Przyprowadzono go do mnie po raz pierwszy w wieku jedenastu lat. Chłopiec jest rozważny i refleksyjny ponad swój wiek. W tym czasie TO działo się z nim już od dwóch lat. W środku naszej rozmowy nagle stracił przytomność i zasnął z otwartymi oczami. Godzinę później przyszła po niego matka, wzięła go za rękę i zaprowadziła zaspanego do samochodu. Wtedy nie widziałem żadnych specjalnych szans na udaną pracę. Pojawiły się: matka i chłopiec, a możliwości - dokładnie dwanaście lat później. Chłopiec wyglądał na dorosłego mężczyznę, był poważny, opanowany i gotowy do zaciętej walki z chorobą. „Kiedy zwykle zapadasz w sen zimowy?” „Po trzeciej po południu…” „Przyjdziesz do mnie rano przez pierwszy tydzień” – powiedziałem i zacząłem opracowywać program indywidualnego treningu. Pacjent najwyraźniej przybył o wyznaczonej godzinie, rozpocząłem proces, a on i mój asystent ćwiczyli wushu w parach przez jakiś czas. godzina i pół. Kontakt, ruchy, pchnięcia, ciosy, chwytanie, puszczanie. W następnym tygodniu zaproponowałem mu coś, na co nie odważył się zrobić przede mną żaden specjalista: ani psycholog, ani psychoterapeuta, ani psychiatra, ani neurolog w wielomilionowym mieście. . Przyjdź na godzinę przed zwykłym czasem ataku. Przyjechał i przeprowadził także terapię wushu według ustalonego programu. Na drugiej lekcji dostał ataku. Zaczął zasypiać podczas ćwiczeń. Ale! Rozpoczął się proces treningu Wushu. I nie zasnął od razu. Poruszał się przez około 15 minut, po czym usiadł na matach z otwartymi oczami. Po pewnym czasie się obudził i jeszcze trochę popracowaliśmy, po czym zakończyłem sesję. W następnym tygodniu wszystko potoczyło się według ustalonego scenariusza: przyszedł, zaczął trenować i stopniowo się wyłączał. Zaczął się wydłużać jedynie okres półsnu. A ten śpiący - osłabnąć. Po pewnym czasie przypomniał sobie swój pierwszy atak: czwarta klasa, stał przy tablicy i mdlał. Obudziłem się po niepokojącym głosie nauczyciela: „Wpisz swoje imię na tablicy!” Napisz swoje imię na tablicy! Potem chłopaki powiedzieli, że stał przy tablicy przez całą lekcję, a nauczyciel, który wpadł w odrętwienie, powtarzał obsesyjnie w różnych intonacjach: „Wpisz swoje imię na tablicy!” Po kilku kolejnych sesji zidentyfikowałem w nim czynniki, które przyczyniły się do wystąpienia ataku. Potem zaczęliśmy sztucznie wywoływać atak. Sesje odbywały się rano lub wieczorem i za każdym razem możliwe było wywołanie snu narkoleptycznego. Tylko Tola (tak go nazwijmy) nauczył się już „żyć w tym stanie” i dobrze się w nim zachowywać. Podczas naszych zajęć jego trening wushu nie ustał. Na początku po prostu przeprowadził się z moją asystentką. Potem nauczyłem go mówić w tym stanie. Zachowaj ustną liczbę. Nawet wyrażać emocje. Przestał się bać, że wpadnie w taki stan w pracy. Udało mu się nawet nawiązać w tym stanie kontakt z moskiewskim inspektorem. Pokazał mu raporty. Opowiadał o specyfice pracy. Ale nie opowiem Wam o wszystkich cechach naszej pracy psychokorekcyjnej i naszym zwycięstwie. Zostawię to na seminarium szkoleniowe z zainteresowanymi specjalistami. Powiem tylko, że w tej bardzo skutecznej pracy wykorzystano terapię wushu zorientowaną na ciało, podejście poznawczo-behawioralne, a także elementy improwizacji teatralnej. Koledzy, jeśli mieliście pacjentów z podobnymi objawami, napiszcie, podyskutujemy. Można pisać w wiadomości prywatnej. Ci, którzy mają coś przeciwko - proszę, może w naszym sporze narodzi się prawda! Cóż, jeśli podobał Ci się artykuł, nie wstydź się, podziękuj nam „polubieniami”»!