Od autora: Artykuł ukazał się na portalu Perfekcjonizm, kunktatorstwo i inne obce słowa, które nie pozwalają nam dokończyć rzeczy (część 1 ).Pracowaliśmy w tej samej firmie, Thomas da Erema. Ale z jakiegoś powodu nikt z pracowników nie pamiętał ich imion, a wszyscy nazywali ich Nedodel i Peredel... Powierzyli Peredelowi zadanie ułożenia planu pracy na miesiąc, on usiadł, żeby go sporządzić i krzątał się cały dzień . A na końcu została tylko góra nabazgranego i zadrukowanego papieru, a planu nie było. Peredel miesiąc temu postanowił zadbać o swoją sylwetkę i teraz dzień po dniu spędza cały wolny czas na siłowni i staje się jak doświadczony kulturysta, a dziewczyna, którą kochał, gdzieś zniknęła, nie czekała na „zaktualizowaną wersję” Apollo. Muszę przykręcić półkę do ściany (cholera, nie ma gdzie postawić stosu książek), Peredel zaczął dokręcać śrubę, a potem jeszcze trochę, wygląda na to, że nie dokręcił jej wystarczająco i.. . pęknięcie łącznika. Jeśli znasz takie sytuacje, porozmawiajmy. A dla tych, którzy nie są zaznajomieni z tym, możesz poczekać około 5 dni i kontynuować lekturę innego artykułu. Wielu z nas zna (a może sami jesteśmy) osoby, które nieustannie dążą do osiągnięcia perfekcji. Powierzając takim osobom jakiekolwiek zadanie, można śmiało powiedzieć, że kiedy po terminie przyjdziesz po swoje zamówienie, to ono nadal nie będzie gotowe. Dlaczego? Bo nawet jeśli na siłę wyrwiesz mu zamówienie z rąk, Peredel, czyli perfekcjonista (jak takich ludzi nazywa się w psychologii) będzie próbował doszlifować i znaleźć coraz to nowe „CHIPY”, które jego zdaniem mogą dalej poprawić jego wydajność. Czym zatem jest „perfekcjonizm”? Słowo to pochodzi od angielskiego „idealny” – doskonałość, tj. perfekcjonizm to pragnienie doskonałości. Z jednej strony tacy ludzie są bardzo kochani przez swoich szefów. Przecież niezależnie od tego, czego się podejmie, będzie starał się to doprowadzić do perfekcji, w raporcie zrobi wszystko tak starannie i dokładnie, aby nie było żadnych pytań, a dom takiej osoby jest przykładem sterylności operacyjnej - a nie drobinka kurzu nawet w najdalszych zakątkach, idealne obiady i kolacje, idealny wygląd – to wszystko budzi podziw i szacunek. Ale czas mija, a za tą dokładnością i dokładnością nie widać człowieka, jego duszy i uczuć. Naprawdę chcę spędzić trochę czasu z żoną, oglądając telewizję, oglądając film, który kiedyś kochaliśmy oboje. Ale nie, ona biega po domu ze szmatą i grzechocze naczyniami w kuchni, jak cichy wyrzut na twoje lenistwo. Albo naprawdę chcesz wrócić do domu i odpocząć po ciężkim dniu w pracy, a tutaj Twój szef siedzi w milczeniu i w skupieniu przegląda raport, a Twoje odejście będzie równoznaczne ze zdradą firmy. Przecież szef siedzi i pracuje, a to znaczy, że Ty też masz obowiązek. Piszę to o odczuciach osób bliskich perfekcjonistom. A jakiego stresu doświadczają sami „dążący do ideału”! W końcu ideał to kij, którym bijemy siebie i otaczających nas ludzi. Z psychologicznego punktu widzenia podstawą perfekcjonizmu jest chęć pochwał i strach przed tym, że nie będziemy „wystarczająco dobrzy”, ale strach. bycia złym. A to jest niska samoocena i zwątpienie, brak akceptacji siebie takim, jakim się jest. Jeśli perfekcjonista wykonuje jakąś pracę i nie wie, czy ją zaakceptują, czy też go skarcą, to odczuwa strach przed odmową, obawę, że zostanie skarcony. A odmowa i znęcanie się mogą spowodować, że niepewna osoba będzie silnym ciosem w jej i tak już niską samoocenę. Dlatego nie znając kryteriów, według których jego praca będzie oceniana, może popaść w niekończące się doskonalenie. I zawsze będzie mu się wydawało, że to nie wystarczy. I za każdym razem, bez jasnego wyobrażenia o rezultacie, celu, perfekcjonista będzie podnosił poprzeczkę wobec siebie coraz wyżej. Jeśli jest pewien, że jego poziom jest na tyle wysoki, że KAŻDA jego praca zostanie zaakceptowana, może już istnieć pragnienie, aby wszyscy wokół niego, którzy rozumieją trudność i geniusz pracy oraz samego pracownika, zakrzyknęli: „Wow!” i pochwalił.Wtedy zaczyna się perfekcjonizm w najczystszej postaci. Taka osoba boi się, że