Etapy osobistej mocy Janet Hagberg (Model mocy osobistej. Janet O. Hagberg. (1984). Istnieje sześć etapów rozwoju osobistej mocy człowieka. Etap bezsilności. Osoba nie wie, co robić? Osoba nie w ogóle nie wiem, co robić. Jakie jest główne zadanie osoby bezsilnej? Na przykład nie wiem, jak upiec naleśniki, co mam zrobić, żeby nauczyć się piec naleśniki? poprawnie i kto mnie tego nauczy. Lub znajdź książkę/film, w którym jest to napisane/pokazane. Wyzwaniem dla bezsilnej osoby jest znalezienie tej mocy, znalezienie zasobu i połączenie się z nią. Uczucia na tym etapie są złożone , chcesz coś zrobić z frustracji. Musisz zaufać swojemu mentorowi. Musisz się otworzyć i zaufać jak Iwan Mały Garbaty Koń czy Iwan Carewicz Baba Jaga. A żeby to zrobić, musisz mieć odwagę się przyznać że w danej chwili czegoś nie masz, nie ma nic gorszego niż zabrać się do roboty, obiecać naleśniki i robić grudki.*** Drugi etap to siła związków (stowarzyszeń). trener biznesu, prowadziliśmy szkolenia w dowolnej organizacji, po dwa na raz. Jeśli ktoś był oszołomiony, drugi kontynuował. Przykłady: Don Kichot i Sancho Pansa, Trzej muszkieterowie, Iwan Błazen i Szary Wilk. Wyzwaniem, jakie stoi przed każdą jednostką na tym etapie, jest rozwój indywidualnych umiejętności, rozwinięcie własnej odpowiedzialności. Jeśli to zadanie nie zostanie spełnione, wówczas partnerstwo będzie wyglądać następująco: „Och, jestem najmniej kochanym króliczkiem, kochaj mnie szybciej. .” A partner odpowiada: „Nie, jestem najmniej kochanym króliczkiem! To Ty kochasz mnie szybciej…”***Na trzecim etapie – mocy osiągnięć – człowiek osiąga symbole osobistego sukcesu. Osoba uczy się być niezależnym i niezależnie odnosić sukcesy. Potrafi samodzielnie osiągać cele i rozwiązywać problemy. Dla mnie takim etapem stało się nauczanie na uniwersytecie.*** Na czwartym etapie – siła analizy – następuje ponowne przemyślenie tego, co zostało osiągnięte. 18 telewizorów w jednym mieszkaniu już nie cieszy, tak samo jak 30 samochodów w garażu. — Nuda, drogi d'Artagnanie! – Portos mówi swojemu przyjacielowi w książce „Dwadzieścia lat później”. Wyzwaniem na tym etapie dla człowieka jest nauczenie się myślenia nie w kategoriach indywidualnego sukcesu dla siebie, ale znacznie szerzej, w kategoriach korzyści dla szerszej społeczności. publiczność. Zamiast służyć sobie, czas pomyśleć o służeniu ludziom, zamiast pytać: „Jaką korzyść odniosę z tego? W jaki sposób będzie to dla mnie przydatne? na czwartym etapie człowiekowi przydarza się to, co nazywasz kryzysem. Myśli i zaczyna przemyśleć całe swoje życie: „Po co żyję? Mam coś, coś osiągnąłem. Mam stopnie, statusy, pieniądze, osiągnięcia i co dalej?” W głowie człowieka pojawia się mnóstwo pytań… I na jakiś czas traci on skuteczność w tym, co robi. Tak, to twardy profesjonalista, swoje zadania potrafi wykonywać z zamkniętymi oczami, na autopilocie, ale z drugiej strony już się tym nudzi. Poprzednie bale nie napawają optymizmem. Wszystkie dotychczasowe korporacyjne przynęty na zwiększenie motywacji przestają działać. Piętnasty medal na szyi nie napawa optymizmem. Nie ciepło. Nie klei się. Wyzwaniem dla człowieka jest osiągnięcie kolejnego etapu, rozwój, odnalezienie nowego wewnętrznego, odnalezienie własnej motywacji do ruchu, stanie się szerszym niż on sam*** Na etapie piątym – siła intencji – człowiek rozumie, że ma zgromadził tak wiele zasobów, którymi może się dzielić, może być mentorem dla innych. Zabawne jest to, że na tym etapie jest jeden bardzo bolesny punkt, jeśli nikt nie bierze, jeśli nie ma uczniów, jeśli nie ma komu dać, to jest to jak nóż w serce. Mój przyjaciel archeolog Władimir Iwanowicz Kułakow, który przez całe życie kopał dla starożytnych Prusów w obwodzie kaliningradzkim, płakał, że nie ma komu przekazać wszystkiego, co zgromadził.