Każdy człowiek składa się z zalet i wad, swoich mocnych i słabych stron. Każdy z nas zawiera w sobie tzw. subosobowości, Wewnętrzną Kobietę i Wewnętrznego Mężczyznę. Wewnętrzny rodzic i wewnętrzne dziecko. Są to utworzone programy behawioralne, w języku neurofizjologii - utworzone połączenia neuronowe. Coś o nich słyszeliśmy, ale niestety nie jesteśmy z nimi zbyt dobrze zaznajomieni. Najczęściej ich nie znamy i nie przyjaźnimy się z nimi. Zapisując je automatycznie w części zwanej Cieniem. Tam, w Cieniu, ukrywamy nasze „smoki” przed sobą i otaczającymi nas ludźmi. I nie tylko je ukrywamy, ale także z nimi walczymy. Bezskutecznie, naprawdę... Wiadomo, że Persona (subosobowość według Junga) zawiera te cechy, które chętnie prezentujemy światu. Oto nasza wizytówka: „To jest Olga, jest mistrzynią sportu w taekwondo”, „To jest Iwan, stworzył od podstaw własną firmę”, „To jest Irina, mama trójki pięknych dzieciaków!” Gdybyśmy mogli otwarcie zaprezentować społeczeństwu i sobie nasze cechy cienia, wyglądałoby to tak: „To jest Olga, mieszka sama, bo nie lubi być posłuszna”, „To jest Iwan, tak je w nocy objawia się uzależnienie”, „To jest Irina, jest niezwykle emocjonalna i dlatego często nie potrafi panować nad swoimi emocjami.” Brzmi nietypowo, prawda? Ale to jest droga, droga akceptacji, akceptowana we wspólnotach Anonimowych Alkoholików i inni uzależnieni: „Jestem Masonem, jestem alkoholikiem”. W społeczeństwie z reguły nie mówi się o naszych „złych” nawykach i cechach. Zwyczajem jest milczenie na ich temat. Trzeba z nimi walczyć. Tak się uważa. Ale co, jeśli nie będziesz walczyć z cechami „cienia”, ale je zaakceptujesz? Nawiasem mówiąc, Jung w swojej praktyce psychoterapeutycznej postawił właśnie to zadanie – akceptację i integrację Osoby i Cienia. A wynik psychoterapii był doskonały! Zapewne słyszeliście powiedzenie „W czym walczymy, temu dajemy siłę”? Jeśli walczysz ze swoją „negatywną” cechą, złym nawykiem, wynik zwykle wynosi zero. Poza tym konsekwencją tej walki jest gwałtowny spadek witalności. Na przykład walka z nadwagą jest nieskończona i nieskuteczna. Z wielkim trudem „stracone” pięć kilogramów stara się odzyskać sześć. Brzmi znajomo? Spróbujmy dowiedzieć się, dlaczego tak się dzieje. W wyniku pewnych procesów psychicznych zaczyna przybierać na wadze. Jeśli zdasz sobie sprawę, dlaczego ciało czerpie korzyści z bycia większym, wszystko, co musisz zrobić, to dostrzec przyczynę i dać sobie miłość. Jest to tak zwana akceptacja. Wyobraź sobie, że nie akceptujesz czegoś w sobie. Organizm rekompensuje to przyrostem określonej ilości dodatkowych (ale w rzeczywistości nie dodatkowych) kilogramów! Jedyne, czego organizm potrzebuje, to akceptacja i miłość! Na temat nadwagi można powiedzieć wiele! Powiem krótko. Kiedy w człowieku znika deficyt i tworzy się równowaga, przestaje on kompensować go dodatkowymi kilogramami. Waga wraca do normy. Jako bonus wzrasta witalność. A teraz o tym, co się dzieje, gdy nie chcemy czegoś w sobie zobaczyć, uznać, zaakceptować. Wypowiadamy sobie wojnę. A na wojnie, jak wiemy, nie ma zwycięzców. Redukując wagę przy znacznych wysiłkach, możemy otrzymać nieżyt żołądka, choroby stawów i inne choroby w ramach „daru” od walki. Dlaczego? Wszystko chce być zauważone i zaakceptowane. Taka jest natura wszystkich żywych istot. Każda z naszych cech cienia, „mieszkająca” w Cieniu, stara się być widoczna. To jest minimum. I maksymalnie być akceptowanym i kochanym. Dlatego pomysł walki ze swoimi „negatywnymi” cechami jest początkowo porażką. Akceptacja doprowadzi do prawdziwego sukcesu. Na przykładzie nadwagi trzeba zaakceptować fakt, że w organizmie (psychice) nie wszystko jest w porządku. Jest tam jakiś niedobór. Którego musisz dowiedzieć się od specjalisty. Ja na przykład sama przytyłam kilka kilogramów w niecały miesiąc, kiedy zostałam bez mamy. Ktoś rozstał się z ukochaną osobą, a także przybrał na wadze. Po rozstaniu z ukochaną osobą powstaje w środku deficyt.