nie zostanie zauważona. Sama myśl, że być może jest szarą myszą, jest dla niego nie do zniesienia. Wewnątrz ma wysokie mniemanie o sobie i swoich umiejętnościach. I w większości przypadków jest to rzeczywiście prawda. Ale chce stale otrzymywać pochwały, szacunek, uznanie. W rezultacie miłość do uwagi, podziwu i uwielbienia innych opiera się właśnie na niskiej samoocenie i wewnętrznej niepewności. I to pragnienie rozciąga się nawet na osoby, które nie są osobiście interesujące dla tej osoby. „Chcę zadowolić WSZYSTKICH!” - hasło niepewności. Na zewnątrz taka osoba jest sama w sobie pewnością siebie. Ale to jest tylko to, co w psychologii nazywa się „nadmierną kompensacją”, gdy próbują ukryć bolesne doświadczenia (w tym przypadku dotyczące własnej niepewności) przed sobą i innymi, dosłownie wystając, przesadnie demonstrując przeciwne cechy. Zatem „Co robić ?” - odwieczne pytanie rosyjskie Pierwsza recepta to zmiana koncepcji „muszę, chcę, mogę”. Kiedy nie chcemy czegoś zrobić, ale jesteśmy zmuszeni, nie idzie nam najlepiej powiedzmy sobie: „Muszę to zrobić”. A dług to pojęcie przeciwne pragnieniu, czyli jeśli ktoś mówi, że powinien, to znaczy, że nie chce. Zastępujemy dług pragnieniem – otrzymujemy „Chcę to zrobić”. Czy czujesz różnicę? Kolejne pytanie, które sobie zadajesz, brzmi: „Dlaczego chcę to zrobić?” Tylko szczerze, bo odpowiadasz sobie. J. A jeśli odpowiedź brzmi „do uznania, pochwały” – wciskamy hamulec i na ścianie plakat: „Wszystko, co teraz robię, robię dokładnie tak, jak w tej chwili mogę. Przepis drugi – ekstremalny. Za każdym razem oddawaj swoją pracę, która będzie później oglądana przez Twoich przełożonych, do oceny jak największej liczby osób. Zwłaszcza tym, którzy (jesteś tego absolutnie pewien) będą krytykować Twoją pracę i ją dewaluować. Ważne jest, aby przestrzegać zasady bezpieczeństwa - uważnie słuchaj, co dokładnie krytykują Twoi „ocenarze”; możliwe, że wskażą dokładnie słabe punkty Twojej pracy (PS: Teraz często organizuję dla siebie takie eksperymenty częściej zagłębiać się w rzeczywistość, w fakt, że moje poglądy na różne rzeczy mogą nie odpowiadać pomysłom innych) Trzeci przepis to spokój, tylko spokój, zrelaksuj się, wysypiaj się. Kiedy pojawia się uczucie ścigania się – o ideał i o siebie – musisz gwałtownie się zatrzymać, policzyć do 10 (możesz zrobić do 20...50...do 100) i głęboko odetchnąć (ale to tylko w czystym powietrzu). Największą skrajnością jest zaaranżowanie dnia lub godziny lenistwa, pełnego bezczynnych myśli (je w dużym koszu). W końcu zaprzęgnięty koń na pewno nie doprowadzi wszystkiego do mety. Przepis czwarty – uczciwość i otwartość. Musisz przyznać się przed sobą i innymi do swoich obaw. Lepiej zrobić to na głos (najlepiej wobec ważnej dla Ciebie osoby) lub w myślach. Ale na głos i do drugiego – jest to bardziej skuteczne. Działa tu jedno ciekawe prawo naszej psychiki: to, co zostało nazwane (otrzymało swoją nazwę), staje się materialne i można z tym materiałem pracować, zmieniać go. Piąty przepis to muchy osobno , kotlety osobno, kto Ci powiedział, że przy szyciu bluzki ten szew po lewej stronie powinien być idealnie równy?! Nawet jeśli nie będzie to widoczne dla innych. I nawet mężczyzna, który cię rozebrał w przypływie pasji, spojrzy na wszystkie szwy na twojej bluzce. Kto powiedział, że główna idea twojej historii nie jest tak znacząca w porównaniu z jej torturami (oczywiście umiejętność czytania i pisania). jest ważne – to szacunek do czytelnika, ale wtedy należy od razu postawić znaki interpunkcyjne, po co po pisaniu ustnej relacji tracić godziny na wstawianie przecinków, których nikt nie potrzebuje)? należy rozróżnić znaczenie niektórych słów i czynów. I skup się na naprawdę ważnych elementach, zamiast tracić czas na dopracowywanie nieistotnych szczegółów. Ostatnim przepisem jest pamiętanie o dobrych rzeczach. Główną cechą perfekcjonistów jest skupianie się na negatywach. Pamiętaj – szklanka jest do połowy pusta lub do połowy pełna. Co więc zrobić? - ty pytasz. Zmieniamy bieguny - za każdym razem, gdy przychodzi nam do głowy błaha myśl „ale tu mogło być lepiej…”, pamiętamy….