Pary naprawdę powstają w niebie. Wszyscy bez wyjątku. Tylko z jakiegoś powodu wierzymy, że od razu do niezmierzonego szczęścia. Musisz nauczyć się widzieć szczęście na tym świecie, a nie zawsze jest to możliwe od razu. Tak, amorki na początku przyprawiają wszystko o tzw. „manię” – kiedy czujecie do siebie niekontrolowane przyciąganie, macie ochotę przeleżeć cały dzień razem w łóżku, a reszta świata w końcu poczeka. Miłość wcale nie jest taka prosta. Podstawową rozkoszą jest po prostu łączenie ludzi w parę. Ale to, czego niebiańscy kuratorzy chcą ich nauczyć w wyniku tego związku, jest poważnym pytaniem. Idealnie byłoby oczywiście, gdybyśmy wszyscy otrzymali bratnią duszę, aby nauczyć się prawdziwej miłości – nie tylko dobrego seksu i dopasowania zainteresowań i hobby, ale miłości, która zamienia małżonków w jedną całość, kiedy możecie dokończyć swoje zdania. I wtedy właśnie, zgodnie ze wszystkimi prawami synergetyki, 1+1 równa się nie dwa, ale cztery, a często nawet dziesięć. Małżeństwo to nie tylko ucieczka od samotności, ale jeden z etapów rozwoju istoty człowieka na tym świecie – do stanu nie tylko „jednego, nie wojownika na polu”, ale małego systemu – rodziny , aby osiągnąć taki efekt, oboje małżonkowie w małżeństwie często muszą dosłownie uczyć się w szkole, przenosząc się do nowych klas miłości. Powiedz mi, czy miłość pierwszoklasistów jest czymś zupełnie innym niż miłość dwóch absolwentów szkoły życia? Każdy już od pierwszego etapu zaczyna opanowywać relacje miłosne, a to, co szkoła życia daje do nauki, jest często postrzegane jako miłość życia w jej ostatecznej formie. Ale często niektóre pary w niebie są wybierane jako test, który ma na celu was zmienić i przygotować. Coś w rodzaju egzaminu, który można zdać i przejść na wyższy poziom – w nową klasę relacji z tym lub innym partnerem, albo można nie zdać egzaminu, albo w ogóle nie pojawić się na egzaminie, wciąż na nowo zostając drugi, trzeci, piąty rok... W tym drugim przypadku mamy do czynienia z połączeniem dwóch nieszczęść. Na przykład dwie osoby szczęśliwie rozpoczęły związek tylko dlatego, że... tak jak ja uważa, że ​​otaczający go świat jest okrutny, inni też go nie rozumieją i oboje jesteśmy strasznie samokrytyczni. W ogóle warto zwrócić uwagę na ciekawe kryteria wyboru partnera: ty jesteś kulawy, a ja jestem kulawy, więc stwórzmy rodzinę i kochajmy się aż do grobu. Jak mówi słynne powiedzenie: „Obaj są głupcami”. Oczywiście, jeśli nie staną się dla siebie lustrem, dzięki któremu będą mogli dostrzec swoje niedociągnięcia i doskonalić się. Umów się na przykład do psychoterapeuty, aby odkryć piękny, niezwykle hojny świat i spojrzeć na otaczających Cię ludzi w nowy sposób: nie jako drani, szumowiny i w najlepszym przypadku konkurentów, ale jako asystenci w Twojej własnej życiowej zabawie. I oczywiście, abyśmy sami mogli żyć lepiej i szczęśliwiej na tym świecie. Jednak nie każda para może dorosnąć. Wymaga to chęci obojga partnerów. Jeśli bliska Ci osoba nadal zdradza lub pije i nie chce się zmienić, zdrowsze będzie dla Ciebie rozstanie, aby później nie przeklinać siebie za daremne życie. Musisz tylko wyciągnąć wnioski z tej sytuacji, aby w przyszłości nie powtórzyła się ona w twoim życiu, jak znienawidzony test, który powtarzający się uczeń powtarza. Ta lekcja życia nie jest przekleństwem ani karą, ale kolejnym krokiem na drodze do odnalezienia własnego szczęścia. Być może ten alkoholik lub patologiczny Don Juan został dany, abyś nauczył się cenić siebie i nie żyć z nim zgodnie z zasadą „Wszystko zniosę dla dobra małżeństwa, wszystko dla dobra dziecka”. W końcu, nawet jeśli sam siebie nie cenisz i nie kochasz, w jaki sposób osoba dana przez Boga naprawdę zrozumie, że możesz być ceniony i kochany? Jak cię wtedy pozna i pokocha? Dlatego życie wysyła problemy jako lekcje samodoskonalenia.