„Witam. Chcę się z Tobą podzielić jako psycholog. Fakt jest taki, że nie wiem jak zareagować na zachowanie córki. Ma trzy lata i dziewięć miesięcy i kocha swojego ojca na zabój. Jest nawet o mnie zazdrosny. Mówi, że tata jest jej księciem i mężem. Tłumaczymy jej, że dorośnie, pozna swojego księcia i wyjdzie za mąż, ale ona uparcie, nie jak dziecko, obstaje przy swoim. Jak powinniśmy się zachować my, jej rodzice? I czy trzeba na to zwracać szczególną uwagę?” Otrzymawszy taką wiadomość od koleżanki, już miałam odpowiedzieć – w mojej głowie zaczęły już układać się zdania, a zdarzenia z życia dorosłych kobiet przychodzących na konsultacje były już pamiętane. Zaczęły pojawiać się powiązania pomiędzy interakcjami małych dziewczynek z ojcami a życiem dorosłych kobiet... I chciałam napisać ten tekst - w końcu każda mała dziewczynka kiedyś dorasta i być może zdarzają się te rzadkie przypadki, kiedy to dorastanie odbywa się psychologicznie kompetentnie. Przynajmniej mam nadzieję, że takich udanych przypadków będzie coraz więcej. Tak więc moja córka ma 4 lata i przechodzi jeden z podstawowych kryzysów intrapersonalnych w rozwoju każdego człowieka i jak on przechodzi. ten kryzys w dzieciństwie w dużej mierze determinuje jego zachowanie w dorosłości. To właśnie w tym wieku dziewczęta i chłopcy zaczynają postrzegać swoich rodziców jako przedstawicieli płci przeciwnej. Jest to normalna sytuacja rozwojowa dziecka. Małe córki wydają się mieć romans z tatą i nie chcą dzielić się nim z mamą. To bardzo ważny etap w rozwoju dziecka. Co się dzieje? Dziewczynka w wieku od 3 do 6 lat (każde z osobna) czuje pociąg do ojca i konkuruje z matką. W tym wieku dziewczynka przygląda się zachowaniu swojej matki, temu, co robi matka i dlaczego jej ojciec kocha jej. A dziewczyna utożsamiana jest z matką, dlatego później często wybiera partnera podobnego do ojca. To samo dzieje się z chłopcami. Jeśli dziecko pomyślnie przejdzie ten kryzys intrapersonalny, to w wieku dorosłym buduje pełnoprawne relacje z innymi ludźmi, nie uzależniając się od innych, nie podporządkowując sobie innych, potrafi kochać i akceptować innych ludzi takimi, jakimi są, nie stawiając im wymagań. ich. Wie także, jak przyjąć miłość. Dzieje się tak, jeśli dziecko bezpiecznie przeszło tzw. kryzys Edypa. Co się stanie, jeśli wszystko potoczy się według niezbyt pomyślnego scenariusza? Wtedy w dorosłym życiu człowiek będzie bardzo mocno przeżywał różne trudne sytuacje, łatwo popada w konflikty (jak np jeśli w dalszym ciągu konkuruje z rodzicem, ale już podświadomie), trudno mu przyjąć miłość i dać ją sobie, nie uzależniając się. Jeśli mówimy o dziewczynie, to istnieje rodzaj podświadomego „przyklejania się” do ojca postać ani żadna inna postać męska nie jest wpuszczana do jej życia. Miłość jest idealizowana i jednocześnie unikana. A może druga skrajność, gdy kobieta deklaruje, że nikogo nie potrzebuje. Rezultatem jest samotność. Dlatego rodzice muszą zdać sobie sprawę, jak ważne jest, aby ich dziecko skutecznie przezwyciężyło ten kryzys rozwojowy. Ponadto podczas tego kryzysu dziecko rozwija podstawy pożądania seksualnego u dorosłego człowieka i kształtuje swoje interakcje ze swoją seksualnością. W jaki sposób rodzice mogą pomóc swojemu dziecku? Przyjrzyjmy się. 1. Dozowana, że ​​tak powiem, czułość, którą wylewasz na dziecko. Nie psuj go. Uczucie wobec dziecka w tym wieku nie powinno być zbyt namiętne. Szkodliwe jest, gdy dziecko jest postrzegane przez rodziców jako jego jedyny skarb. Szkodliwe jest również dla dziecka, jeśli matka woli go od męża (a zatem mąż woli dziecko od żony). Dziecku trudno jest wydobyć się z zawirowań w rodzinnej hierarchii relacji.2. Pomiędzy dzieckiem a matką musi znajdować się trzecia osoba lub coś trzeciego, jeśli ona sama wychowuje dziecko i nie ma obecnie mężczyzny.3. Rodzice, okazujcie sobie wzajemną miłość. Przelotne pocałunki, wzajemne dotykanie się.