzin dziecka). Tyle, że ta para nie potrafi jeszcze przystosować się do zmienionych okoliczności. Jednocześnie zarówno mąż, jak i żona są gotowi na zmiany, ustępstwa, szczerość i inwestowanie w związek. Wyobraźmy sobie, że rodzina ta jest ponadto otwarta na interakcję ze specjalistą, np. psychologiem, czyli gotowa na otrzymanie pomocy z zewnątrz. Jest tu ogromna motywacja, wspólne aspiracje i bardzo dogodne warunki do pracy z parą. Jednak rzeczywistość często jest zupełnie inna. Z nielicznymi wyjątkami, przynajmniej w moim przypadku, jedno z małżonków wchodzi w trudny związek. Z jednej strony jest zazwyczaj spięty, zdezorientowany i bardzo zmęczony obecną sytuacją. To właśnie w takim stanie ludzie najczęściej proszą o pomoc, bo człowiek, zwłaszcza nasi ludzie, jest tak skonstruowany, że prosi o pomoc, gdy kończą się już prawie wszystkie jego siły, a przed nami ślepy zaułek. Tak więc relacje z partnerem już dawno przestały być satysfakcjonujące. Narosło wiele skarg i skarg zarówno przeciwko Tobie, jak i, w większym stopniu, przeciwko Twojemu odpowiednikowi. A co z drugim? Tak, mniej więcej to samo. Jedyną różnicą jest to, że czasami nawet nie wie, dlaczego ci nie sprawił przyjemności i dlaczego spowodował tak silną irytację. To wywołuje w nim złość, dręczenie domysłami, poczucie winy i bezsilności. Jeśli w jednym jest dużo napięcia, w drugim po prostu nie można się rozluźnić i zrównoważyć. Jednocześnie, czy warto wspominać o intymności i zaufaniu i czy w ogóle istniały? Jednym słowem, tego rodzaju napięcie u każdego sprawia, że ​​dystans między małżonkami na poziomie emocjonalnym jest ogromny i trudny do pokonania. Zwykle tylko jedna osoba jest chętna do współpracy z psychologiem i najczęściej jest to kobieta. A drugi nie widzi sensu takiej pomocy, uważa za konieczne zostawić wszystko tak, jak jest, lub poradzić sobie sam. Nawet jeśli pierwszy będzie próbował namówić drugiego lub w jakiś sposób wywrzeć na nim presję, aby się zebrał, efekt pracy będzie minimalny i w dużej mierze formalny. Ten drugi trudny krok podejmuje nie dla siebie, ale dla dobra swojej partnerki lub po to, by na jakiś czas choć trochę obniżyć poziom napięcia w parze. A w obecności drugiej osoby, psychologa, poziom sprzeczności automatycznie wzrośnie i każdy będzie zmuszony z jeszcze większym zapałem bronić swojego stanowiska. Uważam, że dużo efektywniej jest współpracować z jednym z partnerów, czyli tym, który aplikował. Należy pomóc mu zrozumieć przyczyny leżące u podstaw jego wewnętrznego napięcia, które, nawiasem mówiąc, może być spowodowane nie tyle zachowaniem współmałżonka, ile negatywnym ładunkiem wewnętrznym. Na przykład konsekwencje.