Od autora: Zaburzenia nerwowe, nerwice u dzieci. Co to jest? Jakie są przyczyny ich występowania? Czy wychowanie może sprawić, że dziecko będzie neurasteniczne? Na to pytanie można odpowiedzieć prostą metaforą: „Oczywiście nie ma rzeczy niemożliwych, jeśli się naprawdę postarasz”. Edukacja może wiele zdziałać. Albo brak edukacji. Któż nie zna cudownych słów A.S. Makarenko, że wychowywanie dziecka należy rozpoczynać od pierwszych dni życia. Jednak nie wszyscy przestrzegają tego głównego przykazania wybitnego radzieckiego nauczyciela. Być może słowo „edukacja” dla niektórych rodziców nie ma tego samego znaczenia, które jest naprawdę właściwe temu słowu. Według I.P. Pavlova, naukowca-fizjologa, edukacja to tworzenie i wzmacnianie pewnych warunkowych połączeń odruchowych u dziecka lub coś więcej. po prostu: kształtowanie nawyków, umiejętności, reakcji z różnych przejawów środowiska zewnętrznego, kształtowanie zachowań u małego człowieka nie oznacza sztywnego utrwalenia jakiegoś prawidłowego działania mechanicznego, jest to najprawdopodobniej wsparcie, zrozumienie i troska. Wszystko to jest bardzo ważne w czasie kryzysów związanych z wiekiem (2-4 lata, 7-8 lat, 12-14 lat) Błędy edukacyjne popełnione w okresie od 0 do 5 lat mogą niekorzystnie wpłynąć na zdrowie dziecka i wywołać reakcje nerwicowe. Uważa się, że najbardziej narażony okres na rozwój nerwowości u dzieci przypada po 2 latach. Nie bez powodu radziecki psychoneurolog T.P. Simpson nazwał ten okres „kolebką nerwic”. Jąkanie, tiki nerwowe, moczenie nocne, lęki nocne, nerwowy kaszel, anoreksja. Większość rozwoju takich chorób występuje w okresie przedszkolnym. Przyczyną może być wychowanie w nadmiernej surowości lub nadmierne pobłażanie wszelkim zachciankom, nadużywanie uczuć i kształtowanie charakteru następuje co minutę i to nie tylko w chwilach moralizowania czy dyskusji o tym, co jest dobre, a co złe, nawet w chwilach, gdy. nie ma Cię w pobliżu, następuje proces edukacji. Sposób, w jaki rodzice się ubierają, sposób, w jaki oglądają filmy, sposób, w jaki ze sobą rozmawiają, sposób, w jaki układają sobie sprawy – wszystko to ma pozytywny lub negatywny wpływ na rozwój charakteru dziecka. Podam przykład z praktyki. W rodzinie Ivana mama i tata bardzo często rozmawiali o relacjach między kolegami w pracy przy synu, Ivan często słyszał złe słowa kierowane pod adresem współpracownika matki A.V., rodzice często wypowiadali się w negatywnym tonie na temat działań A.V. , czasami ten temat był przyczyną kłótni między rodzicami. Pewnej soboty Iwan znalazł się na przyjęciu dla dorosłych, na którym zaocznie był obecny znany mu już kolega jego matki, A.V.. Chłopiec ciągle pytał, czy może wrócić do domu, kiedy go pytano: „Dlaczego chcesz wrócić do domu? ”, Iwan wyraził już ukształtowaną postawę wobec A.V., co rozgniewało jego rodziców i za co został bardzo surowo ukarany. Chłopak mógł powiedzieć na swoją obronę tylko jedno: „Sam tak powiedziałeś”. A skąd dzieciak wiedział, że możesz zasypywać niektórych komplementami i sprawiać im przyjemność, ale za plecami możesz nazywać go głupcem? W rezultacie u Iwana rozwinęła się nerwica, jego różowy światopogląd rozpadł się jak domek z kart, a co najważniejsze, ta haniebna lekcja pozostawiła ogromny ślad w jego duszy. W okresie przedszkolnym bardzo ważne jest, aby nie przeciążać dziecka emocjonalnie i intelektualnie. Oczywiście układ nerwowy nie jest jeszcze dostatecznie ukształtowany, różni się od układu nerwowego osoby dorosłej. Jednak bardzo często rodzice wymagają od dziecka zbyt wiele. Na przykład zaczynają przeciążać dziecko aktywnością intelektualną, uczą go liczyć i czytać, gdy ciało dziecka nie jest jeszcze na to funkcjonalnie gotowe. Nie należy oczekiwać od dziecka niemożliwego; w naturze leży to, że wszystko ma swój czas. Jeśli dziecko w wieku 6 lat nie czyta jeszcze, nie należy wyciągać negatywnych wniosków i zmuszać dziecko do siedzenia przez kilka godzin przed książkami. Wiadomo, że długotrwałe siedzenie w jednej pozycji hamuje rozwój fizyczny człowieka. Dziecko musi się poruszać, dzięki temu się rozwija. Nie powinnaś ograniczać ruchów aktywnego dziecka, nawet jeśli.