Od autora: Po wejściu „na prawdziwą ścieżkę” wielu z nas zaczyna wierzyć, że zbliża się do świętości. Stając „na prawdziwej ścieżce”, wielu z nas zaczyna wierzyć, że zbliżamy się do świętości. Z pogardą i współczuciem patrzymy na tych, którzy nie znają pozycji lotosu, nie znają znaczenia karty Wisielec, nie jedzą mięsa i nie oglądają Klubu Komediowego. Potępiamy tych, którzy nadal nie przeczytali książki, którą im daliśmy. Ci, którzy słysząc słowa „mantra”, „czakra” i „mandala”, zaczynają dziko rżeć jak koń i rzucać w nas poduszkami. To nie jest śmieszne. Postępując w ten sposób, popadamy w duchową dumę. Powiedzmy, że łatwo jest nam potępić materialną dumę. Kto nie rozumie, że przechwalanie się liczbą sukienek na wieszaku nie jest do końca mądre, a nawet brzydkie? Marks nam wszystko wyjaśnił. Co innego chwalić się ilością zdobytej wiedzy, liczbą dobrych uczynków i umiejętnościami z zakresu praktyk duchowych! Niektórym udaje się nawet pochwalić swoim postrzeganym ubóstwem. Tacy ludzie nie rozumieją: czy jesteś dumny ze swojej biedy, czy z twojego mercedesa, to jedno, to jest duma. Opiera się na prostej myśli: jestem lepszy od innych ludzi, jestem bliżej Prawdy. Przypomnijmy sobie ewangeliczną przypowieść o celniku i faryzeuszu. Celnik to niemal bandyta wyciągający długi od biednych. Tylko umarli nie plują na drogę, którą przechodził. Nie ma czasu na modlitwę – jest zawsze zajęty. Faryzeusz jest przedstawicielem elity duchowej; wyrzeczenie się dóbr doczesnych jest jego wyborem. Czyja modlitwa podoba się Wszechmogącemu? Modlitwa tego, który uważa się za stworzenie najbardziej nikczemne, niegodne stania w synagodze w czasie święta. I jest najbliższy prawdy nie dlatego, że jest celnikiem, ale dlatego, że jest człowiekiem. Uprawiając jogę lub inne praktyki duchowe, człowiek ryzykuje więcej niż wtedy, gdy w ogóle nic nie robi i zajada chipsy przed telewizorem. Ponieważ: „Komu więcej dano, od tego więcej będzie się wymagać”. Ważne jest, aby zrozumieć: z jaką INTENCJĄ wkroczyłeś na ścieżkę medytacji i dobrych uczynków? Jest tylko jedna prawdziwa intencja: wykonanie działania dla samego działania, angażowanie się w praktyki duchowe, aby otrzymać coś w zamian, jest uważane za bałwochwalstwo. Nie więcej i nie mniej. Kto wierzy, że porusza go jego niezmierzona siła duchowa, a nie Duch, jest jak ołówek wierzący, że napisał „Wojnę i pokój”. Najbardziej obrzydliwą rzeczą dla zdrowia duchowego człowieka jest myślenie, że jesteś w jakiś sposób lepszy od innych. Kiedy przychodzimy do sali na praktyki duchowe, jesteśmy już w strefie ryzyka. Kiedy wychodzimy z sali na praktyki duchowe, jakimi oczami patrzymy na otaczający nas świat? Czy wydaje nam się to gorsze, szare, bardziej prymitywne? Kim są te kobiety, które obok nas przechodzą? O czym oni w ogóle mówią? Jakie żałosne, puste, bezduszne twarze... i tyle, masz kłopoty. Czy celem praktyk duchowych nie jest nauka postrzegania świata dokładnie odwrotnie? Błogosławieni ubodzy duchem, bo nie są dumni ze swojego „wewnętrznego mercedesa” - nie mają go Elena Nazarenko, Natalia Jakowlewa, psychologowie ośrodka „1000 Idei”, autorzy map projekcyjnych „1000 Idei”. „1000 żyć” i „1000 dróg”© www.live-and-learn.ru - portal psychologiczny centrum szkoleniowego „1000 pomysłów”"