Od autora: Po moim artykule o odpowiedzialności otrzymałem od osób na portalu sugestie, aby napisać artykuł o odpowiedzialności-poczuciu winy i zwrócić uwagę na to, co powinni zrobić ludzie, którzy zamiast odpowiedzialności, „popaść w poczucie winy”? Najpierw zrozumiemy pojęcia. Czym jest poczucie winy? Poczucie winy to odczuwane przez osobę niezadowolenie z siebie lub swoich działań. Ogólnie rzecz biorąc, niezbędna emocja, która pozwala jednostce regulować swoje zachowanie, rodzaj barometru wskazującego błędy to odpowiedzialność? Odpowiedzialność to umiejętność dokonywania wyborów i bycia odpowiedzialnym za swoje wybory Zatem WINA to doświadczenie, emocja, poczucie błędu, a ODPOWIEDZIALNOŚĆ to działanie, naprawienie błędu lub po prostu działanie na skutek. Człowiek potrzebuje zarówno poczucia winy, jak i odpowiedzialności. Ale w jakiej formie to już inna kwestia. Człowiek może być odpowiedzialny tylko za siebie, swoje wybory, my jesteśmy odpowiedzialni za nasze nieletnie dzieci. Poczucie winy pomaga nam zobaczyć nasz obszar odpowiedzialności. Ale czy poczucie winy zawsze wskazuje nam właściwą drogę? A czy do poczucia winy zawsze potrzebna jest odpowiedzialność? Jeśli dziecko niechcący rozleje kompot, to czy trzeba mieć poczucie winy, czy wystarczy wziąć szmatę i wytrzeć podłogę? A jeśli dziecko siada do rysowania i bierze odpowiedzialność za dokończenie swojego rysując, jak wyraża się jego wina? Czy naprawdę trzeba być winnym, żeby wziąć za coś odpowiedzialność? Cóż, niestety, tak. W naszej pedagogice odpowiedzialność była aktywnie kultywowana poprzez poczucie winy. A teraz wielu rodziców przejęło doświadczenie ze swojej rodziny i sztucznie kultywuje u dziecka poczucie winy. Dziecko jest zdezorientowane i nie może zrozumieć: albo powinno się wstydzić, albo poprawić swoje błędy. Ale stopniowo dowiaduje się, że jest bezwartościowy, ręce mu wyrastają znikąd, głowa jest głownią, będzie pracował jako woźny i w ogóle przy takim zachowaniu oddają go do sierocińca, żeby mógł wie, jak się zachować. Dziecko zaczyna zalewać kompleks uczuć: poczucie winy, że taki jest, złość na rodziców (często początkowo tłumiona) i obawa, że ​​go opuszczą, że nie będą go tak kochać, oraz pragnienie miłość do rodziców i niechęć do nich... Stopniowo rodzice zaczynają zauważać, że jeśli dziecko początkowo próbowało coś poprawić, to im dalej idzie, tym mniej inicjatywy wykazuje. Poczucie winy stało się nieadekwatne, jak na obrazę, ale neurotyczne, które nie pragnie naprawienia błędu, ale pragnie rozpamiętywać swoje doświadczenia i czuć się jak manekin, osoba bezwartościowa. BARDZO WIELE OSÓB Wychowanych w poczuciu winy, boi się wziąć na siebie odpowiedzialność. ALE NIE CAŁA ODPOWIEDZIALNOŚĆ. PARADOKS SYTUACJI JEST TYM, ŻE CI LUDZIE CZĘSTO BOJĄ SIĘ WZIĄĆ ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA SWOJE ŻYCIE, ALE MOGĄ BYĆ ODPOWIEDZIALNI ZA KAŻDEGO INNEGO. Są odpowiedzialni za wszystko w pracy, za bliskich, za dzieci, za przyjaciół, znajomych... Ale nie za twoje życie. Ich życie wydaje się być zdane na łaskę innych ludzi (często tych, za których są odpowiedzialni). Tacy ludzie przyznają, że ciągłe poczucie winy „zalewa” ich tak bardzo, że nie mają już siły brać odpowiedzialności, bo chcą). ukryć się pod jakimś wielkim poczuciem winy i nie pokazywać się!!! Co robić w takich sytuacjach Jak zawsze w swoim repertuarze daję małą instrukcję postępowania: Śledź poczucie winy i samooskarżanie. które powstało w Tobie. Zadaj sobie pytanie: czy naprawdę jesteś winien? Jaka jest twoja wina? Jeśli pojawia się poczucie winy lub częściowe poczucie winy, zastanów się, jak je naprawić. Jeśli rozumiesz, że to nie jest twoja wina, ale wyśledziłeś w sobie to uczucie, musisz sformułować: o co czujesz się winny, dlaczego? Zwykle wygląda to tak: „Czuję się winny, że ta osoba ma trudności w pracy, ponieważ zawsze czuję się winny, gdy ktoś inny w moim otoczeniu ma trudności. Zaczynam mieć wrażenie, że jest to dla mnie łatwe. Dewaluuję swoją pracę. I zapominam, jakie to może być dla mnie trudne. I co teraz robię szybko, ile wysiłku i doświadczenia w to włożono.” To znaczy, często podczas odczuwania.