*** Szósty etap – siła mądrości – to osoba dla którego nawet mentoring nie jest już istotny, nie jest sprawą istotną. Po prostu żyje sam. On jest po prostu JESTEM. Jeśli mentor stara się zaopiekować uczniami i naprawdę chce dzielić się swoją wiedzą i doświadczeniem, to jest to osoba, która to osiągnęłaetap osobistej władzy, wpływa na sytuację po prostu poprzez jej stan. Mówi się o takich ludziach: „Jeśli jeden zostanie zbawiony, wokół niego zostaną zbawione tysiące”. On po prostu wibruje swoją emanacją, pracuje swoim polem i wokół niego nie dzieje się żadna rewolucja, wszyscy wokół niego się uspokajają. Poziom ten jest prawie boski. Paradoks polega na tym, że dla dużych korporacji każdy powyżej trzeciego etapu jest nieopłacalny. Chcą tylko stażystów, którzy krzątają się, studiują i wykonują drobne prace. „Ucz się, synu, bo inaczej będziesz oddawał klucze do końca życia. Potrzebują partnerów, którzy ręcznie wykopią każdy Kanał Morza Białego i zrealizują plan pięcioletni w cztery lata. Potrzebują ekspertów, którzy osiągnęli symbole sukcesu, którzy są dumni ze swoich osiągnięć i statusu, jeśli powiesz im medal na piersi, zrobią jeszcze więcej. Poza tym są przykładem dla innych. Dla innych są jak upragniona słodka marchewka, która pojawia się przed oczami ciężko pracującego osła. Wielkie korporacje nie potrzebują ludzi, którzy na 4. etapie zastanawiają się nad znaczeniem życia i znaczeniem dalszej samorealizacji. Będziesz chodzić od rogu do rogu, trudzić się, a my zapłacimy ci pensję. Nie, dudki, korporacje nie potrzebują mentora (na etapie 5), aby uczyć tego, co sam uważa za wartościowe i ważne. Potrzebują go, aby uczył tego, czego potrzebują. Moje głębokie przekonanie: te organizacje, które zdołają okiełznać ludzi na poziomach 4-5-6, będą w stanie stworzyć takim osobom warunki do samorealizacji w firmie - a to nie jest łatwe. ! – dokonają prawdziwego przełomu w ich skuteczności. ***W związku z tym zdarzają się ciekawe zdarzenia. To po co kupiłem, to po co sprzedaję! W każdej odnoszącej sukcesy firmie jest osoba, która pełni interesującą rolę – „złoty dolar”. Te. Sama jego obecność przynosi sukces. Na przykład. Evgeny Leonov był maskotką teatru i kluczem do wszelkich zamkniętych drzwi dla reżyserów, którzy filmowali go w swoich filmach. Taka osoba – „złoty dolar” – po prostu znajduje się w obrębie organizacji, a pieniądze trafiają do organizacji. Do organizacji zostaje powołany nowy szef. Nowa miotła zamiata w nowy sposób. Nowy szef pyta: „Czym dokładnie zajmuje się ta osoba? Złóż mi szczegółowy raport o tym, co zrobił tego dnia? Nic nie zrobił, usiadł na krześle, rozwiązał krzyżówkę, rozmawiał z trzema osobami, kilka razy wszedł do palarni...” „Zwolnij mnie!!!” Organizacja zwolniła „złotą” osobę. człowieku i tyle! Organizacja natychmiast traci połowę swoich pieniędzy. Dlaczego? Ponieważ nie ma nikogo, kto mógłby stworzyć niewidzialne emanacje dobroci i dobrobytu. W ćwiczeniu, które wykonacie w trójkach, przejdziecie tą trasą z jednego etapu na drugi i poczujecie wszystko na własnej skórze. ***Dyskusja Przyjrzałem się swojemu życiu. Tak, zgadzam się, duże korporacje kategorycznie nie witają osób, które osiągnęły etapy 4-5-6 rozwoju osobistej mocy. Bardzo przydatne było dla mnie przejście przez wszystkie 6 etapów i zrozumienie tego, poczucie tego na własnej skórze. Ciekawa gra. Nie wybrałem na to ćwiczenie całego życia, a jedynie mały jego aspekt, okazało się to bardzo interesujące. Warto usłyszeć z zewnątrz od zastępcy to samo, co sam w sobie poczułeś. Działa to na potwierdzenie intuicyjnych domysłów. Zdałam sobie sprawę, że w swoim życiu jestem zdecydowanie na drugim etapie. Sytuacja staje się coraz bardziej jasna. Mgła znika, jeśli w rolę mentora zostanie postawiona bezsilna osoba, natychmiast się wypala i zaczyna nienawidzić całego świata. A jeśli człowiek w naturalny sposób osiąga rolę mentora i dzieli się z innymi nadmiarem zgromadzonych zasobów, jest to radość zarówno dla niego, jak i dla innych. Ważna jest też terminowość procesu – myślałam, jak w dowcipie: „Jeśli siódmy naleśnik jest grudkowaty, do diabła z naleśnikami, upiecz grudki”. Teraz mam inną myśl. Jeśli pierwsze naleśniki będą grudkowate, nie wahaj się - poproś o pomoc... Próbowanie to nie tortura... Zapukaj do drzwi, a otworzą się dla Ciebie. Zapytaj, a oni odpowiedzą. Proś o pomoc, a oni pomogą. Jest we mnie wszechmocna część, która jest zagubiona: „Komu mam dać, bo nikt nie bierze!?” Jest jeszcze jeden bezradny, który nic nie wie. Nie wie co robić. Nie wie jak żyć. A to dwie zupełnie różne tragedie. I nie mogą się ze sobą w żaden sposób połączyć.