Od autorki: Artykuł ukazał się w gazecie „Segodnia” „Nigdzie cię nie zostawię” – mówi czteroletnie dziecko do matki, patrząc z nadzieją jej oczy i oczekując od niej odpowiedzi w tym samym duchu: „Nie puszczę cię nigdzie”. Obraz jest bardzo wzruszający i w młodym wieku całkowicie harmonijny. Jednak lata mijają, dziecko i jego potrzeby zmieniają się i przychodzi moment, w którym człowiek musi opuścić matkę, aby rozpocząć samodzielne, dorosłe życie. „Łatwo napisać, ale trudniej zrobić” – mówisz. I będziesz mieć rację: to pytanie jest bardzo złożone i poprosiliśmy psychoterapeutkę Lesię Rybakową o rozważenie go na przykładzie trzech dość typowych sytuacji opisanych w listach naszych czytelników. PROBLEMY DOROSŁYCH 40-LETNICH „JA”. mam 42 lata, mieszkam z córką w swoim mieszkaniu, oddzielnie od rodziców, ale mimo to obecność mojej mamy w moim życiu jest odczuwalna w każdej sekundzie: dzwoni co godzinę, przynosi mi jedzenie (oczywiście ma klucze). do mojego mieszkania), a czasami zostaje u nas na noc. Czasami jest to bardzo stresujące. Myślę, że ze względu na taką relację z matką nie mogę ponownie wyjść za mąż i założyć własnej rodziny” – mówi Marina Pankova z Kirowogradu. Podobną sytuację ma Georgy z Kijowa: „Kiedy się ożeniłem, rodzice dali mojej żonie i mnie klucze do mieszkania, które znajduje się pod tym samym wejściem co ich własne. Mama i tata mają klucze, mogą przyjść kiedy chcą i często przynoszą nam jedzenie. To strasznie złości moją żonę, ale nic nie mogę zrobić w tej sytuacji. Żona ciągle mi mówi, żebym wybrał – ona albo mama. Jak mam dokonać wyboru, skoro są to dwie bliskie mi osoby?”. PROBLEMY SEPARACYJNE Takie sytuacje są dość powszechne i zdarzają się najczęściej w życiu dzieci, które nie przeszły na czas rozłąki z rodzicami. PIERWSZY KROK Życie ludzkie zaczyna się dzięki procesom łączenia, ale trwa poprzez procesy separacji, czyli separacji. Fizycznie oddzielenie dziecka od matki następuje w momencie przecięcia pępowiny, ale psychicznie jest to proces długi, ale nie mniej ważny dla życia człowieka. W zdrowym związku procesy te zachodzą naturalnie i przychodzi moment, w którym każdy żyje własnym życiem. Jednocześnie między rodzicem a jego dorosłym dzieckiem utrzymuje się ciepła i pełna zaufania relacja. Choć na zewnątrz wszystko dzieje się dokładnie tak samo, jak w rodzinach z niedokończonymi procesami separacji między rodzicami i dziećmi (na przykład, gdy dzieci opiekują się osobami starszymi lub rodzice w dalszym ciągu opiekują się dorosłymi dziećmi), to tylko między nimi nie ma głęboko ukrytej nieświadomości psychicznego poczucia obowiązku i winy. W rodzinach, które nie przeżyły separacji, rodzic na poziomie psychologicznym nie pozwala dziecku odejść, czując się winny, że w dzieciństwie nie dał czegoś, a dziś kompulsywnie próbuje to „dodać”. Druga opcja jest taka, że ​​dziecko nie może wkroczyć w jego życie, nieświadomie żądając długu takiej miłości, jaką kiedyś sobie wyobrażało, ale z jakiegoś powodu rodzic nie dał jej we właściwy sposób. W tym przypadku zdaje się mówić w sobie: „Czy to wszystko, co mi dałeś? I nie będzie już nic?” i ma nadzieję, że nadal dadzą mu to, czego chce. Jego zdaniem w tym przypadku po odebraniu długu będzie mógł żyć, korzystając z tego, co mu się należy z pierworodztwa. Taka więź jest podobna do relacji pomiędzy pożyczkobiorcą a dłużnikiem: dopóki istnieje dług pieniężny, nikt nie może żyć naprawdę osobno, ponieważ dług wiąże się ściśle niewidzialnymi nitkami. Dlatego bohaterowie artykułu znoszą telefony, wizyty, wtargnięcia w codzienne życie, a nawet fakt, że klucze do własnego mieszkania są w rękach matki. Oczywiście sytuacja nie jest taka prosta proste, a z biegiem czasu dodaje się do tego milion czynników. W rezultacie ani dorosłe dzieci, ani starsi rodzice nie rozumieją, jak żyć inaczej, ponieważ zarówno ci pierwsi, jak i ci drudzy czerpią z takiego „współżycia” wiele korzyści (zarówno oczywistych, jak i wtórnych, które nie są od razu widoczne). Czasami może się nawet wydawać, że wszystko jest w porządku, ale w tej sytuacji istnieje jedno poważne niebezpieczeństwo: oczekiwanie na spłatę długu i szansa na nieżycie