Od autora: Czy psycholog może poczuć jesienną chandrę, doświadczyć żółtej „depresji”? Istnieje przekonanie, że aby pracować z ludźmi, trzeba być super osobą, która ma wszelkie atuty we wszystkich obszarach życia. Czy w związku z tym mamy prawo do rozpaczy? „Kiedy dresy i kostium kąpielowy już drugi tydzień zbierały kurz na półce, a raczej gdzieś leżały, zaczęła się trochę niepokoić, bo nie miała już sił... I poszli, przybyli znikąd. Poczuła smutek i tęsknotę. A słuchając radia, dowiedziała się, że zagraniczni naukowcy odkryli, że brak snu i jesienna pogoda negatywnie wpływają na człowieka, budząc w nim uczucie melancholii i chęć leżenia pod kocem. I wtedy uświadomiła sobie, co się z nią dzieje. Ale zrozumienie i świadomość jeszcze bardziej to utrudniły, bo wciąż nie mogła wstać z kanapy, a nie chciała, bo nie ma lepszego lekarstwa na jesienną chandrę niż przyznanie się do swojej obecności. Ostatnio coraz częściej często od kolegów i krewnych, znajomych słyszę zdanie, że jesienna chandra, jesienna depresja wzięła górę, budząc smutek i melancholię. Co się z nami dzieje? To tak, jakby życie gdzieś odeszło, energia, pasja i impulsywność odeszły. Może już czas poszukać tego wszystkiego? Ale gdzie to znaleźć? I co znaleźć? Najsmutniejsze w tym wszystkim jest to, że w tym momencie życia przestajemy oczekiwać czegoś dobrego, ale tak, jakbyśmy po prostu próbowali przetrwać to, co jest dla nas złe. Zgadzam się z cyklicznością – że po radości może przyjść smutek, a po łzach śmiech, lato ustępuje jesieni, a słońce deszczowi. Czy psycholog może poczuć jesienną chandrę, doświadczyć żółtej „depresji”? Istnieje przekonanie, że aby pracować z ludźmi, trzeba być super osobą, która ma wszelkie atuty we wszystkich obszarach życia. Czy zatem mamy prawo się złościć? Zadaj sobie to pytanie, odpowiedz po cichu. A ja odpowiem głośno, że ma prawo. Bądź ze sobą szczery, bądź normalnym człowiekiem jak wszyscy! Pracując z klientami czuję, że mam szansę pokazać im, że ja, podobnie jak każdy człowiek, w pewnym momencie życia mam ochotę owinąć się w koc, ale z różnych powodów tego nie robię. Pokazuję im, jak należy wybierać to, co dla nas ważne i odrzucać to, co nieistotne, niezależnie od stanu emocjonalnego, który nadal szanuję. Chciałabym Wam zaproponować ćwiczenie o intrygującej nazwie – „Bez maska”, której celem jest ujawnienie się ludziom, grupie, a w naszym przypadku samemu sobie – rozpoznanie swoich mocnych i słabych stron. Do materiałów potrzebne będą karty z frazami. Podaję Wam instrukcję dotyczącą formatu grupowego, ponieważ lubię go stosować podczas pracy z grupą, aby każdy mógł poznać siebie i siebie. Instrukcja: „Każdy uczestnik otrzymuje kartę z napisaną frazą, która nie ma zakończenia. Bez żadnego wstępnego przygotowania musi kontynuować i dokończyć zdanie. Oświadczenie musi być szczere. Jeśli reszta grupy poczuje się fałszywie, uczestnik będzie musiał dobrać kolejną kartę.” Przybliżona zawartość kart: 1. „Szczególnie lubię, gdy ludzie wokół mnie…”; 2. „Czasami naprawdę chcę...”; 3. „Czasami ludzie mnie nie rozumieją, bo…”; 4. „Wierzę, że…”; 5. „Wstydzę się, gdy…”; 6. „Szczególnie irytuje mnie to, że…”; 7. „Wierzę, że…”; 8. „Możesz mi zaufać, bo…”; 9. „Nienawidzę…”; 10. „Dla mnie wszystko jest możliwe, bo ja…”; 11. „Jestem dobrym przyjacielem, ponieważ…”; 12. „Najbardziej kocham…”; 13. „Najbardziej boję się, że…”; 14. „Nie wiem jak…”; 15. „Przyzwyczaiłem się, że...”; 16. „Najbardziej denerwuje mnie to, że…”; 17. „Często zastanawiam się…”; 18. „Często zadawane jest mi pytanie…”; 19. „Jestem najbardziej…”; 20. „Szczególnie nie lubię, gdy…”; 21. „Znam ostre uczucie samotności. Pamiętam..."; 22. „Naprawdę chcę o tym zapomnieć…”; 23. „Kiedyś tak było.